آغاز ترابشریت با تجهیز انسان به ابزارهای فناوری
گروه دانش و فن |
ترابشریت جنبشی است که اعضایش معتقدند انسان‌ها می‌توانند از محدودیت‌های جسمی و ذهنی خود فراتر بروند و بدن خود را با استفاده از تکنولوژی ارتقا دهند. ترابشریت یا تراانسان‌گرایی، می‌تواند ترجمه‌های متعددی برای واژه Transhumanism باشد، ایده انجام این کار به تازگی در حال تبدیل شدن به یک جریان است؛ جریانی که در آن انسان‌ها بدن خود را به قطعات الکترونیک و ریز تراشه‌ها مجهز می‌کنند. ترابشریت را می‌توان یک جنبش اجتماعی و فلسفی دانست که به ترویج تحقیق و توسعه فناوری در جهت خدمت به انسان اختصاص یافته است.
چنین فناوری‌هایی باعث افزایش پذیرش حسی انسان، توانایی عاطفی یا ظرفیت شناختی و همچنین بهبود چشمگیر سلامت و افزایش طول عمر انسان می‌شوند و در این میان افرادی هستند که معتقدند در شرایطی که جهان پر از ابزارهای هوشمند است، بدن آنها نیز می‌تواند به کمک تکنولوژی ارتقا پیدا کند، این افراد آینده خود را در قالب یک تراانسان یا ترابشر می‌بینند. و معتقدند انسان‌ها می‌توانند از محدودیت‌های جسمی و ذهنی خود فراتر بروند و بدن خود را با استفاده از تکنولوژی ارتقا دهند، با این تصور که ترابشریت گام منطقی بعدی در توسعه انسان است و از همین رو تلاش می‌کنند تکنولوژی را درون بدن خود برنامه‌ریزی کنند.
نمونه‌هایی از تبدیل شدن به ترابشر
وینتر مراز یکی از افرادی است که در روند فرآیند تبدیل شدن به یک ترابشر قرار گرفته است. او می‌گوید که دوست دارد کلیدهایش در دستش باشد، و برای تحقق این خواسته‌اش، واقعا کلید در خانه‌اش را به شکل یک ریزتراشه (میکروچیپ) در دست چپ خود کاشته است. او در دست راست خود ریزتراشه دیگری کاشته است که مانند کارت ویزیت عمل می‌کند اما در عین حال می‌تواند برای ذخیره اطلاعات پزشکی مهم جهت استفاده در مواقع اضطراری نیز عمل کند. البته نخستین پیشرفت سایبری وینتر داوطلبانه نبود، بلکه این قطعات پس از تصادفی شدیدی که موجب شکستگی کمر، مچ پا و زانوهای او شد، در بدن کاشته شد. کمر وی به‌وسیله جراحی پیچ‌و‌مهره شد و کاسه زانوی او با یک زانوی چاپ سه‌بعدی جایگزین شد. او در مصاحبه با بی‌بی‌سی اسکاتلند، گفت: «اگر من این کاسه زانوی سایبرنتیک را نداشتم، نمی‌توانستم راه بروم.» پس از این حادثه، او به‌طور داوطلبانه به سمت ایجاد تغییرات شخصی مانند کاشت ریزتراشه‌هایی در دستان خود رفت. تراشه RFID (شناسایی فرکانس رادیویی) کاشته‌شده در دست چپ او، روی قفل خانه‌اش مانند کارت‌های امنیتی که در بسیاری از محل‌های کار استفاده می‌شوند، عمل می‌کند. این بدان مفهوم است که نیازی نیست او کلیدها را در دستش بگیرد.. تراشه NFC (ارتباط میدان نزدیک) که در دست راست او کاشته شده است، کاربردهای بالقوه فراوانی دارد. این تراشه از همان نوع تراشه‌هایی است که به تلفن‌ها و تبلت‌ها اجازه می‌دهد تا به‌راحتی اطلاعات خود را با هم به اشتراک بگذارند. وینتر با این طرز فکر که انسان نباید بدن خود را دستکاری کند، مخالف است و می‌گوید این چیزها مخصوصا برای افرادی که ناتوان هستند، مورد نیاز است.
کسانی که به جنبش ترابشریت تعلق دارند، معتقدند تکنولوژی‌های پوشیدنی مانند ساعت اپل و فیت‌بیت و دیگر مانیتورهای سلامتی روی مچ دست طی چند سال گذشته رونق پیدا کرده است و ایمپلنت‌ها، مرحله منطقی بعدی هستند و این تکنولوژی در حال تبدیل‌شدن به گزینه دیگری است که افراد می‌توانند آن را داشته باشند، زیرا با بهره‌گیری از این امکان، عملکردها و قابلیت‌های بیشتری به دست می‌آورند. احتمالا در آینده‌ای نه چندان دور، شرکت‌های زیادی از کارمندان خود می‌خواهند، برای دسترسی به ساختمان‌ها یا شبکه‌های کامیپوتری از آی‌دی امنیتی به شکل ایمپلنت استفاده کنند. کما اینکه تا امروز هم برخی شرکت‌ها از این امکانات برای کارمندان خود استفاده کرده‌اند.
