تلویزیون به خانه‌ها رفت

یازدهم مهر 1337، پخش برنامه‌های تلویزیون ایران با راه‌اندازی و بهره‌برداری از نخستین فرستنده تلویزیونی آغاز شد. این فرستنده در ابتدا هر روز از ساعت 18 تا 22 برنامه داشت و به صورت خصوصی اداره و هزینه‌های آن از آگهی‌های تبلیغاتی تامین می‌شد.  فکر راه‌اندازی تلویزیون در ایران به سال 1335 برمی‌گردد. جوانی به نام «کازرونی» اهل اصفهان که از یک خانواده ثروتمند بود و در خارج از کشور کارگردانی سینما خوانده بود به فکر تاسیس تلویزیون در ایران افتاد که از این طریق یک منبع درآمد مطمئن هم برای خودش ایجاد کند. حتی با شرکت‌های خارجی‌ای که فرستنده‌های تلویزیونی تولید می‌کردند، وارد مذاکره شد اما این صحبت‌ها به نتیجه نرسید و توافقی انجام نشد.  اما تلاش برای وارد کردن تلویزیون به ایران متوقف نشد. در دهه 1330 ایجاد سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران مطرح، ولی عملی شدن این طرح تا سال‌ها به تعویق افتاد. تولید تصویر، آن هم به صورت چند ساعت در روز، کار چندان ساده‌یی نبود و نیازمند سرمایه خصوصی و هفتگی بود. به همین دلیل «حبیب‌الله ثابت پاسال» سرمایه‌دار بخش خصوصی، تاسیس یک فرستنده تلویزیونی را به دولت وقت پیشنهاد داد و دولت نیز پیشنهاد او را پذیرفت و برای آنکه کار جنبه قانونی داشته باشد، مجلس شورای ملی در تیر ماه سال 1337، ماده‌ای با چهار تبصره به تصویب رساند که به موجب آن، اجازه داده شد فرستنده تلویزیونی در تهران زیر پوشش وزارت پست و تلگراف و تلفن ایجاد شود. این تلویزیون برای گسترش مناطق تحت پوشش خود، در سال 1340 شمسی فرستنده دیگری در آبادان و یک فرستنده تقویتی در اهواز تاسیس کرد. در اواخر سال 1342 تلویزیون ایران از ساختار یک شرکت خصوصی به شرکت سهامی تلویزیون ایران تغییر شکل داد تا اینکه تلویزیون ملی ایران با امکانات یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی در آبان ماه 1345، به صورت تلویزیون دولتی و به‌طور آزمایشی آغاز به کار کرد. در نهایت، سازمان تلویزیون ملی ایران بیست‌و‌نهم اسفند 1345 رسما افتتاح شد و کار خود را وسعت بخشید. در سال 1350 و به‌دنبال ادغام رادیو و تلویزیون، سازمان واحدی به‌نام سازمان رادیو-تلویزیون ملی ایران مشغول به کار شد. با پیروزی انقلاب اسلامی ایران، سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران به صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران تغییر نام یافت. در سال ۱۳۴۸، به منظور افزایش امکانات فنی تلویزیون، دستگاه زمینی ماهواره‌ای مخابراتی اسد آباد همدان تبادل برنامه‌های تلویزیونی را با ایستگاه‌های خارجی میسر ساخت و پس از چندی دولت تلویزیون ایران را از ثابت پاسال خریداری کرد و با پیوستن تلویزیون ایران به تلویزیون ملی، پخش دو برنامه تلویزیونی از دو کانال ادامه یافت‌. برنامه‌های جاری تلویزیون ملی، برنامه اول و برنامه‌هایی که از تلویزیون ایران سابق پخش می‌شد، برنامه دوم نام گرفت‌. به غیر از این دو برنامه، دو کانال دیگر نیز فعالیت داشتند: نخست، تلویزیون آموزشی که از مهرماه سال ۱۳۴۵، کارش را زیرنظر وزارت آموزش و پرورش آغاز کرد و به آموزش تخصصی دوره‌های ابتدایی و متوسطه پرداخت‌؛ دیگری تلویزیون بین‌المللی که سرپرستی آن با پرویز قریب افشار (مجری و تهیه‌کننده تلویزیون‌) بود، و برنامه‌هایش به زبان انگلیسی پخش می‌شد.