تلاش کارگردانی برای نوع تازه‌ای از روایت سینما
کارگردان فیلم سینمایی «گزارش فرار یوسفی» که از آبان ماه در سینماهای «هنر و تجربه» اکران خواهد شد، بیان کرد: تلاش کردم تا نوع تازه‌ای از روایت و کارگردانی صورت بگیرد و باورپذیری برای ما از همه‌چیز مهم‌تر بود.
حسین توقیری درباره محتوا و نحوه انتخاب موضوع این اثر اظهار کرد: دغدغه اصلی و آنچه خیلی از اطرافیانمان آرزویش را داشتند رفتن از ایران بود، اکنون هم که پای صحبت هرکس می‌نشینی و از وضعیتش می‌پرسی همین‌ها را به تو می‌گویند بنابر این احساس کردم این نکته می‌تواند محوریت اصلی قصه ما قرار بگیرد و باید به آن پرداخته شود. در حقیقت این روند یک فاجعه است که مردم کشوری بخواهند از آنجا بروند اما همان افراد بعد از مهاجرت تمام آداب و رسوم کشورشان را در غربت انجام دهند.
او ادامه داد: بعد از تحقیقاتی که انجام دادم مشخص شد که با وجود آنکه این افراد شرایط بدی در کشورشان نداشتند، ناامیدی و ترس از آینده آنها را مجاب به رفتن می‌کرد و این اولین تجربه سینمایی من بود و از سال ۸۹ نوشتن فیلمنامه آن را شروع کردم که در سال ۹۰ به پایان رساندم.
او یادآور شد: سپس انتخاب بازیگران آغاز شد. شش ماه تمرین کردیم و چون بازیگران تئاتری و یا نابازیگر بودند به انجام تمریناتی پرداختیم تا بچه‌ها برای فیلمبرداری آن آماده شوند. در این اثر از چهره‌های جدیدی استفاده شده و از این طریق می‌خواستیم باورپذیری فیلم را بالاتر ببریم. این کارگردان که اولین تجربه سینمایی خود را با ساخت این اثر پشت سر گذاشته است، با اشاره به روند ساخت فیلمش، به ایسنا گفت: اواخر پاییز سال ۹۰ تمرین بازیگران تمام شد و وارد پروسه فیلمبرداری شدیم چون بودجه‌ای را که تامین کرده بودیم به صورت قطره چکانی به دست ما می‌رسید زمان فیلمبرداری آن هم طولانی شد.
سال ۹۱ تدوین این فیلم تمام شد و ارسال آن به پخش‌کننده‌ها صورت گرفت. چند نفری هم آن را قبول کردند. ما می‌خواستیم فیلم را با وجود آنکه روندی داستانی داشت، به صورت مستند در بیاوریم. در ابتدا هدفمان نمایش در سینما نبود و آن را برای نمایش و ارسال به جشنواره‌ها آماده کرده بودیم.
نکته دیگر این بود که تهیه کننده معتبر و مشخصی هم نداشتیم به همین دلیل اقدام جدی برای گرفتن مجوز نمایش یا اکران نکردیم. بعد از مدتی فهمیدیم پخش‌کننده‌ها بدون مجوز اقدامی برای نمایش فیلم نمی‌کنند و ارشاد فقط به ما اجازه داد تا این اثر را یک‌بار در محفلی هنری اکران کنیم.