نمونه‌ای از این مورد مربوط به یک شرکت فناوری واقع در امریکاست که کارکنان خود را به یک ریزتراشه در دست مجهز کرده بود. این تراشه سامانه بازشناسی با امواج رادیویی RFID به اندازه یک دانه برنج بوده و به راحتی زیر پوست و بین انگشت شست و انگشت اشاره کاشته می‌شود. این تراشه با استفاده از فناوری ارتباط حوزه نزدیک یا ان‌اف‌سی (NFC) کارمندان را قادر می‌سازد که به‌طور خودکار درها را باز کنند و وارد کامپیوتر شوند. سامانه بازشناسی با امواج رادیویی (Radio Frequency Identification) (به‌اختصار RFID) سامانه شناسایی بی‌سیمی است که قادر به تبادل داده‌ها به وسیله برقراری اطلاعات بین یک Tag که به یک کالا، شئ، کارت و... متصل شده است و یک بازخوان (Reader) است. سامانه‌های RFID از سیگنال‌های الکترونیکی و الکترومغناطیسی برای خواندن و نوشتن داده‌ها بدون تماس بهره‌گیری می‌کنند. اصولاً به هر سیستمی که قادر به خواندن و تشخیص اطلاعات افراد یا کالاها باشد سیستم شناسایی یا Identification System گفته می‌شود. محققان قصد دارند تا از فناوری RFID در همه‌چیز از خرید گرفته، تا باز کردن درها، استفاده از دستگاه‌های کپی، ورود به کامپیوترهای اداره، باز کردن قفل گوشی هوشمند، اشتراک‌گذاری کارت‌های بانکی، ذخیره‌سازی اطلاعات پزشکی و سلامت استفاده کنند. در نهایت این تکنولوژی می‌تواند به عنوان گذرنامه، حمل و نقل عمومی و تمام فرصت‌های خرید و غیره مورد استفاده قرار گیرد.
همچنین چندی پیش یک کمپانی سوئدی SJ به‌عنوان یک شرکت فعال در حوزه حمل و نقل ریلی در کشور سوئد، اعلام کرده بود بلیت‌های الکترونیکی ذخیره‌شده در میکروچیپ‌هایی را که در بدن مسافرانش کار گذاشته باشند، قبول می‌کند. مسافرانی که تمایل به این روش دارند، باید میکروچیپ مورد نظر را در دست خود جاسازی کنند. پس از خرید بلیت به‌صورت الکترونیکی، اطلاعات آن روی میکروچیپ ذخیره می‌شود و کاربران می‌توانند تنها با نشان دادن چیپ به کنترل‌کنندگان بلیت، این مرحله را پشت سر بگذارند. بر اساس اطلاعات ارایه‌شده، در این مرحله مامور قطار با قرار دادن گوشی روی تراشه مورد نظر، اطلاعات مورد نیاز را دریافت و بلیت مسافر را چک می‌کند. این روش برای افرادی مناسب است که به‌صورت مکرر همراه داشتن بلیت را فراموش می‌کنند، از این‌رو به‌کارگیری این روش بسیار کاربردی و جالب توجه بود. پیش از آن هم یک شرکت آمرکایی اعلام کرده بود برای هویت‌سنجی و همچنین پرداخت هزینه‌های بوفه توسط کارمندانش، استفاده از تراشه‌های قابل کاشت در بدن را مورد استفاده قرار می‌دهد.
هنوز درباره کاشت ریزتراشه‌ها قانونی وجود ندارد
ترابشریت نیز همچون بسیاری جنبش‌های اجتماعی دیگر با مخالفان خاص خود همراه است. نگرانی‌های موجود در خصوص این رخداد درست همانند خود منتقدان متنوع است.
این مخالفان همچنین در ابراز صریح و بی‌پرده عقاید خود نیز به هیچ عنوان محتاط نیستند. از طرفی در حال حاضر، مقررات سفت و سختی درباره استفاده از ابزارهای تکنولوژی در بدن انسان وجود ندارد، اما بیشتر ایمپلنت‌ها به‌وسیله افرادی که در کار خالکوبی و سوراخ‌کردن بدن فعالیت دارند، کاشته می‌شود. برخی از افراد نیز ابزارهایی را از طریق وب‌سایت‌ها می‌خرند و خودشان اقدام به انجام این کار می‌کنند. البته به نظر می‌رسد اخیرا استفاده از تراشه‌ها در بدن افزایش پیدا کرده و این نشان می‌دهد توجه افراد بیشتری به این موضوع جلب شده است. البته دکتر مری نیل، استاد پزشکی و اخلاق دانشگاه استرثکلاید می‌گوید، از اینکه تعداد بیشتری از افراد به سمت این کار می‌آیند، تعجبی نمی‌کند اما باید مقررات بهتری وضع شوند. او می‌گوید که این رویه شبیه به دیگر تغییرات بدن مانند بوتاکس است اما مباحث اخلاقی زیادی وجود دارد که باید درمورد خودمختاری و تنظیم بدن درنظر گرفته شود. او همچنین توضیح می‌دهد، کار افرادی که تجهیزات را به صورت آنلاین می‌خرند و این کار را در منزل انجام می‌دهند، خطرناک است.
