ردپای انسان‌های «نئاندرتال» در غرب ایران

براساس مطالعات و تحقیقات اخیر دانشمندان، معلوم شد که انسان‌های نئاندرتال و انسان‌های خردمند (انسان امروزی) در حدود 2600 تا 5400 سال در اروپا در کنار یکدیگر زندگی می‌کرده‌اند. پیش از این گفته شده بود که چنین موقعیتی بیش از 500 سال نمی‌توانست به طول بینجامد و انسان‌های خردمند با نئاندرتال‌ها اصلا دیداری نداشته‌اند. همچنین براساس برخی داده‌های معاصر، نسل انسان‌های نئاندرتال حدود 30هزار سال پیش منقرض شد ولی اکنون به نظر می‌رسد که انقراض آنها در 40هزار سال پیش صورت گرفته بود.

بسیاری از محققان نیز اشاره کرده بودند که به احتمال فراوان، تداخل نسل انسان‌های نئاندرتال با انسان‌های خردمند در 50هزار سال پیش در آسیا انجام گرفته بوده است. براساس شواهد، ارتباط نزدیک میان این دو نسل از انسان در حدود 20هزار سال ادامه داشته است. این نتایج در حالی به دست ‌آمده که به‌تازگی، سرپرست یک گروه باستان‌شناسی، از کشف رد پای انسان‌های نئاندرتال یا اولیه در دشت اسلام‌آبادغرب استان کرمانشاه خبر داده است. به گزارش مهر، سرپرست گروه باستان‌شناسی در اشکفت ازوئه (سرونجُق) استان کرمانشاه گفت: مهم‌ترین دستاورد کار تحقیقاتی در غارازوئه کشف دست‌افزارهای سنگی موسوم به موستری زاگرس به صورت درجا در لایه‌های زیرین این محوطه است که برای نخستین‌بار در منطقه اسلام‌آبادغرب کشف شده و حاکی از گسترش انسان‌های منقرض شده نئاندرتال تا دشت اسلام‌آبادغرب است.

الهام قصیدیان، از شناسایی حداقل ۲۶۵ غار و پناهگاه صخره‌یی در محدوده ۶ شهرستان غربی استان کرمانشاه نیز خبر داد و افزود: «در این میان ۱۰۰ مکان مربوط به شهرستان اسلام‌آباد است. به گفته قصیدیان، نکته حائز اهمیت در این گمانه‌زنی مشخص کردن نقش کلیدی منطقه اسلام‌آبادغرب در میان دو قطب پارینه‌سنگی کشور یعنی دشت کرمانشاه و دشت خرم‌آباد است.

سرپرست گروه باستان‌شناسی در اشکفت ازوئه (سرونجُق) استان کرمانشاه ادامه داد: دشت اسلام‌آباد غرب به عنوان حلقه ارتباطی این دو دشت، به صورت کریدوری در انتقال و تبادل سنگ خام و سایر عناصر فرهنگی عمل کرده است.

او با اشاره به ایجاد سه گمانه ۲در۱ و ۱در۱ متر به عمق‌های مختلف یک‌متر و یک‌مترو۳۰ سانتی‌متر در این فصل پژوهشی در اشکفت ازوئه از کشف حداقل سه فاز زمانی مربوط به دوران تاریخی، دوره پارینه‌سنگی نوین و میانی خبر داد.