مسوولیت پلیس در مرگ و میر تصادفات بیشتر از خودروساز نباشد کمتر نیست
هر روز تعدادی از افراد در جاده‌های کشور جان خود را از دست می‌دهند، این تلفات در روزهای تعطیل هم بیشتر می‌شود، از نوروز گرفته تا تعطیلات عید فطر، هر مناسبتی که سبب شود جاده‌ها شلوغ شوند آمار مرگ‌ومیرها هم بالا می‌رود، آن‌طورکه رسانه‌ها گزارش دادند سردار سید کمال هادیانفر، رییس پلیس راهنمایی و رانندگی فراجا در آخرین روزهای فروردین امسال درباره تلفات جاده‌ای گفت: «در حال حاضر به ازای هر ساعت تقریبا دو نفر یا به بیان دقیق‌تر ۱.۹ نفر جان خود را در تصادفات از دست می‌دهند و ۲۰ تا ۲۵ نفر نیز مصدوم می‌شوند.»
دراین میان کیفیت خودرو و جاده همیشه یکی از دلایل مرگ در تصادفات جاده‌ای است، مساله‌ای که پلیس بارها به آن اشاره کرده، مثلاً هادیانفر در همایش تجلیل از خادمان سلامت نوروزی گفت: «در نوروز تصادفی رخ داد که ۱۲ نفر فوتی داشت که خودروی حامل دو خانواده در محور سیستان رخ به رخ باهم تصادف کردند. اگر عکس دو خودرو را ببینید، تشخیص نمی‌دهید که چه نوع ماشینی است. خودرو باید از جان سرنشین دفاع کند.» اما حالا سردار هادیانفر به مساله دیگری درباره تلفات جاده‌ای اشاره کرده است، او گفته که: «۴۳ درصد از فوتی‌های تصادفات، در بیمارستان‌ها جان خود را از دست می‌دهند و آن هم به این دلیل است که برخی از بیمارستان‌ها به بخش «تروما» مجهز نیستند.»
چرا پلیس به سراغ بحث تلفات تصادفات در بیمارستان رفته است
دکتر محمودرضا پیروی، مدیر گروه سلامت در بلایا و فوریت‌های دانشگاه علوم پزشکی شیراز و همچنین رییس سابق اورژانس استان تهران و فارس در این باره گفت: علی‌رغم برخی از کاستی‌های موجود در بخش بهداشت و درمان خدمات پزشکی در ایران در مقایسه با کشورهای همتراز پیشرفته‌تر است.
برای مثال پیوند اعضا، اعمال جراحی بسیار پیشرفته، رشد کم‌نظیر در اکتشاف و تولیدات دارو، تربیت هزاران متخصص و فوق تخصص در رشته‌های مختلف پزشکی تنها گوشه کوچکی از پیشرفت‌های صورت گرفته در بخش بهداشت و درمان است. سال گذشته در همین ایام بود که پلیس در بحث حوادث ترافیکی و عوامل زمینه‌ساز انتقادات شدید خود را متوجه خودروسازان کرد و اینکه چرا اکنون سراغ بحث تلفات در بیمارستان‌ها رفته خود جای سوال دارد. چنانچه بخواهیم به بحث شرح وظایف دستگاه‌ها بپردازیم اگر نقش و مسوولیت پلیس در این زمینه بیشتر از خودروساز نباشد، یقینا کمتر نیست. چه خاصه وظایف دستگاه‌هایی مانند وزارت بهداشت می‌بایست برای ورود به مباحث تخصصی از جمله مقوله بهبود جراحات ناشی از حوادث ترافیکی نگاهی کاملا علمی و تخصصی باشد.
با خیل عظیمی از بدترین رانندگان روبرو هستیم
او می‌افزاید: عدم توجه به عوامل زمینه ساز در پیشگیری و پرداختن به درمان خصوصا در بحث تروما نه تنها مشکلات را کاهش نخواهد داد بلکه روزبه‌روز بر پیچیدگی آنها خواهد افزود. برخی از عوارضی که به دنبال تروماها مثل شکستگی قاعده جمجمه، پارگی‌های شدید ارگان‌های داخلی، جابه‌جای قشر مخ و… به وجود می‌آید بعضا آنقدر شدید است که هیچگونه دخالت پزشکی در هیچ‌جای دنیا برای فرد صدمه دیده موثر نیست. با کمال تاسف این رویه که به‌راحتی هر شخصی در هر موضوعی بدون علم و تخصص مربوطه اظهارنظر و دخالت می‌کند کار صحیح و پسندیده‌ای نیست بالاخص اینکه از سوی برخی از مسوولان امر باشد.
دکتر پیروی می‌گوید: نباید با پرداختن به یک یا چند عامل و سوق دادن همه نگاه‌ها به سوی آنها بقیه عوامل حوادث ترافیکی و تلفات جانی را که خسارات عظیم مستقیم و غیر مستقیم وارد شده از این باب به کشور و مردم را باعث می‌شوند، نادیده گرفت و در هیاهوی ایجاد شده برخی از اصلی‌ترین عوامل را به ورطه فراموشی یا کم توجهی سپرد و از زیر بار مسوولیت در سایر حوزه‌ها شانه خالی کرد.
خودرو و جاده ایمن شروط لازم هستند اما به هیچ‌وجه شرایط کافی نیستند، در حوادث ترافیکی مثل هر معلول دیگری می‌بایست به تمام علت‌ها خصوصا اساسی‌ترین آنها توجه کرد. یکی از اصلی‌ترین و مهم‌ترین علت‌ها عدم آموزش صحیح، بدون شبیه‌سازی خطرات و آگاه کردن رانندگان قبل از اعطای گواهینامه به منظور پیشگیری از بروز حادثه است که معمولا مغفول مانده و به آن توجهی نمی‌شود!؟ در خوش‌بینانه‌ترین وضعیت و در بهترین خودروها و با بهرمندی از جاده‌های ایمن همگی ما با خیل عظیمی از بدترین رانندگانی روبرو هستیم که محصول عدم آموزش صحیح و آگاه‌سازی آنان از میزان خطراتی است که در هنگام رانندگی با آنها مواجه هستند، با آنها چه خواهیم کرد؟
عدم درک قابل لمس از حوادث رانندگی
او می‌افزاید: مسلما هیچ فردی از طبقه دهم یک ساختمان به پایین نخواهد پرید چون خطر پیش رو برایش ملموس است. اما رانندگان ما نسبت به خطرات پیش روی‌شان آگاهی کافی و درک قابل لمسی قبل از بروز حادثه ندارند. لذا بدون توجه به آموزش کافی، شبیه‌سازی خطرات و نحوه صحیح استفاده از وسیله نقلیه، بسیاری از رانندگان حتی در ایمن‌ترین خودروها و بهترین جاده‌ها، خودشان و دیگران را به کشتن خواهند داد!! برای یک متقاضی در کشورهای کم تلفات روند دریافت گواهینامه ممکن است تا چندین سال به طول بینجامد یا حتی افرادی بعد از طی این مدت به هیچ‌وجه موفق به دریافت گواهینامه نشوند، اما نهایتا راننده‌ای موفق به دریافت مجوز می‌شود که کل این مراحل را گذرانده و مهارت‌های لازم را کسب کرده باشد. آیا رانندگان ما در مراحل اخذ گواهینامه این مهارت‌ها و اطلاعات ملموس را با شبیه‌سازی خطرات کسب می‌کنند!؟
