بی‌ثبات مثل نیمکت تیم ملی بسکتبال
فدراسیون بسکتبال پس از برگزاری جلسات کمیته فنی به این نتیجه رسید که با ۲ مربی جدید خارجی وارد مذاکره شود تا شاهد سومین تغییر در راس تیم ملی طی ۲ سال باشیم.
پس از کش و قوس‌های فراوان امروز (دوشنبه - ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳)، سعید تابش‌نیا سخنگوی کمیته فنی فدراسیون بسکتبال اعلام کرد که دیگر «هاکان دمیر» ترکیه‌ای، از لیست گزینه‌های سرمربیگری تیم ملی حذف شده و تنها دو گزینه خارجی دیگر (ایتالیایی و اسلوونیایی) مد نظر فدراسیون هستند.
به گزارش ایسنا، جواد داوری از تاریخ ۹ اسفند ۱۴۰۰ که سکان ریاست فدراسیون بسکتبال را بر عهده گرفت، یکی از اصلی‌ترین اهداف خود را تقویت نیمکت و کادرفنی تیم ملی بسکتبال اعلام کرد. البته با توجه به اتفاقات و تصمیمات گرفته شده در این ۲ سال و حدودا ۳ ماه ریاست داوری، به نظر نمی‌رسد که او در این امر موفق بوده، چرا که از آن روز تا الان نیمکت تیم ملی سه بار دستخوش تغییر شد و اکنون نیز منتظر چهارمین سرمربی است.
وقتی که داوری به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شد، مصطفی هاشمی سرمربی تیم ملی بود (در زمان ریاست رامین طباطبایی منصوب شد) که با نظر جواد داوری از این سمت برکنار شد و سعید ارمغانی، سکان هدایت تیم ملی ایران را بر عهده گرفت.
البته کار به همینجا ختم نشد و بی‌ثباتی روی نیمکت تیم ملی ادامه داشت؛ تا اینکه پس از حواشی بسیار سعید ارمغانی هم با نظر جواد داوری از سرمربیگری تیم ملی برکنار شد و «هاکان دمیر» ترکیه‌ای، با هدف سرمربیگری بلند مدت در تیم ملی ایران، به عنوان سرمربی معرفی شد.
البته خیلی زمان نبرد که پس از نتایج ضعیف هاکان دمیر با تیم ملی ایران در جام جهانی و بازی‌های آسیایی، بحث برکناری این مربی ترک هم مطرح شد و تقریبا ۴ ماه زودتر از اتمام قرارداد یک ساله‌اش با فدراسیون ایران، جدایی او از تیم ایران قطعی شد؛ موضوعی که سعید تابش‌نیا امروز (دوشنبه - ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳) آن را به صورت رسمی اعلام کرد.
اگر مصطفی هاشمی را که سرمربی منتخب فدراسیون قبل داوری بود فاکتور بگیریم، به این ترتیب جواد داوری در دو سال و تقریبا ۳ ماه ریاست خود، ۳ سرمربی مختلف را برای هدایت تیم ملی ایران انتخاب کرده است؛ موضوعی که نشان از یک بی‌ثباتی بی‌سابقه در تیم ملی است و قطعا نمی‌تواند اتفاق خوبی برای این رشته باشد.
با توجه به موارد مطرح شده، فدراسیون بسکتبال و خصوصا جواد داوری باید در نظر بگیرد که بی‌ثباتی و گرفتن تصمیمات دوره‌ای نه تنها نمی‌تواند آینده روشنی را برای بسکتبال ایران رقم بزند، بلکه حال بد فعلی این رشته در ایران را بدتر از قبل می‌کند. فدراسیون بسکتبال اگر تصمیم دارد این رشته را بار دیگر در آسیا به جایگاه اصلی خود برساند، باید با یک برنامه‌ریزی بلند مدت مثل کشورهای پیشرفته، سرمربی جدید خود را انتخاب کند. در صورتی که این اتفاق رخ ندهد، احتمالا باید منتظر روزهای بدتر بسکتبال ایران هم بود.
