یک دقیقه سکوت به احترام علی

ایرنا| رسم است به احترام ورزشکاران فقیدیک دقیقه سکوت می‌کنند و چه حس غم‌انگیزی دارد این یک دقیقه. حالا پای این یک دقیقه سکوت به جشنواره فیلم فجر هم باز شد. وقتی آفتابِ روز میانی بهمن ماه در میانه آسمان بود جشنواره فیلم فجر در برج میلاد، روز چهارم برگزاری خود را آغاز کرد. با گل سرخ. البته فقط سهم خانم‌ها بود. ولادت حضرت زهرا (ص) روز زن، همسر و مادر. فرقی نمی‌کرد هنرمند باشی، خبرنگار یا منتقد، اگر خانم ‌بودی بعد از عبور از گیت ورودی با گل سرخ ضدعفونی شده ظاهر می‌شدی. تا اینجا همه‌چیز خوب بود. فیلم اول هم زالاوا بود؛ مثلا ترسناک و جن‌گیر. بعضی‌ها که خندیدند. ما هم که از اسم جن هم وحشت داشتیم اصلا داخل سالن نرفتیم. بعد هم فهمیدم که فیلم اصلا جنی نبود. این را توی نشست خبری فهمیدیم. اما روایت آن واقعی بود. خرافاتی که سال‌های دور در ایران ما وجود داشته و هنوز هم هست. اما به شکل دیگر. تا اینجا همه‌چیز خوب بود. ولادت بود. گل‌های سرخ رنگ در دست خانم‌ها جشنواره را زیباتر کرده بود. فیلم ترسناک هم که دیده بودیم و نترسیدیم. ایستادن روی سه نقطه‌های جشنواره‌ها هم که دیگر عادت‌مان شده بود و این یعنی روز خوب. ماجرای سه نقطه را هم اگر نمی‌دانیدیعنی اگر پایت به جشنواره فیلم فجر باز شد و آمدی و خواستی عکسی بگیری باید حتما ابتدا زیر پایت را نگاه کنی اگر سه نقطه داشت می‌توانی بایستی وگرنه ... از اینجا به بعد دیگر همه‌چیز خوب نبود. اول زمزمه بود. بعد بلند گفتند. بعد گفتند شاید شایعه است... اینجا همه‌چیز درهم است، این خاصیت غم است. علی انصاریان. همین چند روز پیش بود که گفت بعد از موفقیت‌های ورزشی حالا وقت سینماست. می‌خواست با فیلم «رومانتیسم عماد و طوبا» سیمرغ بگیرد. بعد از یک دهه کار در سینما انگار تازه مسیر درستی را انتخاب کرده بود ولی اجل به او مهلت نداد. از اینجا به بعد دیگر همه‌چیز خوب نبود. رُزهای قرمز رنگ انداختند و سفید شدند. پارچه سیاه و عکس با شمع‌هایی که باید می‌سوختند. دل ما هم سوخت. خبر کوتاه بود. علی انصاریان دیگر هیچگاه رنگ سیمرغ را نخواهد دید. کرونا باز هم جولان داد. خودنمایی‌کرد. این‌بار علی را برد. وسط جشنواره فیلم فجر. اصلا علی فیلم خود را دید و رفت؟ رومانتیسم عماد و طوبا را. فیلم مصلحت که آغاز شد جشنواره رنگ غم داشت. بعضی‌ها خبر را که فهمیدند و رفتند. نه بیرون سالن. بیرون برج. رفتند خانه. با بغض و اشک و آه. بعضی‌ها هم خواستند بروند اما نشد.رسم است به احترام ورزشکاران فقیدیک دقیقه سکوت می‌کنند و چه حس غم‌انگیزی دارد این یک دقیقه. حالا به احترام علی، به احترام مهرداد و به احترام همه آنهایی که کرونا از ما گرفت.