برنامه «ناسا» برای ارسال فضاپیما به «اورانوس» و «نپتون»

اسپیس| ناسا قصد دارد به دو سیاره مرزی منظومه شمسی یعنی اورانوس و نپتون فضاپیما ارسال کند.

مقامات «سازمان فضایی امریکا» (ناسا) در بیانیه‌یی از گزینه‌های روی میز این سازمان برای اجرای ماموریت‌های اکتشافی مداری و حتی ورود به جو سیارات گازی اورانوس و نپتون خبر دادند.

ناسا در این بیانیه در رابطه با ضرورت انجام ماموریت در یکی از این دو سیاره که دارای قمرهای منحصر بفرد، میدان‌های مغناطیسی ویژه و حلقه‌های اختصاصی هستند، صحبت کرده است.

«مارک هافستادتر» (Mark Hofstadter) یکی از محققان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا گفت: مسائل زیادی وجود دارند که در رابطه با این سیارات کشف نشده‌اند، از جمله نحوه شکل‌گیری آنها و همچنین دلیل شکل قمرهای آنها در این ماموریت‌ها می‌توانند کشف شوند. وی افزود: مجموعه‌یی از نظرات بنیادی درباره روند شکل‌گیری منظومه شمسی و سیارات آن وجود دارند اما بررسی تک‌تک سیارات می‌تواند جزییات بیشتر و حقایق کشف‌نشده جدیدی را در اختیار ما قرار دهد. پیش از این فضاپیمای «وویجر 2» (Voyager2) از این دو سیاره به ترتیب در سال‌های 1986 و 1989 تصویربرداری کرده است. وویجر ۲ کاوشگر فضایی بی‌سرنشین میان‌سیاره‌یی است که در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ در قالب برنامه وویجر برای مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه شمسی و همچنین فضای میان‌سیاره‌یی توسط ناسا به فضا پرتاب شده است.

این کاوشگر ۷۲۲۲ کیلوگرمی تا تاریخ ۲۲ ژوئن ۲۰۱۷ به مدت ۳۹ سال، ۱۰ ماه و ۲۲ روز در ماموریت بوده و همچنان به ارسال پیام ادامه می‌دهد. گرچه وویجر ۲ شانزده روز پیش از وویجر ۱ به فضا پرتاب شد، اما به دلیل داشتن مسیر متفاوت (که در نهایت پرواز کناری اورانوس - نپتون را ممکن می‌ساخت) توسط همتای خود پشت سر گذاشته شد. وویجر ۲ با فاصله ۱۰۲/۷ واحد نجومی از خورشید (۳٬۱۵۰ میلیون کیلومتر) در تاریخ ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۳ به‌همراه «وویجر ۱»، «پایونیر ۱۰ و 11» (Pioneer 10 & 11) از دورترین ساخته‌های دست بشر در فضا محسوب می‌شود. بررسی‌های انجام شده بر روی این دو سیاره نشان می‌دهد که در سطوح پایین‌تر از ابرهای هر دو سیاره اقیانوس‌های مایع وجود دارد که ساختار متفاوتی نسبت به مشتری و زحل دارند. این غول‌های یخی میدان‌های مغناطیسی ویژه‌یی دارند که روند حرکت قمرهایشان را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهند.