ایران- ایتالیا، ظرفیت یک رابطه جدید قرن 21
ایتالیا ید طولایی در توسعه صنعت نفت و گاز ایران دارد. از آنجا که این کشور برخلاف بریتانیا و ایالات متحده امریکا تجربه سلطه امپریالیستی بر ایران را ندارد همین امر باعث می‌شود ایران نسبت به این کشور خوشبین‌تر باشد. در نتیجه شرکت انی در همکاری با ایران این برگ برنده را دارد. اکنون که درهای روابط سیاسی ایران با کشورهای غربی باز شده است ایتالیا نیز راهی ایران شده است هر چند این کشور ظرفیت اقتصادی آلمان و فرانسه را ندارد. این در حالی است که آلمان و فرانسه نیز تمایل بسیاری به سرمایه‌گذاری در صنعت نفت و گاز ایران دارند. در نتیجه این کمبود ظرفیت مالی می‌تواند برای فعالیت ایتالیا در ایران محدودیت ایجاد کند. هر چند دسترسی ایران به نظام بانکی سوئیفت و پرداخت یورو تا قبل از سال 2016 تقریبا نامحتمل است، اما این فرصت وجود دارد که ابزارها و چارچوب‌های تجاری جدیدی ایجاد شوند که مکمل روش‌های بانکی قراردادی قدیمی باشند. توصیه من به آقای زنگنه و آقای نعمت‌زاده این است که در مذاکره با ایتالیایی‌ها بیشتر به دنبال تنظیم قرارداد سوآپ باشند و به جای اینکه نفت خام را به پالایشگران ایتالیایی‌ها بفروشند نوعی سوآپ نفت/کالا انجام دهند.
در شرایطی که نیاز ایران در مورد محصولاتی نظیر بنزین و گازوئیل بیش از میزان تولید این محصولات در این کشور است بهتر است ایران اعتبار این محصولات را از پالایشگران ایتالیایی نظیر شرکت انی پیش‌خرید کند. اعتبار کالاهای انی می‌تواند با کالاها و خدماتی در ایران معاوضه شود. اکنون ضعف اقتصاد ایتالیا می‌تواند برای ایران یک نقطه مثبت محسوب شود. در واقع این دو کشور با یک عرضه مطمئن از سوی ایران و یک تقاضای مطمئن از سوی ایتالیا خواهند توانست یک رابطه جدید قرن 21ای را رقم بزنند. رابطه‌یی که به دور از سلطه معامله‌گران بازار ناکارآمد یورو، با اعتمادی دوجانبه پیش خواهد رفت.
