تاریخچه مواد منفجره
شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از ابتدای قرن هفدهم همزمان با شناسایی باروت شروع شد . در سال 1813 نیترو سلولز توسط T.J Plonze ساخته شد . در سال 1867 آلفرد نوبل برای سهولت حمل نیتروگلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل 75درصد نیتروگلیسیرین به دست آمد . این ماده می‌تواند تا سه برابر وزن خود نیتروگلیسیرین جذب کند و محصول آن Guhar Dynamite نامیده شد. شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از ابتدای قرن هفدهم همزمان با شناسایی باروت شروع شد . در سال 1813 نیترو سلولز توسط T.J Plonze ساخته شد . در سال 1867 آلفرد نوبل برای سهولت حمل نیتروگلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل 75درصد نیتروگلیسیرین به دست آمد . این ماده می‌تواند تا سه برابر وزن خود نیتروگلیسیرین جذب کند و محصول آن Guhar Dynamite نامیده شد . دینامیت مشتق از کلمه یونانی (dynamis) به معنی نیرو می‌باشد. در سال 1875 آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از 92درصد نیتروگلیسیرین و 8درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی است. در واقع مواد منفجره ترکیبی شیمیایی یا مخلوط مکانیکی است که در اثر جرقه، ضربه، حرارت و یا شعله در مدت کوتاهی تجزیه شده و مقدار زیادی گاز و حرارت تولید می‌کند. دینامیت یک اسم عام است که به بسیاری از مواد منفجره خشک شامل مواد سوختنی کربناته و نیتروگلیسرین اطلاق می‌شود . دینامیت اولین بار توسط نوبل ساخته شد و مرکب از 75درصد وزنی نیتروگلیسیرین و 25درصد دیاتومیت بود. گرچه دیاتومیت تا سه برابر وزن خود نیتروگلیسیرین جذب می‌کند اما قدرت این نوع دینامیت به مراتب کمتر از نیتروگلیسیرین است . پس از آن به جای دیاتومیت از موادی نظیر نیترات سدیم (SN) چوب و غیره استفاده شد و گرچه این مواد کمتر از دیاتومیت نیتروگلیسیرین جذب می‌کند اما ماده منفجره حاصله به مراتب قوی‌تر از دینامیت (نیتروگلیسیرین – دیاتومیت) است . دینامیت‌ها را بر حسب نوع مواد ترکیبی طبقه بندی می‌کند . عمده مواد تشکیل‌دهنده دینامیت‌ها عبارتند از: نیتروگلیسیرین، نیترات سدیم، نیترات آمونیوم، نیترو سلولز و سوخت کربناته مثل چوب . اما در ساختمان دینامیت‌ها علاوه بر مواد فوق، مواد چسبنده، مواد ضد اسید و مقداری رطوبت نیز به کار می‌رود. چنان چه مواد سوختنی از قبیل خاک اره و گرد زغال را در اکسیژن مایع فروبریم تا 5/3 برابر وزن خود می‌تواند اکسیژن جذب می‌کند . در این حالت با نزدیک کردن شعله، خاک اره یا گرد زغال منفجر می‌شود . چون که اکسیژن مایع به سرعت تبخیر می‌شود . این نوع آتش کاری هیچ گونه عوارض فیزیولوژیکی از قبیل سردرد و غیره را ایجاد نمی‌کند . بیش از 30 سال است که از اکسیژن مایع در انفجار استفاده نمی‌شود.
