اعتصاب بازار

بیست و چهارم مهر 1357 برابر بود با چهلمین روز شهادت شهدای هفدهم شهریور. چهل روز قبل از آن، ماموران به مردم معترض در میدان ژاله (شهدای کنونی) شلیک کردند و تعدادی از تظاهرات‌کنندگان کشته و زخمی شدند.

همزمان با اربعین شهدای این اتفاق، بازار تهران تعطیل شد و مردم نیز در بهشت زهرای تهران حاضر شدند. در این روز علاوه بر بازار تهران، سراسر کشور در اعتصاب بود. این یکی از اعتصاب‌های بزرگ در تاریخ مبارزات علیه رژیم پهلوی بود.

با آغاز این اعتصاب، دیگر اواخر مهر ماه سال ۱۳۵۷ اعتضاب‌های پی در پی شکل گرفت و تقریبا همه مراکز دولتی و غیردولتی اقتصادی و آموزشی و فرهنگی کشور تعطیل شد و اعتصابگران، علاوه بر خواست‌های صنفی، انحلال ساواک، لغو حکومت نظامی، آزادی زندانیان سیاسی و بازگشت امام خمینی(ره) را خواستار شدند. این وضعیت تا بهمن همان سال و تا لحظه ورود حضرت امام خمینی(ره) به ایران ادامه یافت و بازار نقش مهمی در شکل‌گیری این اعتصاب‌ها داشت.  پیش از این از فروردین 57 نیز بازاریان چند بار دست به اعتصاب زدند که رژیم پهلوی در عین تهدید و ارعاب بازارایان، در نهایت برخی سیاست‌های ضدتورمی را که موجب خشم بازاریان و علما شده بود، کنار گذاشت. این موضوع اما تنها برای مدتی کوتاه روند اعتصاب‌ها را متوقف کرد. از طرفی امکانات مالی بازاریان نیز به کمک انقلابیون آمد. با وجود اعتصاب‌های گسترده و متعدد می‌توان اعتصاب بیست و چهارم مهر را اثرگذارترین اعتصاب آن زمان دانست.