شیفتگی بی‌دوام فرانسوی‌ها برای ماکرون
گروه جهان| طلا تسلیمی|
ریاست‌جمهوری امانوئل ماکرون 39 ساله حدود دو هفته دیگر 100روزه می‌شود و به نظر می‌رسد که در همین مدت کوتاه از علاقه شدید فرانسوی‌های به جوان‌ترین رهبر فرانسه نوین به‌شدت کاسته شده است. نظرسنجی‌های برگزار شده در فرانسه نشان می‌دهد که آنچه رسانه‌ها «شیفتگی برای ماکرون» می‌خوانند، به سرعت در حال محو شدن است و رای‌دهندگان فرانسوی حتی به اندازه فرانسوا اولاند رییس‌جمهوری نامحبوب، به ماکرون اطمینان ندارند.
به گزارش موسسه نظرسنجی «ایفاپ» که برای «فیگارو» صورت گرفت، تنها 36 درصد فرانسوی‌ها عملکرد 3 ماهه ماکرون را تایید می‌کنند؛ این در حالی است که به استثنای ژاک شیراک در سال 1995 هیچ‌گاه رییس‌جمهوری تازه روی کار آمده تا این اندازه شاهد افت محبوبیت سریع خود نبوده است. حتی پیشینیان به‌شدت نامحبوب ماکرون، فرانسوا اولاند و نیکلای سارکوزی، در 100 روز اول ریاست‌جمهوری خود از محبوبیت بیشتری برخوردار بودند و با وجود این، فقط یک دوره اداره دولت را برعهده داشتند. اولاند که نامحبوب‌ترین رییس‌جمهوری فرانسه محسوب می‌شود در اوایل فعالیت خود در دولت از محبوبیت 46درصدی برخوردار بود. با چنین شرایطی این سوال پیش می‌آید که آیا دولت ماکرون جوان حقیقتا
دوام آوردنی است؟
شمار زیادی از فرانسوی‌ها بر این عقیده‌اند که ماکرون به وعده‌های انتخاباتی خود عمل نکرده است و تنها 23 درصد شرکت‌کنندگان در نظرسنجی اعلام کردند که باور دارند کشور در مسیر صحیحی قرار دارد و شرایط بهبود می‌یابد. ایفاپ در ادامه گزارش خود مبنی بر نظرسنجی برگزار شده، یک‌سری سیاست‌گذاری‌های نامحبوب را عامل کاهش حمایت‌های عمومی از ماکرون دانست که از نمونه آنها می‌توان به کاهش کمک هزینه خرید خانه، افزایش بودجه امنیت اجتماعی و افزایش مالیات بر دخانیات اشاره کرد. جروم فورکت رییس موسسه ایفاپ به فیگارو گفت: «به‌طور کلی شک و تردید بر فضا حاکم است و ماکرون باید نظرسنجی‌ها را جدی بگیرد. برداشت‌های عمومی درمورد دوره 5ساله ریاست‌جمهوری معمولا پس از نخستین تابستان شکل می‌گیرد.»
فیگارو در گزارش خود تحت عنوان «توهم از بین رفت؛ حقیقت آشکار شد» نوشت، همین
3 ماه پیش بود با منتشر شدن خبر پیروزی امانوئل ماکرون در دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری، غریو شادی سراسر پاریس را فرا گرفت. اما حالا، رییس‌جمهوری 64درصدی با نارضایتی عمومی از عملکردش مواجه است. اگرچه طرفداری انتخاباتی از ماکرون پایه و اساس محکمی نداشت، اما کاهش محبوبیت وی با این سرعت نیز طبیعی نیست که البته این مساله را می‌توان به عنوان شاخصه‌یی در جامعه فرانسه درنظر گرفت: نبود صبر و شکیبایی که در مواردی حتی به خودآزاری شبیه می‌شود. اگرچه به ماکرون لقب «ژوپیتر» یا همان خدای آسمان و آذرخش‌های آسمانی را داده‌اند، اما نمی‌توان از او انتظار معجزه داشت؛ اما ظاهرا این همان توهم جامعه فرانسوی بوده و حالا رییس‌جمهوری با واقعیت آشکار شده دست به گریبان است. رییس‌جمهوری جوان با حسن‌نیت وارد میدان شد تا امید و اعتماد فرانسویان به سیاستمداران را بازگرداند؛ اما فراموش کرد که به رای‌دهندگان بگوید تحول بدون تلاش عمومی ممکن نیست. وی در مبارزات انتخاباتی سه وعده گشایش در اشتغال‌زایی، کاهش و متعادل کردن کسری بودجه کشور، مبارزه با تروریسم و تامین امنیت شهروندان را مطرح کرد. به نظر می‌رسد که او هنوز هم با حسن‌نیت مشغول به کار است، اما زمان آن رسیده که تصمیم‌هایی شفاف و سرنوشت‌ساز بگیرد و در جهت تحولاتی که وعده داده بود، حرکت کند و به وضوح، این مسیر دشواری است.
