مجیدرضا حریری
از حدود یک‌سال قبل چیزی که به‌طور مشخص خود را نشان داده نگاه مثبت دولت سیزدهم به توسعه روابط سیاسی و اقتصادی با کشورهای شرق آسیاست که با توجه به تغییر و تحولات بین‌المللی به نظر می‌رسد به شکلی هوشمندانه و دقیق برنامه‌ریزی و اجرایی شده است.
از نهایی شدن پیوستن ایران گروه همکاری‌های شانگهای گرفته که در اجلاس آینده رسما نهایی خواهد شد تا سفر اخیر رییس‌جمهوری به چین و حالا سفر به اندونزی که نحوه استقبال از ایشان و مراسم‌های رسمی که از سوی دولت‌های میزبان پیگیری شد همگی نشان از آن دارد که ایران به دنبال محکم کردن جای پای خود در شرق آسیاست که می‌تواند برای کشور اهمیت فراوانی داشته باشد.
در ۱۰ سال آینده نیمی از ۱۰ قدرت بزرگ اقتصادی را کشورهای شرق آسیا تشکیل خواهند داد. در کنار چین که احتمالا به زودی به قدرت اول اقتصادی دنیا تبدیل می‌شود از هند نیز به عنوان قدرت دوم اقتصادی جهان نام برده می‌شود و در کنار آن کشورهایی مانند ژاپن، کره جنوبی، سنگاپور و اندونزی نیز دیگر کشورهایی هستند که در سال‌های آینده حرف‌های زیادی برای گفتن خواهند داشت و قطعا نزدیک شدن ایران به آنها می‌تواند برای اقتصاد ایران جنبه‌های مثبتی داشته باشد.
در این تردیدی وجود ندارد که تحریم‌ها برای ما محدودیت‌هایی ایجاد کرده و هرگونه استفاده حداکثری از ظرفیت‌های تجاری را سخت کرده است اما سوال اینجاست که آیا ما باید به دلیل بودن تحریم‌ها پیگیری مسائل را فراموش کنیم؟ در سال‌های گذشته نیز با وجود تحریم‌ها تصمیمات خوبی گرفته شده و تجارت کشور با بسیاری از کشورهای شرق آسیا توسعه پیدا کرده است. از این‌رو حتی اگر نتوان تمام ظرفیت‌ها را فعال کرد نیز باید برای تمام گزینه‌های ممکن آماده شد.
اقتصاد ایران ظرفیت فراوانی دارد که قطعا کشورهای شرق آسیا نیز آن را فراموش نکرده‌اند پس بدین‌ترتیب باید تلاش کرد که با استفاده از همکاری‌های دوجانبه بالاترین سطح ممکن از روابط تجاری را فعال کنیم. یکی از معضلاتی که ما در سال‌های گذشته با آن مواجه بودیم، نامشخص بودن تکلیف ما با چین است.
وقتی خبری از همکاری‌های تازه با چین مطرح شده یا سرمایه‌گذاری شرکت‌های این کشور در ایران نهایی می‌شود، ناگهان موج منفی رسانه‌ای راه می‌افتد که کشور را به چین فروختیم و امثال این حرف‌ها، ولی در مقابل اما وقتی خبر می‌آید که چین در کشورهایی مانند عربستان سعودی، قطر یا سایر کشورهای منطقه سرمایه‌گذاری کرده، این‌بار تیتر می‌زنند که چین، ایران را رها کرده یا قصد همکاری با ما را ندارد! در چنین شرایطی باید بپرسیم تکلیف چیست؟
