خانه خورشيد (موسسه حمايت از زنان آسيب ديده و معتاد بي‌خانمان)، موسسه نور سپيد هدايت (مركز اقامت و خدمات كاهش آسيب ديده و معتاد بي‌خانمان)، سراي غزل (مركزي كه به زنان آسيب ديده با در معرض آسيب حمايت و خدمات بهداشتي و درماني و اجتماعي ارايه مي‌كرد) و تعدادی ديگر از اين دست مراكز مردمي در دو سه سال گذشته تعطيل شده اند؛ مراكزي كه توسط مردم و انجمن‌هاي غير دولتي راه‌اندازي شده بود. حال سوال اين است زماني كه اين دست مراكز كه افراد آسيب ديده را حمايت مي‌كردند تعطيل مي‌شود، چه بر سر اقشاري كه به اين خانه‌ها رجوع مي‌كردند مي‌آيد؟
قرار گرفتن در معرض آسيب‌هاي بيشتر
ليلا ارشد، موسس خانه خورشيد در گفت‌وگو با ايلنا درباره پيامد بسته شدن مراكز حمايتي مردم نهاد از جمله سراي غزل و خانه خورشيد در جامعه گفت: نهادهاي دولتي و سياست‌گذاران آمار كافي و كاملي از تبعات اجتماعي بسته شدن اين مراكز در دست دارند كه شرايط جامعه و اجتماع چه مقدار سخت‌تر خواهد شد. زنان و كودكاني كه به اين مراكز پناه مي‌بردند، در شرايط سخت و اسفباري بوده‌اند و اكنون با بسته شدن اين خانه‌ها يا سازمان‌هاي مردم نهاد مشكلات زنان و كودكان بيشتر از پيش خواهد شد و مجدد در معرض آسيب‌هاي اجتماعي بيشتري قرار خواهند گرفت، به گونه‌اي كه مشكلات آنها بيشتر و پيچيده‌تر خواهد شد.
تعطيلي مراكز حمايتي
به سود هيچ كس نخواهد بود
ارشد درباره پيامدهاي تعطيلي مراكز حمايتي در جامعه اينطور گفت: بنا به دلايلي ابتلا به بيماري‌هاي ويروسي كه از مشكلات اين گروه است، هزينه‌هاي بي‌شماري براي دولت و وزارت بهداشت به ارمغان خواهد آورد. پس در راستاي تعطيلي و بسته شدن اين مراكز حمايتي، هيچ گروهي سودي نخواهد برد. تمام افرادي كه به اين مراكز پناه آورده بودند، جزو شهروندان اين مملكت به حساب مي‌آيند و آسيب‌هايي كه زنان پس از بسته شدن مراكز حمايتي خواهند ديد، بالطبع بازخورد آن را در لايه لايه پيكره جامعه مي‌توان مشاهده كرد، چرا كه حمايت نكردن و قطع حمايت‌هاي اجتماعي از اين گروه، آسيب‌ها را افزايش مي‌دهد و نه تنها خود اين گروه از افراد مورد آسيب قرار مي‌گيرند، بلكه جامعه هم به همراه آن آسيب خواهد ديد.در واقع بايد گفت نهادهايي كه بايد حمايت‌هاي بهداشتي و درماني براي زنان آسيب پذير در جامعه در نظر داشته باشند، شرايط را براي آنها پر هزينه و سخت‌تر مي‌كنند، بنابراين با تعطيل شدن و بسته شدن اين مراكز هيچ گروهي سودي نخواهد كرد.
هشدار نسبت به پراكندگي زنان و كودكان آسيب ديده در سطح شهر
ارشد درباره رسالت و اهداف مراكز حمايتي چنين گفت: خانه خورشيد، سراي نور سپيد هدايت، سراي غزل و… تمام اين مراكز، مردم نهاد هستند كه هيچ باري بر نهادها و سازمان‌هاي دولتي ندارند، اين دست مراكز با حمايت‌هاي مردم و افراد داوطلب به فعاليت خدمت‌رساني به زنان و كودكان آسيب ديده مي‌پردازند. زنان و كودكان آسيب ديده وجود دارند، شهروندان اين سرزمين هستند و در جامعه همچون ديگر شهروندان حضور دارند و به زندگي خود ادامه مي‌دهند، زماني كه اين مراكز بسته مي‌شوند و اجازه حضور اين افراد به پارك‌ها را نمي‌دهند، اين گروه در جامعه و در شهر پراكنده خواهند شد.
زناني كه هيچ مهارتي ندارند چگونه بايد شغل پيدا كنند؟
او با تاكيد بر سرنوشت زنان و كودكان آسيب ديده پس از بسته شدن اين مراكز براي تامين نيازهاي اوليه خود چنين گفت: بسيار عيان است، با توجه به تورم موجود، زناني كه مهارت زيادي براي حل مساله ندارند، زناني كه امكان شغل مناسب و درآمد مناسب ندارند، واقعا جاي سوال است با توجه به شرايط اقتصادي جامعه چگونه مي‌توانند زندگي كنند؟ چه فعاليت‌ها و كاري بايد انجام دهند تا بتوانند زندگي خود را بگذرانند؟ چه رفتارهايي ممكن است انجام دهند كه بتوانند حداقل هزينه‌هاي خودشان را تامين كنند؟
آيا كمپ‌ها از مددكار اجتماعي و روانشناس برخوردار است؟
ارشد درباره فرستادن افراد آسيب ديده به كمپ‌ها چنين گفت: فضا براي نگهداري بسيار محدود است و امكان نگهداري تمام اين افراد كه بالاي چند هزار نفر هستند، وجود ندارد. اعتياد يك بيماري فيزيكي، اجتماعي و رواني است، كه اگر فكر كنيم مواد مخدر را از آنها بگيريم مساله تمام مي‌شود، اينچنين نيست. آنها نيازمند مددكار اجتماعي و روانشناس هستند، آيا كمپ‌ها از مددكار اجتماعي و روانشناس برخوردار است؟ آيا زمان كافي براي اين افراد گذاشته مي‌شود كه از مرحله يا شرايطي كه در آن هستند، عبور كرده و وارد مرحله سلامت و بهبودي شده و نسبتا از شرايط خوبي برخوردار شوند.
حمايت كردن از زنان آسيب ديده فقط غذا دادن نيست
ليلا ارشد مددكار اجتماعي در پاسخ به چشم‌اندازي كه با تعطيلي مراكز حمايتي براي زنان و كودكان آسيب ديده متصور است، گفت: يكي از نقاط مثبت و بارز خانه خورشيد طي اين سال‌ها در اين بود كه زناني كه به اين مركز مراجعه مي‌كردند به بيماري‌هاي واگيردار دچار نشدند. خيلي تلخ و دردآور است، افرادي كه با پيشگيري سطح يك مي‌توانستند شهروندان سالم‌تري باشند و زندگي معمولي داشته باشند درگير آسيب‌هاي اجتماعي شدند كه نيازمند پيشگيري سطح سه خواهند بود و با توجه به شرايط كنوني اين سطح از پيشگيري وجود ندارد، اين آدم‌ها از بين نمي‌روند و زنده هستند و به دليل مشكلات و محدوديت‌ها مي‌توانند بيماري را انتقال بدهند و فرزندانشان هم آسيب ببينند و از طرفي هم اين افراد بيمه نيستند و درمان رايگان براي آنها وجود ندارد.فضاهاي فراوان تاريكي وجود دارد كه آنها را در گير كند.
