گشایش دژ سنگدل قجری
یازدهم آذر 1308 زندان قصر در خیابان مرودشت کنونی به دست رضاخان گشایش یافت. زندانیان سیاسی مشهوری تا سال 1357 خورشیدی در این زندان اسیر شدند که از آن جمله میتوان به جمعی از روحانیان مذهبی، اعضای حزب ملل اسلامی، نیروهای ملی و اعضای نهضت آزادی، سوسیالیستها، شرکتکنندگان در قیام 15 خرداد 1342، اعضای موتلفه و دیگر گروهها اشاره کرد.
محل احداث زندان در واقع قصر قجری بود که 1176 شمسی در دومین سال سلطنت فتحعلی شاه در خارج از تهران آن زمان ساخته شد.
در دوران پهلوی دوم ساختمانهای متعددی به مجموعه اضافه شد از آن جمله ساختمان زندان شماره 2 موسوم به زندان سیاسی که به ابتکار تیمسار رزمآرا بنا شد.
با اوج گرفتن اعتراضات مردمی به رژیم پهلوی نیز بسیاری از چهرههای نام آشنای جمهوری اسلامی در سالهای قیام، در زندان قصر محبوس بودهاند. آیتالله طالقانی، مهدویکنی، محمدتقی شریعتی (پدر دکتر علی شریعتی)، اکبر هاشمیرفسنجانی، آیتالله سیدعلی خامنهای، مرتضی مطهری، باهنر، محمدجواد تندگویان، احمد احمد، مرضیه دباغ و عزت شاهی از این چهرهها هستند. محمد فرخییزدی، شاعر سیاسی و پرآوازه ایرانی، غزلی گفته با مطلع «ای دژ سنگدل قصر قجر قاجار» که مفقود شده است. همچنین بزرگ علوی نیز در آثار خود به این زندان و خاطرات خودش از آن اشاره کرده است.
یکی از بزرگترین فرارهای تاریخ از لحاظ تعداد نفرات از این زندان صورت گرفته است. در روز یکشنبه ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ در میانه انقلاب، گفته شده 11 هزار زندانی سیاسی و عادی و تعدادی اروپایی و امریکایی از این زندان گریختند. در سال ۱۳۸۳ این زندان تعطیل و شهرداری شروع به تخریب بخشهایی از زندان کرد که با پیگیری کانون زندانیان سیاسی قبل از انقلاب با ثبت زندان بهعنوان آثار ملی در سازمان میراث فرهنگی از تخریب آن جلوگیری شد. البته در این میان تا قبل از ثبت محل، زندان زنان سیاسی تخریب شد.
زندان قصر در حال حاضر تبدیل به موزه و بخشی از محوطه آن پارک شده است.