فقر در دامان معلولیت
قیمت هر پروتز دست بین 28 تا 36 میلیون تومان است
گلی ماندگار|
حتما شما هم این ضرب‌المثل نه چندان خوشایند را شنیده‌اید، مرگ خوب است اما برای همسایه. حکایت کسانی است که فکر می‌کنند تمام اتفاقات بد ممکن است برای دیگران رخ بدهد و خودشان هیچ‌وقت در معرض خطر نیستند. در دوران کرونا هم خیلی از ما به دلیل همین طرز تفکر گرفتار بیماری شدیم و شاید عزیزانی را هم از دست دادیم. در مورد معلولیت هم ماجرا به همین شکل است، اتفاق خبر نمی‌کند، ممکن است یک روز بدون اینکه بخواهیم ما هم به جمع کسانی اضافه شویم که سال‌هاست درد معلولیت را تحمل می‌کنند، در واقع حادثه بین فقیر و غنی، یا آدم معلولی و مسوول هیچ فرقی قائل نمی‌شود. همین مسوولانی که سال‌هاست معلولان را با شعارهایی که هیچ‌وقت اجرایی نشده چشم انتظار نگه داشته‌اند، ممکن است روزی دست تقدیر آنها را هم به جمع این افراد اضافه کند، شاید فردا من یا شما که حالا تمام اعضای بدنمان سالم است هم به جمع کسانی اضافه شویم که به هر دلیلی روزی سالم بودند و حالا دیگر نیستند، یا اصلا سالم به دنیا نیامده‌اند، اما به زندگی خود ادامه داده‌اند و با سختی‌های زیادی دست و پنجه نرم کرده‌اند. اینکه یک روز در تقویم ما به نام روز معلولان نامگذاری شود دردی را از آنها دوا نمی‌کند. معلولانی که حتی برای پیدا کردن شغل هم با مشکلات زیادی مواجه‌اند حالا برای تهیه پروتزهای مورد نیازشان هم مشکلات زیادی دارند. قیمت‌های نجومی باعث می‌شود تا از همان پروتزهای قدیمی و شکسته استفاده کنند، درد و زخم را به جان بخرند چون توان پرداخت هزینه‌های سر سام‌آور را ندارند.
قیمت‌های نجومی پروتز دست از 28 تا 36 میلیون تومان
برای گرفتن قیمت به یکی از این مراکز فروش پروتز زنگ می‌زنم، سوال‌ها باعث می‌شود تا لحظه‌ای خودم را به جای یک فرد معلول بگذارم، این حس تا ساعت‌ها بعد از قطع تلفن هم همراه من می‌ماند، برای خرید یک دست مصنوعی تماس گرفته‌ام، فردی از آن سوی خط پاسخ می‌دهد، دستتان از کجا قطع شده؟ دلیل قطع دستتان چه بوده؟ چه مدتی از قطع دستتان می‌گذرد؟ پاسخ می‌دهم و او قیمت‌ها را می‌گوید. تصورش هم سخت است، اگر یک معلول به هر دلیلی پروتز دستش شکسته باشد، امکان تعمیر ندارد، باید یا از همان پروتز شکسته استفاده کند، یا یک پروتز تازه بخرد. قیمت پروتز سیلیکونی دست از آرنج به پایین 32 میلیون تومان است. اگر دست پیش ساخته بخواهید و فقط برای زیبایی، 28 میلیون تومان و اگر هم بخواهید انگشتانتان حرکت داشته باشند، باید دست مکانیکی بخرید که قیمتش فعلا 36 میلیون تومان است و با توجه به قیمت دلار روزانه ممکن است تغییر کند. مکالمه‌ام تمام شده است، به دستم نگاه می‌کنم و به آنهایی فکر می‌کنم که سال‌هاست با انواع معلولیت‌ها زندگی کرده‌اند. این قیمت‌ها برای خیلی از معلولان غیر قابل تامین است. خیلی‌ها توان خرید ندارند.
