پذیرش قطعنامه 598 ازسوی ایران

بیست و هفتم تیر 1367، جمهوری اسلامی ایران پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل در ارتباط با جنگ تحمیلی عراق علیه ایران را بطور رسمی اعلام کرد. پذیرش این قطعنامه به معنای پایان جنگ میان ایران و عراق و بازگشت کشورها به مرزهای رسمی بود.

اگرچه قطعنامه 598 انتظار کامل جمهوری اسلامی ایران را برآورده نکرده بود، اما در مقایسه با قطعنامه‌های قبلی سازمان ملل متحد از ویژگی‌های خاصی برخوردار بود. به‌ویژه بند 6 قطعنامه که در باب تعیین آغازگر جنگ است، ‌با توجه به نیت‌های جانبدارانه شواری امنیت در جنگ – مبنی بر عدم رسیدگی به تجاوز عراق و تعیین این کشور به عنوان عامل شروع جنگ و ایراد خسارات جانی و مالی- برای جمهوری اسلامی ایران پیروزی بزرگی به حساب می‌آید. ایران در سایه مقاومت رزمندگان و حرکت دیپلماسی فعال، توانسته بود شورای امنیت را متقاعد کند که صلح بدون تعیین متجاوز برخلاف عدالت و امنیت و در واقع عین ظلم است. در بخش‌هایی از این قطعنامه آمده بود: شورا مطالبه می‌کند که به عنوان نخستین قدم به سوی یک حل و فصل از طریق مذاکره، ایران و عراق به یک آتش بس فوری اقدام کنند و تمام عملیات نظامی را در زمین، دریا و هوا متوقف کنند و همچنین تمام نیروها را بی‌درنگ تا سر حدات شناخته شده بین‌المللی بازگردانند، از دبیرکل درخواست می‌شود که گروهی از ناظران سازمان ملل متحد را برای تایید، تحکیم، نظارت بر آتش بس و عقب‌نشینی به مرزها اعزام کند. به علاوه از دبیرکل درخواست می‌شود که ترتیبات ضروری را برای مشاوره با طرفین انجام دهد و گزارش آن را به شورای امنیت تسلیم کند، شورا اصرار دارد که پس از توقف مخاصمات فعال بلادرنگ اسرای جنگی را براساس کنوانسیون سوم ژنو در 12 آگوست 1949، آزاد کند و عودت داده شوند، از ایران و عراق دعوت می‌شود که با دبیرکل در خصوص به اجرا در آوردن این قطعنامه و در کوشش‌های میانجیگرانه برای کسب یک حل و فصل جامع، عادلانه، شرافتمندانه مورد قبول طرفین در مورد تمام موضوعات مهم، بر اساس اصول مندرج در منشور ملل متحد همکاری کنند.»