نشریه «گلوپ‌اند میل» نوشت، ماکرون برای متمایز کردن سرنوشت خود از دو رییس‌جمهوری قبلی باید فرانسوی‌ها را قانع کند برای آنها می‌جنگد و نه برای خودش؛ اما روزهای اول وی در کاخ الیزه خلاف این مساله را نشان می‌دادند. احتمالا ماکرون برای برطرف کردن مشکلاتی موجود در فرانسه برنامه‌هایی دارد، اما ناتوانی وی در اطلاع‌رسانی درمورد اهداف اصلاحات و رویکرد امپریالیستی وی خیلی سریع رای‌دهندگان را ناامید کرده است.
رییس‌جمهوری جوان ریاست دولت را به‌عنوان متحد‌کننده همه اقشار و احزاب به دست آورد؛ اما اقداماتی همچون کاهش بودجه دفاعی سبب شدند که وی بیشتر شبیه یک رهبر مستبد به نظر بیاید. اکنون بیشتر رسانه‌ها سعی دارند تمرکز قدرت را در کاخ الیزه به تصویر بکشند. بیشتر روسای جمهوری پیشین فرانسه وظیفه دشوار و خطیر قانون‌گذاری را به نخست‌وزیران خود می‌سپردند و دست وزرای کابینه را در شکل‌دهی به دستورکار دولت باز می‌گذاشتند؛ اما ماکرون مدیری است که دولت را به همراه رییس کارکنان کاخ الیزه و مشاور ارشدش اداره می‌کند. ادوارد فیلیپ نخست‌وزیر فرانسه و دیگر وزرای کابینه عموما از سوی رسانه‌های فرانسوی به صورت دست‌نشانده‌هایی به تصویر کشیده می‌شوند که تنها مسوولیت آنها اجرای اوامر رسیده از کاخ الیزه است.
این تمرکز قدرت در کاخ الیزه به اجرای تدابیر گوناگونی ازجمله کاهش جزئی در کمک هزینه اجاره برای افراد کم‌در‌آمد و در مقابل، برنامه مستثنی کردن دارایی‌های مالی از مالیات بر ثروت بوده است؛ تدابیری که سبب شدند ماکرون به حمایت از ثروتمندان و ایجاد هزینه برای فقرا متهم شود. ادوارد فیلیپ تاکید کرده که درنهایت همه مردم از اصلاحات ماکرون در برنامه بودجه منفعت می‌برند، اما مشکل اینجاست که دفتر ریاست‌جمهوری در رساندن هدف ماکرون برای افزایش تقویت ماهیت رقابتی فرانسه اقدام قابل‌توجهی انجام نداده است.
آنچه حامیان ماکرون را به‌شدت نگران می‌کند این است که مجمع کلی فرانسه تحت کنترل حزب جمهوری به پیش رییس‌جمهوری قانونی را تصویب کرده که به دولت قدرت تغییر قوانین سفت و سخت بازار کار را می‌دهد. کاخ الیزه هنوز جزئیات طرح خود برای تغییرات مالیاتی و شرایط کار را اعلام نکرده، اما اتحادیه‌ها و سیاستمداران چپ‌گرا از همین حالا خود را برای برگزاری تظاهرات گسترده در ماه سپتامبر آماده می‌کنند.
در کمال تعجب، محبوب‌ترین اقدام رییس‌جمهوری تاکنون ملی‌سازی صنعت کشتی‌سازی بوده است؛ اقدامی که آشکارا نشان داد حتی رییس‌جمهوری که بیش از همه صرفدار اروپاست، در صورت نیاز به سیاست‌های حمایت از تولیدات داخلی روی می‌آورد و با توجه به کاهش شدید محبوبیت ماکرون، احتمالا وی مجبور خواهد شد برای حفظ دولت خود از چنین رویکردی بیشتر و بیشتر استفاده کند.