قیمت پروتز چشم از 4 میلیون تا 12 میلیون تومان
از دست دادن بینایی شاید یکی از بدترین اتفاق‌هایی باشد که برای هر کسی ممکن است رخ بدهد، به خصوص افرادی که سال‌ها بینایی داشته‌اند و حالا به هر دلیلی نابینا شده‌اند، برخی از این افراد به دلایل گوناگون مجبور به تخلیه چشم هستند، اصابت جسم خارجی یا ضربه‌های ناگهانی و ... هیچ امکانی برای پیوند چشم در دنیا وجود ندارد، افرادی که چشم شان تخلیه می‌شوند اگر بخواهند، ظاهر صورتشان را حفظ کنند باید از پروتز چشم استفاده کنند، قیمت پروتزهای چشم هم با توجه به اینکه در کجا تولید شده‌اند با هم فرق دارند.
پروتز چشم ایرانی، 4 میلیون تومان، پروتز چشم آلمانی 6 تا 7 میلیون تومان و پروتز چشم امریکایی 12 میلیون تومان قیمت دارند. اما ماجرا فقط این نیست، از دست دادن بینایی می‌تواند برای هر کسی سخت
و طاقت فرسا باشد، مساله فقط هزینه خرید پروتز نیست، مساله هزینه‌هایی است که فرد باید انجام بدهد تا بتواند با این اتفاق کنار بیاید، از روان درمانی گرفته تا یاد گرفتن زندگی در تاریکی. هم تلخ است و هم سخت.
قیمت ویلچر از 2 میلیون تومان تا 80 میلیون تومان
بسیاری از معلولان برای رفت و آمدهای بیرون از منزل به ویلچر احتیاج دارند، ویلچرها هم مانند دیگر ابزار مورد نیاز افراد معلول زمان مفیدی برای استفاده دارند و ممکن است با گذر زمان مستهلک شده و از بین بروند، اما حالا حتی خرید ویلچرهم برای خیلی‌ها غیر ممکن به نظر می‌رسد. معلمولی‌ترین ویلچر 2 میلیون تومان قیمت دارد و اگر بخواهید یک ویلچر تمام اتوماتیک داشته باشید باید مبلغی بین 50 تا 80 میلیون تومان هزینه کنید.
روزجهانی معلولان و مسوولانی که انکار می‌کنند
سال‌هاست که مساله مناسب‌سازی شهر و خانه‌ها برای افراد معلول به یکی از چالش‌های بزرگ در کشور ما تبدیل شده است، اینکه مسوولان نبود امکانات را انکار می‌کنند و معلولان برای انجام کوچک‌ترین کارهای خود در شهر هم باید از فرد دیگری کمک بگیرند طاقت فرسا شده است.
آمار معلولان
بر اساس آخرین آمارهای اعلام شده از سوی مسوولان 2 درصد افراد جامعه را معلولان با درصد معلولیت بالا تشکیل می‌دهند، این در حالی است که بنا بر اعلام سازمان جهانی بهداشت، 10 درصد افراد هر جامعه‌ای را معلولان تشکیل می‌دهند. این آمار چه 2 درصد باشد و 10 درصد، نشان‌دهنده وجود افرادی در جامعه است که نیازمند توجه و تامین خواسته‌ها و نیازهایشان هستند، این آمارها همیشه در حال تغییر است چرا که هر حادثه‌ای می‌تواند به معلول شدن یک فرد بینجامد.
