تظاهرات علیه قاجاریه

در چنین روزهایی در سال ۱۳۰۴ تظاهرات علیه سلطنت قاجاریه در تهران و بسیاری از شهرهای بزرگ کشور به اوج خود رسید و رضاخان پهلوی خود را برای نشستن بر کرسی فرمانروایی ایران آماده کرد. سلطان احمدشاه که در اروپا به سر می برد، حدود یک ماه پیش از آن در تاریخ ۲۲ شهریور در تلگرافی به رضاخان نوشته بود: «جناب اشرف رییس‌الوزرا! بعون‌الله تعالی دوم اکتبر (۱۳ ربیع الاول) با کشتی «نالدار» از پاریس از راه بمبئی به ایران حرکت می کنیم. از مراجعت به وطن عزیز نهایت مسرت حاصل و خوشوقتیم که آن جناب اشرف را به زودی ملاقات خواهیم نمود.»  احمدشاه در آبان ماه ۱۳۰۲ و پس از آنکه سرانجام ناچار شد سردارسپه را به رییس‌الوزرایی برگزیند، ایران را ترک کرد و به بهانه معالجه به اروپا رفته بود.  به هر حال سردارسپه در پاسخ او نوشت: «تلگراف مبارک که مبشر تشریف فرمایی اعلیحضرت همایونی بود زیارت. حقیقتاً باعث کمال مسرت شد. استدعا دارم معلوم فرمایند موکب ملوکانه از کدامیک از بنادر سرحدی نزول اجلال خواهند فرمود. رضا رییس عالی کل قوا.»  حتی اگر احمدشاه قصد واقعی برای بازگشت به ایران نداشت، تبادل این تلگراف‌ها باعث شد سردارسپه برای برداشتن گام آخر مصمم شود. چند روز پس از این تلگراف بود که انبار غله (گویا به اشاره رییس‌الوزرا) ارایه آرد را کم کرد و بحران نان پدید آمد. تظاهرات مردم معترض به خشونت کشیده شد و دولت تعدادی از شاهزادگان و درباریان را به بهانه دست داشتن در غائله دستگیر کرد. این بلوا در عین حال یادآور کمبود نان در جریان جنگ جهانی اول و طمعکاری سلطان احمدشاه بود که گفته می‌شد به جای تلاش برای حل بحران، به احتکار گندم پرداخته بود. هواداران سردارسپه از فرصت استفاده کردند و تظاهرات علیه قاجاریه را آغاز کردند. نظامیان نیز در سازماندهی این تظاهرات نقش روشنی داشتند. فضا برای خلع قاجاریه آماده می‌شد.