بازتاب فیلمی با بازی محسن تنابنده در «بوسان»
«شکستن همزمان بیست استخوان» با نام بین‌المللی «رونا مادر عظیم» به کارگردانی جمشید محمودی در اولین نمایش بین‌المللی خود در جشنواره «بوسان» به روی پرده رفت.
«ریچارد کوئیپرز» نویسنده نشریه سینمایی «ورایتی» پس از تماشای فیلم در جشنواره «بوسان» در نقدی درباره آن نوشته است: «جمشید و نوید محمودی برادران سینماگر متولد افغانستان و ساکن تهران در درام جدید و تاثیرگذارشان با نام «رونا مادر عظیم» همچنان به کاوش در زندگی پناهجویان افغانی در ایران ادامه می‌دهند. این فیلم به کارگردانی و نویسندگی جمشید محمودی و به تهیه‌کنندگی نوید محمودی، روایتگر داستان پسری میانسال است که در معرض تصمیم حیاتی مرگ و زندگی درباره مادرش قرار دارد که با بیماری شدیدی دست و پنجه نرم می‌کند و تصویری روشن از تنش‌های خانوادگی و سرخوردگی‌های اداری را در جامعه‌ای ارایه می‌دهد که ظاهرا در برزخی بی‌پایان گرفتار شده است. فیلم «شکستن همزمان بیست استخوان» با نام بین‌المللی «رونا مادر عظیم» که امسال به عنوان نماینده سینمای افغانستان در جوایز اسکار انتخاب شده است، اولین نمایش بین‌المللی خود را در بخش «پنجره‌ای به سینمای آسیا» جشنواره فیلم بوسان در تاریخ ۶ اکتبر (۱۴ مهر) تجربه کرده است و یک نمایش دیگر نیز ۸ اکتبر (۱۶ مهر) خواهد داشت.
در این فیلم محسن تنابنده بازیگر سرشناس سینمای ایران، بازی خوبی در نقش «عظیم» داشته است و صحنه ابتدایی فیلم نیز نشان‌دهنده شخصیت «عظیم» است که در شیفت شب خدمه تعمیرات شهرداری تهران کار می‌کند، شهری که حداقل برای ۱۰ سال است که محل زندگی او شده است. «عظیم» که با همسرش (با بازی فاطمه میرزایی) بچه‌دار نمی‌شوند، به نوعی در حالت توبه و اصلاح مسیر زندگی خود قرار دارد تا خداوند بچه‌ای به آنها بدهد.
در بخش پایانی نقد ورایتی آمده است: «تهرانی که عظیم در آن زندگی می‌کند در این فیلم از طریق تصاویر شجاعانه، مدیر فیلمبرداری کوهیار کلاری ثبت شده است که پیش از این در فیلم «رفتن» نیز با برادران محمودی همکاری داشته است. تصاویر از عظیم در حال انجام کار طاقت‌فرسا در نیمه شب در حومه شهر و فاضلاب‌ها با نور شدید سفیدی در پس زمینه ثبت شده است و این حس را القاء می‌کند که عظیم و دیگر کارگران پناهجو در جهانی جدا از جریان اصلی شهر زندگی می‌کنند. همه دیگر مسائل فنی فیلم از جمله موسیقی متن باظرافت سهند مهدی‌زاده، درست و در جای خود قرار دارند.»