دچار شعارزدگی در رسیدگی به معلولان شده‌ایم
مدیرعامل انجمن ندای معلولان ایران در این باره گفت: دچار شعارزدگی در رسیدگی به معلولان شده‌ایم و فکر می‌کنیم با شعار می‌توان کار را درست کرد. محمود کاری افزود: دلیل نامگذاری روز جهانی معلولان برای این بوده که مسوولان به فکر معلولان و مشکلات آنها باشند و برای ارتقای سطح زندگی افراد دارای معلولیت چاره‌اندیشی کرده و برابری فرصت‌ها را در جامعه فراهم کنند. متاسفانه ما دچار شعارزدگی شدیم و هیچ موقع وعده‌های مسوولان که می‌خواهند در همین یک روز همه‌چیز را درست کنند، عملی نشده است و بنابر ضرب المثلی معروف از عمل کار برآید به سخندانی نیست. او ادامه داد: واقعیت این است، همیشه در یک مناسبتی مسوولان، همایشی، جشنواره‌ای و ...برگزار می‌کنند و هر چیزی را که می‌خواهند درباره مشکلات معلولان می‌گویند اما متاسفانه عملیاتی نمی‌شود. ما احتیاج داریم که حداقل همین قانون جامع حمایت از افراد دارای معلولیت که از سال 83 به تصویب مجلس رسید و بعد از آن بازنگری و تکمیل‌تر شده و در سال 96 تبدیل به یک قانون بهتر شده است، اجرا شود. در این قانون تمام مسائل و مشکلات آمده است.اما متاسفانه در بخش‌های مختلف اصلا این قانون آن طور که باید و شاید اجرا نشده است.
بی‌توجهی به مساله اشتغال معلولان
مدیرعامل انجمن ندای معلولان ایران تصریح کرد: به گفته سازمان بهزیستی یک میلیون و 600 هزار معلول داریم و حدود 300 هزار نفر از این افراد خودشان از طریق راه‌های مختلف توانستند اشتغال برای خود ایجاد کنند و در بخش خصوصی و دولتی اشتغال دارند. به هر حال اگر قرار بود برای اشتغال معلولان کاری مفید انجام شود، از سال 1383 تاکنون باید سالانه برای 30 تا 50 هزار معلول اشتغال ایجاد می‌کردیم و به این ترتیب الان تمام معلولان شغل داشتند و کسی بیکار نمانده بود. کاری تصریح کرد: اما متاسفانه همانطور که گفتم ما دچار شعارزدگی شده‌ایم و همیشه در این روزها مسوولان یک سری مسائل را مطرح می‌کنند. علیرغم اینکه می‌دانند که معلولان افرادی هستند که بیگناه دچار معلولیت شده‌اند یعنی افرادی نیستند که به دلخواه خود معلولیت را انتخاب کرده باشند بلکه براثر فقر پزشکی، نبودن داروی ضروری، نامناسب بودن جاده‌ها و تصادفات ناخواسته دچار معلولیت شده‌اند، چرا باید این افراد را شهروند درجه دو بدانیم و به آنها ترحم کنیم و به آنها ارفاق و بذل و بخشش کنیم بلکه مسوولان وظیفه دارند به نحو احسن به این افراد خدمات ارایه دهند تا سطح زندگی این افراد را به سطح زندگی متعادل برسانند.
در بحث مسکن هم به وعده‌ها عمل نشد
کاری همچنین درباره مسکن افراد دارای معلولیت گفت: در بحث مسکن قرار بود از سال 83 دولت مسکن انبوهی را که می‌سازد 10 درصد آن را در اختیار سازمان بهزیستی قرار دهد تا به افراد دارای معلولیت واگذار شود. اگر از سال 83 تاکنون این کار را انجام داده بودند تا الان تعداد زیادی از افراد دارای معلولیت صاحب خانه شده بودند. متاسفانه ما که به عنوان مدیران ان‌جی‌اوهای ملی سال‌هاست فعالیت می‌کنیم تمام این مشکلات را می‌دانیم و درک می‌کنیم و بارها از طریق انجمن ندای معلولان ایران اعلام کردیم که درباره این موضوعات باهم چاره‌اندیشی کنیم اما وقتی این صحبت‌ها را می‌کنیم، توجهی به آن نمی‌شود. ما حاضر هستیم که به مسوولان کمک کنیم تا وضعیت معلولان بهبود یابد.
