سال نحسی که رو به پایان است

مریم شاهسمندی

آخرین روزهای سالی را پشت سر می‌گذاریم که جز تلخی و درد چیزی برایمان به ارمغان نیاورد، از همه ابتدای سال پاندمی کرونا دامنگیر سرزمینی شد که قبل از آن هم با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کرد و حالا مردم باید به جنگ با دشمنی ناشناخته می‌رفتند هیچ کس نمی‌دانست این ویروس لعنتی قرار است تا کی با ما بماند و قرار است چه عزیزانی را از ما بگیرد. هیچ کس نمی‌دانست که آخرین سال قرن قرار است برایمان تلخ‌ترین سالی باشد که تجربه کرده ایم. چه هنرمندانی را از دست دادیم. چه بازیکنانی و چه عزیزانی که جای خالی نبودنشان دیگر هیچ‌وقت پر نخواهد شد. سال کرونا سال نحس 99 رو به پایان است. هنوز هم نمی‌دانیم این کووید 19 لعنتی تا کی و کجا می‌خواهد ادامه پیدا کند، حالا که هر روز خبر از نوع جهش یافته آن در گوشه‌ای از دنیا به گوش می‌رسد و واکسن‌های ساخته شده هم انگار کاری از دستشان بر نمی‌آید. ما مانده ایم و اندوهی که انگار نمی‌توانیم پایانی برای آن متصورباشیم.  حالا دیگر ما مانده ایم و مشکلاتی که حتی شماره کردن آنها را هم دیگر نمی‌توانیم. اقتصادی که مردم را زمین گیر کرده. تورمی که هر روز پشت مردم را بیشتر از روز قبل خم می‌کند. اجاره خانه‌ها سر به فلک کشیده و هزینه‌های زندگی در این روزهای بیکاری و سختی چند برابر شده است. حالا تعداد آدم‌هایی که برای پیدا کردن یک لقمه نان تا کمر در سطل زباله خم می‌شوند هر روز بیشتر می‌شوند. حالا دیگر آمار کودکان کار هم از دستمان در رفته. سال سختی که همه‌چیز آن فقط رنج و سختی را به ما یادآوری می‌کند. کارگرانی که به واسطه کرونا شغلشان و تنها ممر درآمد خود را از دست دادند. تولیدی‌های کوچکی که در این آشفته بازار زمین خوردند و دیگر نشانی از آنها باقی نمانده است. مردم ما در حالی به استقبال سال 1400 می‌روند که دیگر رمقی برای جشن و شادی ندارند. این سال برای همه ما سخت بود و برای کادر درمان سخت‌تر. آنها که شبانه روز تلاش کردند، جنگیدند تا از بیماران کرونایی مراقبت کنند. چه عزیزانی را که از دست ندادند و چه جان‌هایی که قربانی رسالت و سوگندشان نشدند. حالا اما مسوولان می‌خواهند با سیاست‌های غلط بار دیگر این ویروس منحوس را در کشور گسترش دهند. حالا تصمیم سفر رفتن یا نرفتن را به عهده مردم گذاشته‌اند. تمرین دموکراسی در این شرایط! چرا نباید تمام جاده‌ها بسته باشند؟ چرا نباید مردم را وادار به خانه‌نشینی کنیم وقتی هر روز بر تعداد قربانیان کرونا افزوده می‌شود، وقتی ویروس جهش یافته که به گفته وزیر بهداشت مرگبارتر از ویروس ووهان است در کل کشور پخش شده و دیگر برای جلوگیری از انتشار آن دیر شده است. کادر درمان چه گناهی دارند که باید بار ندانم کاری‌های مردم و مسوولان را به دوش بکشند. چرا مسافرت رفتن با خودرو شخصی ممنوع است اما با وسایل نقلیه عمومی ایرادی ندارد؟ امکان ابتلا به ویروس در اتوبوس ، قطار و هواپیما بیشتر است یا در خودرو شخصی؟ مسوولان چه فکری با خود می‌کنند که به‌رغم هشدارهای وزارت بهداشت و درمان و ستاد ملی کرونا تغییر رنگ‌های شهرها و استان‌ها را فقط به این دلیل که همسو با هم قدم برداشته باشند، دستکاری کرده و خیلی ازشهرهای نارنجی را به زرد تغییر داده اند؟ مردم چرا باید در این شرایط بار سفر ببندند. کودکان چه گناهی دارند که باید قربانی ناآگاهی و بی توجهی خانواده‌ها شوند. افراد مسن چه گناهی دارند که باید قربانی دید و بازدید‌های عید شوند؟ چرا هیچ کس به این فکر نمی‌کند که ماندن در خانه می‌تواند بهترین کار برای از بین بردن این ویروس منحوس باشد؟