نوبهار آمد
بیستم مهر 1298، نشریه نوبهار به مدیریت میرزا محمدتقی‌خان بهار آغاز به کار کرد. این روزنامه با موضوع سیاسی و اجتماعی در اواخر دوره قاجار از دوره مشروطه دوم تا اوایل دوره رضاخان منتشر می‌شد. مدیر و ناشر این روزنامه ملک‌الشعرای بهار بود و بارها ازطرف دولت‌های وقت توقیف و ممنوع‌الانتشار شد.
یکی از قصیده‌های معروف بهار، «بث‌الشکوی» به مناسبت توقیف نوبهار سروده شده است. نوبهار چندین بار با درخواست سفارت روسیه در تهران متوقف شد.
محمدتقی ملک‌الشعرای بهار شانزدهم آبان ۱۲۶۵ هجری-شمسی در مشهد متولد شد. پدرش میرزا محمدکاظم صبوری، ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بود؛ مقامی که پس از درگذشت پدر به فرمان مظفرالدین شاه به بهار رسید.
بهار البته قبل از نشریه نوبهار، در نشریه خراسان قلم می‌زد. او با دیگر شاعران روشنفکر عصر مشروطه به خصوص میرزاده عشقی دوستی و روابط صمیمانه و نزدیکی داشت و در ۱۳۰۳ در دوره نخست‌وزیری رضاخان به همراه عشقی و با همکاری او، مثنوی معروف «جمهوری نامه» را در مخالفت با جمهوری رضاخانی سرود. بهار پس از سال‌ها دوری، یک بار دیگر با سقوط رضاشاه در شهریور ۱۳۲۰ به فعالیت سیاسی و اجتماعی روی آورد و قصیده حب‌الوطن را در اندرز به شاه جدید سرود. روزنامه نوبهار را دوباره منتشر کرد که البته بار دیگر به دلیل مخالفت با سیاست‌های دولت وقت توقیف شد.
او سال‌ها پیش از این تاریخ نوشته بود: « نوبهار از آن روزنامه‌هایی بود که هیچ سال خود را بدون عارضه مدهش توقیف به آخر نرسانید و مظلوم واقع شده است. »
ملک‌الشعرای بهار، روزنامه‌نگار، شاعر، ادیب و سیاستمدار ایرانی که چند ماهی هم در دولت قوام‌السلطنه در سال 24، وزیر فرهنگ شد و بعد استعفا داد، دوم اردیبهشت 1330 در خانه‌اش در تهران درگذشت.
