کمبود دارو؛ معضل سلامت

ایرج خسرونیا

عدم اختصاص ارز نیمایی به دارو، می‌تواند پیامدهای ناخوشایندی برای سیستم بهداشت و درمان کشور داشته باشد. در واقع کمبود دارو بزرگ‌ترین معضل سلامت در کشور به شمار می‌رود که متاسفانه این روزها مردم با این ماجرا زیاد دست به گریبان هستند. اینکه داروخانه‌ها نتوانند نیازهای دارویی افراد را برطرف کنند، پای واسطه‌ها و بازار سیاه به میان می‌آید که می‌تواند زنگ خطری برای سلامت کشور باشد. سال‌های سال است که بازار ناصرخسرو به یکی از قطب‌های فروش دارو در کشور تبدیل شده و هر از گاهی هم اخباری از فروش داروهای تقلبی و تاریخ مصرف گذشته به قیمت‌های گزاف به گوشمان می‌رسد. ما نمی‌توانیم از مردم توقع داشته باشیم با نرفتن به بازار سیاه دارو آن را تعطیل کنند. این کار مسوولان است که باید با هوشمندی و انجام اقدامات لازم و البته مهم‌تر از همه با در دسترس قرار دادن همه نوع دارو در داروخانه‌ها کاری کنند که دیگر مردم برای نجات جان عزیزانشان مجبور نشوند، به ناصر خسرو بروند. متاسفانه آمار دقیقی درباره این معضل که داروهای ناصر خسرو تا به حال جان چند بیمار را به خطر انداخته یا موجب مرگ چند نفر شده است، در دسترس نیست، اما شما وقتی داروی تاریخ مصرف گذشته در اختیار افراد می‌گذاری یعنی قابلیت درمانی دارو از بین رفته و اگر این دارو برای افرادی باشد که ادامه زندگی شان به مصرف آن بستگی دارد، یعنی جان فرد را به خطر انداخته‌ای. دلالان دارو که این کار را می‌کنند در واقع با جان مردم بازی می‌کنند، از سوی دیگر فروش داروهایی که تقلبی است هم خطرات خودش را دارد. این بازار سال‌های سال است که موازی با سیستم بهداشت و درمان کشور پیش می‌رود متاسفانه هیچ‌کس هم تاکنون نتوانسته آن را تعطیل کند. از سوی دیگر وقتی سازمان غذا و دارو یا وزارت بهداشت و درمان از نبود یا کمبود دارویی خبر می‌دهد، این دلالان به سرعت به فکر فروش این اقلام دارویی می‌افتند. قطعا آنها داروی واقعی را برای فروش ندارند، اما نوع تقلبی یا تاریخ مصرف گذشته آن در دسترس هست پس اقدام به فروش می‌کنند. بی‌توجهی به کمبود دارو می‌تواند عواقب خطرناکی برای سیستم سلامت کشور داشته باشد. در همین دوران کرونا زمانی که هنوز واکسن به میزان کافی وارد کشور نشده بود، بازار سیاه واکسن در ناصرخسرو به راه افتاد و واکسن‌های تقلبی را با عنوان فایزر و مدرنا به مردم مستاصل می‌فروختند. 

در دوره‌ای که بیماری تشدید شد و آمپول رمدسیور کم شد، باز هم این دلالان ناصرخسرو بودند که بازار تهیه این دارو را به دست گرفتند و با استفاده از مارک‌های تقلبی آمپول‌های معمولی را با قیمت‌های نجومی به مردم می‌فروختند. تا زمانی که مسوولان حوزه بهداشت و درمان و در راس آنها دولت نتواند مشکلات دارویی موجود در کشور را حل کند، بر انداختن بازار سیاهی مثل ناصرخسرو که بیشتر جان بیماران را به خطر می‌اندازد تا درمانی برای آنها باشد، کار ساده‌ای نخواهد بود. چرا وقتی ما آمار دقیقی از بیماری‌های خاص در کشور داریم، نمی‌توانیم با برنامه‌ریزی دقیق داروی مورد نیاز این افراد را تامین کنیم که با کمبود مواجه نشوند. اگر ما امروز از تهیه داروی بیمار دیابتی عاجز باشیم، چطور می‌توانیم داروهای مهم‌تر برای بیمارانی با وخامت حال بیشتر را فراهم کنیم. به هر حال تامین داروی مورد نیاز بیماران در کشور به عهده وزارت بهداشت و درمان و سازمان‌های دارویی، تامین بودجه برای تهیه این داروها هم به عهده دولت است، هر کدام از این بخش‌ها کارشان را به درستی انجام ندهند کسانی که آسیب می‌بینند، مردم هستند.