اخراج ایرانی‌های عراق
نهم اردیبهشت 1348 بیش از یک هزار نفر دیگر از ایرانیان رانده شده از عراق وارد کشور شدند. با موج گسترده اخراج ایرانیان، امام‌خمینی دیدارهای خود را با فرستادگان دولت عراق قطع کرد. نخستین رد پاهای اخراج روحانیون و دیگر اقشار ایرانی از عراق را می‌توان در اردیبهشت ۱۳۴۸ شمسی یافت که پس از شدت یافتن اختلافات مرزی بین ایران و عراق بر سر حاکمیت بر اروندرود و همچنین بالا گرفتن مساله حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه، دولت عراق تصمیم به افزایش فشارها بر شهروندان ایرانی ساکن عراق گرفت. دولت شاهنشاهی ایران، در آن زمان جدی‌ترین هم‌پیمان منطقه‌یی رژیم صهیونیستی بود و پس از آنکه کشورهای عربی در جنگ اعراب و اسراییل در سال ۱۳۴۶ شکست خوردند، بحران در روابط دو کشور ایران و عراق نیز تشدید شد. روزنامه کیهان ۹ دی ۱۳۵۰، خبر از «اخراج ۴۱ هزار ایرانی از عراق در ۲۴ ساعت گذشته» داد. همزمان تحولات داخلی عراق و ایران، به سویی می‌رفت که ایرانیان ساکن عراق، نخستین قربانیان تاریخی تغییر مناسبات دیپلماتیک باشند. دولت شاه پس از بالا رفتن افسانه‌یی قیمت نفت و درآمدهای نفتی در سال‌های پایانی دهه ۴۰ شمسی، تلاش کرد مجد و عظمت حکومت شاهنشاهی را زنده کند و با برگزاری جشن‌های ۲۵۰۰ ساله، یکه‌تاز خاورمیانه شود. همین موضوع، بهانه‌یی شد برای دولت عراق تا بیش از ۶۰ هزار نفر از ایرانیان مقیم عتبات عالیات و مخصوصا کربلا را با عدم تمدید اقامت، وادار به اخراج کند. همچنین در آغاز جنگ ایران و عراق، صدام دستور اخراج عده زیادی از کردهای فیلی را صادر کرد. رژیم بعث اموال آنها را مصادره کرد و دست خالی و پای پیاده در مرزهای ایران رها کرد، غیر از این ۹ تا ۱۲ هزار از نوجوانان آنها را از ترس اینکه برای ایران بجنگند به عنوان گروگان در عراق نگاه داشت که البته بعدها در «نگره السلمان» همه را به شهادت رساند. از میان این آوارگان تنها کسانی که پدرهایشان شناسنامه ایرانی داشتند موفق به گرفتن شناسنامه شدند و بسیاری از اهالی پشتکوه از گرفتن شناسنامه بازماندند.
