نخستین قیام بردگان سیاهپوست در امریکای‌شمالی
28 جولای سال 1729 نخستین قیام بردگان سیاهپوست در ایالات‌متحده آغاز شد. قیام‌کنندگان که 44 نفر بودند در سر راه خود از کارولینای جنوبی به فلوریدا (و در آن زمان فلوریدای اسپانیا) هر سفیدپوستی را که دیدند، کشتند، اما پیش از رسیدن به مرز فلوریدا و به دست آوردن آزادی خود، به محاصره نیروهای نظامی انگلستان (حاکم بر مهاجرنشینان وقت) درآمدند که اسیر و کشته شدند.
پس از آن، سایر سیاهپوستان به‌صورت متناوب به قیام‌های خود تا به دست آوردن آزادی و حقوق مدنی ادامه دادند. سیاهپوستان از قرن هفدهم از آفریقا ربوده یا خریده شده و به قاره امریکا جهت فروش و کار کردن رایگان برای اربابان‌شان منتقل شده بودند، زیرا بومیان امریکا (سرخپوستان) حاضر نبودند برای سفیدپوستان اروپایی مهاجر حتی در برابر دریافت مزد، کار کنند.
برده‌داری در امریکا عملی قانونی بود که بین سده‌های ۱۷ و ۱۹ میلادی در ایالات‌متحده انجام می‌شد. برده‌داری پیش از آن نیز تحت استعمار بریتانیا انجام می‌شد. بعدها در مستعمرات سیزده‌گانه در زمان اعلامیه استقلال ایالات‌متحده در سال ۱۷۷۶ نیز برده‌داری رسما ادامه یافت. پس از جنگ‌های داخلی، تمایلات ضدبرده‌داری به‌تدریج در ایالات شمالی گسترش پیدا کرد اما در جنوب، توسعه سریع صنعت پنبه از سال ۱۸۰۰ باعث شد که ایالت‌های جنوبی به‌شدت متکی به برده‌ها شوند و بکوشند تا آن را در سرزمین‌های غربی جدید نیز شایع کنند. ایالات‌متحده به‌وسیله خط میسون-دیکسون که مریلند (برده‌دار) و پنسیلوانیا (آزاد) را جدا می‌کرد به دو قطب ایالت‌های برده‌دار و ایالت‌های آزاد تقسیم شده بود.
هر چند تجارت بین‌المللی برده در سال ۱۸۰۸ ممنوع شد اما تجارت داخلی در امریکا همچنان ادامه یافت و باعث شد تا جمعیت برده‌ها تا پیش از ممنوعیت برده‌داری به 4 میلیون نفر برسد.
با گشایش سرزمین‌های غربی، ایالت‌های جنوبی به این باور رسیدند که باید بین تعداد ایالت‌های برده‌دار و آزاد تعادل ایجاد شود تا بتوانند در کنگره نیز به تعادل قدرت برسند. سرزمین‌های جدیدی که از بریتانیا، فرانسه و مکزیک گرفته شده بودند تحت مصالحه‌های هنگفت قرار گرفتند. در سال ۱۸۵۰ سرزمین‌های جنوبی غنی از کشت پنبه اتحادیه را تهدید به کناره‌گیری می‌کردند و این موجب بروز تنش‌های زیادی شد. در حالی که کشیش‌های کلیسا زیر فشار مجبور به تبلیغ سیاست‌های مربوطه بودند، کلیساهای باپتیست و متدیست تقسیم به سازمان‌های منطقه‌یی جداگانه‌یی شدند. بالاخره هنگامی که آبراهام لینکلن با شعار برچیدن برده‌داری در انتخابات ۱۸۶۰ به پیروزی رسید، ایالت‌های جنوبی از اتحادیه خارج شدند تا کنفدراسیون ایالات موتلفه امریکا را تشکیل دهند. خروج از اتحادیه به منزله آغاز جنگ داخلی بود. این جنگ وضعیت زندگی در جنوب را به‌هم ریخت زیرا بسیاری از برده‌ها از کشتزارها فرار می‌کردند یا توسط نیروهای اتحادیه آزاد می‌شدند. جنگ به‌طور موثری باعث الغای برده‌داری شد. بعدها در دسامبر ۱۸۶۵ متمم سیزدهم قانون اساسی رسما نهاد برده‌داری را در ایالات‌متحده غیرقانونی اعلام کرد.
