لزوم استخدام پزشکان در دانشگاه‌های استان‌های محروم
دولت باید با بهبود تعرفه‌های پزشکی و اقتصاد سلامت از یک سو و بهبود شرایط کاری پزشکان و استخدام آنان در دانشگاه‌های استان‌های محروم، مانع از مهاجرت آنان شود. سیدعلی اکبر پیروی حسینی، متخصص جراحی عمومی با اشاره به وضعیت پزشکان و اقتصاد سلامت گفت: تبلیغات و آنچه درباره درآمد پزشکان و زندگی آنها مطرح می‌شود فراتر از واقعیات موجود است، امروز بسیاری از مجموعه‌های درمانی ما دچار کمبودهای اساسی هستند و این کمبودها شامل نبود پزشک، پرستار و کادر درمان می‌شود. او با اشاره به استانداردهای جهانی در خصوص تعداد پزشکان به نسبت میزان جمعیت، گفت: اگر بخواهیم استانداردهای جهانی را در نظر بگیریم، بله ما کمبود پزشک داریم اما اگر استانداردهای منطقه‌ای و ایران را در نظر بگیریم کمبود پزشک ما به دلیل توزیع بد است، که دلیل آن اقتصاد سلامت ناکارآمد است.
کمبود مراکز آموزشی و بیمارستان‌ها
این متخصص جراحی عمومی با اشاره به مباحث مطرح شده در روزهای اخیر پیرامون افزایش سهمیه‌های دانشگاه‌ها برای پذیرش دانشجو در رشته‌های پزشکی گفت: قطعا افزایش تعداد دانشجویان در رشته پزشکی اگر همراه با ارتقای کیفیت آموزش و بدون افت کیفیت آموزش باشد بسیار اقدام خوبی است، و در تمام دنیا نیز بر روی این مساله تمرکز دارند. سوال مهم امروز این است که آیا ما اگر تعداد دانشجویان را افزایش دهیم می‌توانیم کیفیت آموزش را حفظ کنیم یا خیر؟ زیرا ما با کمبود مراکز آموزشی و بیمارستان‌ها و تعداد اساتید مواجه هستیم و به دلیل این محدودیت‌ها نمی‌توانیم آن کیفیت مطلوب را حفظ کنیم. نکته مهم‌تری که در حوزه آموزش باید توسط مدیران دولتی و سیاست‌گذاران مدنظر قرار بگیرد میزان بالای مهاجرت پزشکان، پرستاران و کادر درمان به کشورهای اروپایی و حتی کشورهای همسایه است. پیروی با اشاره به مهاجرت قابل توجه پزشکان و پرستاران به سایر کشورها گفت: دلیل اصلی مهاجرت این پزشکان تفاوت بسیار زیاد تعرفه‌ها و میزان دریافتی آنها در خارج از کشور نسبت به داخل کشور است به‌طوری که حتی کشوری مانند افغانستان که با بحران‌های مختلف روبروست تعرفه‌های پزشکی بالاتر از ما دارد و دریافتی پزشکان بسیار بیشتر از ایران است.
بهداشت و درمان اولویت اصلی بسیاری از دولت‌هاست
او ادامه داد: امروز در بسیاری از کشورهای پیشرفته در اروپا و امریکا بهداشت، درمان و مقوله سلامت و بیمه‌ها، اولویت اصلی دولت‌ها هستند و بیشترین سهم بودجه کشور در اکثر موارد به این موضوع اختصاص پیدا می‌کند و با این حال شاهدیم که در کشوری مانند امریکا هنوز ۵۰ میلیون نفر از مردم تحت پوشش هیچ بیمه‌ای نیستند و برای درمان مشکل دارند در حالی که سالانه برای مقوله سلامت و بیمه‌ها بیش از ۳۵۰۰ میلیارد دلار هزینه می‌شود و در زمان اوباما برای پوشش ۵۰ میلیون نفری که هیچ بیمه‌ای نداشتند وی طرح بیمه «اوباما کر» را به مجلس برد که بر اساس آن دولت ۱۰۰۰ میلیارد دلار اضافی برای افراد بی‌خانمان و فاقد بیمه هزینه کند که با مخالفت کنگره و اکثریت جمهوری‌خواهان روبرو شد و از دستور کار دولت امریکا خارج گردید. پیروی حسینی افزود: امروز در کشورما اعلام می‌شود که کمبود پزشک داریم بر اساس آمار جهانی و استانداردها این حرف درست است. اما متاسفانه سیستم و نظام سلامت همین تعداد پزشک را نیز به درستی به کارگیری نمی‌کند و بازدهی ما بسیار پایین است و بیشترین تجمع پزشکان ما در شهرهای بزرگ است و پرداختی‌ها به پزشکان در شهرهای کوچک اصلا خوب نیست. چرا که در شهرهای کوچک، به تعدادی که در شهرهای بزرگ بیمار وجود دارد بیمار نیست، لذا باید یارانه‌ای از سوی وزارت بهداشت و درمان به پزشکان داده شود تا پزشکان تمایل بیشتری برای حضور در مناطق محروم داشته باشند. چرا که الان در بسیاری از شهرهای کوچک حتی درمانگاه و بیمارستان نیز ساخته شده است اما به دلیل نبود پزشک و پرستار و کادر درمان قابل استفاده نیستند.
نظام «پرکیس» به نفع بیماران نیست
پیروی حسینی افزود: امروز تمام پزشکانی که در سیستم دولتی فعالیت می‌کنند و خدمات می‌دهند مجبور هستند تا از نظام«پرکیس» استفاده کنند چرا که حقوق آنها بسیار کم تعریف شده است و پزشک برای آنکه دریافتی بالاتری داشته باشد، باید در نظام کلینیک ویژه یا پرکیس فعالیت اضافی داشته باشد و لذا این روش نه به نفع مردم است و نه به نفع پزشکان، بلکه فقط به نفع دولت است زیرا دولت مجبور نیست برای تربیت کادر درمان و پزشکان به تعداد کافی، هزینه کند و با اجرای این طرح به نوعی صورت مساله را پاک می‌کند و به علاوه از استخدام تعداد کافی پزشکان نیز خود را رهایی می‌بخشد. او ادامه داد: حال و روز پزشکان ما به دلیل آنکه رابطه استخدامی مناسبی با دانشگاه‌های علوم پزشکی ندارند و اکثرا این رابطه محدود به دوران طرح نیروی انسانی آنان در مناطق محروم می‌شود خوب نیست و آنان امنیت شغلی بسیار پایینی دارند، همچنین حقوق ومزایای آنان به نسبت سایر مشاغل اندک و اصولا جوابگوی زندگی آبرومندانه و در شأن آنان نیست.
