نظام سلامت را به صورت شبکه ترسیم کرده‌ایم و اکنون از قوی‌ترین شبکه سلامت در سطح دنیا برخورداریم. این یکی دیگر از جملاتی است که وزیر بهداشت و درمان روز گذشته در نشست خبری خود عنوان کرده است. او که دستاوردهای دولت را برشمرده و در نهایت به این نتیجه رسیده است که از سال ۱۴۰۰ تاکنون میزان ۱۰ درصد به تخت‌های بیمارستانی کشور افزوده شده و قرار است با حفظ کیفیت تعداد پزشکان را افزایش دهند.
اما همین چند جمله وزیر محترم بهداشت و درمان سوالات بسیاری را به ذهن متبادر می‌کند. اینکه افزایش تخت‌های بیمارستانی به تنهایی می‌تواند پاسخگوی نیاز بیماران باشد یا متناسب با آنها باید کادر درمان نیز افزایش پیدا کنند. در حال حاضر ۱۲ هزار پرستار نیازمند استخدام وزارت بهداشت و درمان هستند.
از سوی دیگر وقتی وزیر بهداشت از قوی‌ترین شبکه سلامت در سطح دنیا صحبت می‌کند این سوال مطرح می‌شود که چطور به چنین نتیجه شگرفی دست پیدا کرده‌اند. با خانه‌های سلامتی که در نقاط دور افتاده وجود دارد اما از حداقل‌های امکانات پزشکی هم محروم است و بیماران برای درمان بسیاری از بیماری‌های خود مجبورند مسافت‌های طولانی را طی کنند تا به بیمارستانی در یک شهر کوچک برسند که البته آن هم امکانات چندانی برای ارایه خدمات به بیماران ندارد. مساله اینجاست که مسوولان تا جایی که می‌توانند در زمینه‌هایی که مشکلات آن مشهود و واضح است سعی می‌کنند با فرافکنی به مسائل دیگری بپردازند. حوزه بهداشت و درمان هم از این قاعده مستثنی نیست.
روزی نیست که اخبار مهاجرت پزشکان و کمبود پزشک متخصص در بیمارستان‌های دولتی منتشر نشود. روزی نیست که بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان‌های دولتی از ساعت‌ها انتظار برای ویزیت شدن توسط دکتر متخصص گلایه نکنند و این در حالی است که بسیاری از مواقع به دکتر عمومی ارجاع داده می‌شوند چون پزشک متخصص در بیمارستان حضور ندارد. مساله اینجاست که برای داشتن قوی‌ترین شبکه سلامت در سطح دنیا باید از مردم نظرخواهی کرد. مردمی که هر روز برای تهیه دارو با مشکل مواجه هستند، مردمی که هزینه‌های دارو و درمان کمرشان را خم کرده و هر بار هم به وعده‌هایی که مسوولان داده‌اند امید بسته‌اند اما ....
وزیر بهداشت در حالی از افزایش تعداد پزشکان سخن می‌گوید که بسیاری از پزشکان به دلیل شرایط نامساعد معیشتی و درآمدی جلای وطن کرده‌اند. مشکلات موجود در حوزه بهداشت و درمان بسیار است. مساله این نیست که قصد سیاه نمایی داشته باشیم اما اگر بخواهیم منصفانه با ماجرا برخورد کنیم واقعا قرار گرفتن در جایگاه قوی‌ترین شبکه سلامت در سطح دنیا کمی برای ایران دور از دسترس به نظر می‌رسد، حداقل در شرایط کنونی که اکثریت بیماران از کیفیت خدماتی که در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی دریافت می‌کنند راضی نیستند. رسیدن به جایگاهی که وزیر بهداشت و درمان مدعی آن است نیازمند زیرساخت‌هایی است که متاسفانه همه آنها در کشور ما فراهم نیست. نه تعداد کادر درمان نسبت به تخت‌های بیمارستانی استاندارد است. نه تجهیزات پزشکی در تمامی بیمارستان‌ها از کیفیت مطلوب برخوردار است و نه وضعیت دارو در شرایطی است که مردم برای دسترسی به آن مشکلی نداشته باشند.
کمتر از دو هفته پیش بیماران هموفیلی به نبود دارو اعتراض کردند و مقابل وزارت بهداشت و درمان جمع شدند تا شاید پاسخی از مسوولان دریافت کنند. به این ترتیب نمی‌توان شرایط واقعی حاکم بر حوزه بهداشت و درمان کشور را در نظر گرفت و همچنان با نظر وزیر بهداشت و درمان درباره قوی‌ترین شبکه سلامت همراه بود. ای کاش مسوولان گاهی از پشت میزهایشان بلند شوند و در حوزه‌های مربوطه خود چرخی بزنند شاید آمار و ارقام واقعی از مشکلات و کمبودها را به دست بیاورند.
