چرا شعرها کمتر در خاطر می‌مانند؟
چرا شعرهایی که این روزها سروده می‌شوند همانند شعر گذشتگان در خاطر پیر و جوان نمی‌مانند؟ اسماعیل آذر، پژوهشگر ادبیات و تهیه‌کننده برنامه «مشاعره» تلویزیون با بیان اینکه شعر گذشته شعری با پشتوانه‌های علمی آن روزگار بوده است، به ایسنا می‌گوید: شعرهایی به دل می‌نشینند که پشتوانه داشته باشند، یعنی شاعر تجربه تازه‌ای ارایه کرده باشد. اما توده جوانانی که امروز شعر می‌گویند هرچند تلاش‌شان خیلی خوشحال‌کننده است اما باید به خودشان زحمت بدهند و ببینند که پیشینیان چه کرده‌اند و همچنین آثار آنها را بخوانند. او می‌افزاید: آنچه شاعرانی مثل حافظ، سعدی، خیام، مولانا و ... در نظام همنشینی رعایت کرده‌اند، این بوده که گفتار آنها به فطرت زبانی‌شان نزدیک است.
