خودزنی ورزشکاران ایرانی؛ از العین تا صوفیه!
فرقی ندارد تیم ملی بزرگسالان فوتبال ایران با هدایت یک مربی خارجی باشد یا تیم ملی کشتی نوجوان با هدایت یک مربی داخلی، مهم این است جایی که به درست یا غلط علیه‌مان زده می‌شود، در آن لحظه که گویا خون به مغز ورزشکاران ایرانی نمی‌رسد، چاره‌ای جز هجوم یک‌باره به زمین و زمان پیدا نمی‌کنیم.
همین چندماه قبل بود که تیم ملی فوتبال ایران در ورزشگاه ه زاع بن زاید شهر العین در اعتراض به تصمیم داور شیرازه‌اش از هم پاشید تا تیم ملی در مرحله نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا به بدترین شکل ممکن از این رقابت‌ها خداحافظی کند، با این حال نیمی از سال نگذشته که اعتراض‌های کشتی‌گیر تیم ملی نوجوانان ایران در رقابت‌های جهانی صوفیه بلغارستان باعث شد تا دست تیم از کسب عنوان قهرمانی جهان کوتاه بماند، مساله‌ای که به خوبی نشان می‌دهد اعتراض در پیکره ورزش و ورزشکاران ایرانی چه در عالی‌ترین سطح فوتبال ایران در مقابل چشم میلیون‌ها بیننده تلویزیونی و چه در رقابت‌هایی در رده پایه و به دور از هجوم لنزها رخنه کرده است.
تیم ملی کشتی آزاد نوجوانان ایران همین چند روز پیش شانس نخست کسب عنوان قهرمانی جهان در صوفیه بلغارستان بود اما با اعتراض نابجا و دست ندادن کشتی‌گیر وزن ۵۱ کیلوگرم ایران با مربی حریف، این کشتی‌گیر بلافاصله از مسابقات اخراج شد تا با حذف ۱۰ امتیازی که به دلیل کسب عنوان پنجمی که توسط این ورزشکار به دست آمده بود، تیم ملی کشتی ایران با فاصله‌ای ۲ امتیازی نسبت به روسیه عنوان قهرمانی جهان را در این رقابت‌ها از دست بدهد. نکته حائز اهمیت این بود که با وجود تصمیم درست داور و اصرار سرمربی تیم ملی کشتی، این کشتی‌گیر نوجوان حاضر به دست دادن با حریف و داور نبود و هرچند که در نهایت به میانه تشک رفت تا دست حریفش بالا رود اما باز هم از دست دادن با سرمربی تیم حریف امتناع کرد تا از سوی هیات داوران از این رقابت‌ها اخراج شود. اتفاق تلخ‌تر اما توجیه نادرست سرمربی تیم ملی و دیگر مسوولان این تیم به جای قبول اشتباه بود، جایی که باز هم صحبت از توطئه و تصمیمات پشت پرده برای گرفتن عنوان قهرمانی از ایران و تقدیم آن به روسیه با عنوان «سر تیم ما را بریدند» به عمل آمد تا باز هم به جای شناخت و دست یافتن به علل اصلی یک اتفاق شاهد توجیه و گام برداشتن در همان مسیر غلطی باشیم که سالیان سال است به یک عادت بد برای ورزش ایران تبدیل شده است. بهمن ماه سال گذشته بود که در مرحله نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۹ تیم ملی فوتبال ایران در ورزشگاه هزاع بن زاید شهر العین مقابل تیم ملی فوتبال ژاپن صف‌آرایی کرد و در پایان شاگردان کی روش با نتیجه سه بر صفر تن به شکست دادند تا حسرت قهرمانی برای فوتبال ایران در این رقابت‌ها به نزدیکی نیم قرن برسد. معلوم نشد آن شب چه رخ‌داد اما هرچه بود از سوتی که زده نشد شروع شد، جایی که تمامی مدافعان تیم ملی یکی پس از دیگری به دلیل سوت نزدن داور بازی را رها کنند و به جای دنبال کردن توپ معترض بودند که چرا به دلیل شبیه‌سازی بازیکن ژاپنی خطا اعلام نشده و داور به این بازیکن کارت زرد نمی‌دهد، درحالی که کمی آن طرف‌تر بازیکنان تیم ملی ژاپن با رفتاری حرفه‌ای بازی را ادامه دادند و در نهایت ایرانی‌ها دست به دهان مانده و ژاپنی‌ها از شدت خوشحالی به دلیل گلی که با دست‌های خودمان به آنها هدیه کرده بودیم به هوا می‌پریدند. اینها تنها ۲ مورد حضور ورزش ایران در سطح بین‌المللی بود، رفتارهایی که در طول یک فصل بارها و بارها از سوی ورزشکاران در رشته‌های مختلف ورزشی با آن روبرو هستیم. چه اتفاقی رخ داده است که تا این حد اعتراض و بروز رفتارهای غیر‌حرفه‌ای در سطح ورزش ایران خودنمایی می‌کند؟ رفتار صحیح و حرفه‌ای که دیگر همانند تجهیزات پر‌هزینه زیر ساخت و پول کلان نمی‌خواهد که در این یک مورد هم کارمان می‌لنگد! مساله‌ای که صرفا نیازمند آموزش است. امروز در بحرانی‌ترین لحظات یک معضل اساسی قرار داریم و این باعث شده تا در حساس‌ترین لحظه‌های ممکن افسار کار از دستمان خارج شود.
