اكوايران: از نگاه فعالان اتاق بازرگاني تا وقتي كه سياست درهاي بسته در حوزه‌هاي مختلف باشد يعني تحريم داخلي توام با خارجي بر اين كشور حكم فرما باشد نتيجه اين مي‌شود كه يك سري محصول فله مي‌فروشيم و ارزش افزوده‌ا‌‌ش را هم آنهايي كه محصول را فرآورش مي‌كنند يا برندينگ انجام مي‌دهند مي‌برند و ما همچنان با يك سطح درآمد بسيار پايين در يك گوشه دنيا به صورت ايزوله قرار مي‌گيريم. درحال حاضر حتي استارت آپ‌هاي قوي موجود نمي‌توانند وارد بازارهاي جهاني بشوند. دليل اين وضعيت را «اكوايران» از فرزين فرديس عضو هيات رييسه اتاق بازرگاني تهران پرسيد. او ميگويد: درهاي بسته. ما از روز اولي كه به دنيا آمديم تا زماني كه مي‌خواهيم وارد بازار كار حرفه‌اي شويم هميشه با درهاي بسته و ديوارهاي بسته مواجه هستيم. ما اصلا نديديم يك هندي چطور كار مي‌كند و تصميم مي‌گيرد. نمي‌خواهم غربي و شرقي كنم، در همين دور و برمان هم نديديم.
مثلا فردي كه در تركيه به دنيا آمده چطور تصميم مي‌گيرد، چطور خريد مي‌كند يا پارامترهاي انتخابش چگونه است، آيا با پارامترهاي انتخاب ما يكي است؟ آيا فرهنگ كاري‌اش با فرهنگ كاري ما يكسان است؟ آيا وقتي در كلان مي‌خواهم يك محصولي را طراحي و به او ارايه كنم همان پارامترهايي كه يك ايراني در خريد دارد را دارد؟ يا تنوع ديگري از اولويت‌ها در او وجود دارد. فرديس مي‌افزايد: همين كشورهاي منطقه را مي‌گويم و سراغ كشورهاي دورتر در آفريقا، آسياي جنوب شرقي، آفريقا يا اروپا نمي‌روم اما يك ايراني۳۰ ساله تقريبا هيچ چيزي از فضاي بين‌المللي از نزديك لمس نكرده است و اگر هم ديده فقط در سطح شبكه‌هاي اجتماعي بوده و اين شبكه‌ها كمك كرده‌اند مطالبه‌گري براي لمس كردن و تجربه كردن دنيا بيشتر شود. او با اشاره به اينكه ما صادركننده كالاهاي روتين مثل هندوانه هستيم؛ ميگويد: كشوري كه با خشكسالي مواجه هست چطور هندوانه و گوجه صادر مي‌كند؟ گندم را وارد مي‌كند و از اين طرف محصولات بر پايه گندم را صادر مي‌كند. البته كه مدافعان جواب‌هايي دارند، اما ما در همين كالاها هم در سطح دنيا نتوانستيم برند ايجاد كنيم. حتي براي پسته و زعفران كه كالاي استراتژيك هستند هم يك برند جهاني شناخته شده نداريم. فرديس مي‌افزايد: ما محصول را فله صادر مي‌كنيم و اين فله در جاهاي ديگر بسته‌بندي و برندينگ مي‌شود. چرا؟ چون دركي از مشتري در سطح جهان نداريم چون درها بسته بوده است.
او معتقد است: تا وقتي كه سياست درهاي بسته در حوزه‌هاي مختلف باشد يعني تحريم داخلي توام با خارجي بر اين كشور حكم فرما باشد نتيجه اين مي‌شود كه يك سري محصول فله مي‌فروشيم و ارزش افزوده‌ا‌‌ش را هم آنهايي كه محصول را فرآورش مي‌كنند يا برندينگ انجام مي‌دهند مي‌برند و ما همچنان با يك سطح درآمد بسيار پايين در يك گوشه دنيا به صورت ايزوله قرار است به فعاليت خود ادامه دهيم. عضو هيات رييسه اتاق تهران ميگويد: طبعا بنگاه‌هاي استارتاپي ما هم چيزي بيشتر از اين سقف شيشه‌اي روياها رشد نخواهند كرد و سقف شيشه‌اي بازارها هم در حد يك شعار مي‌ماند مگر اينكه بلند شوند بروند با يك سختي زياد مشابه خودشان را در يك گوشه دنيا بسازند كه آن وقت هم نمي‌توان گفت ما يك بنگاه چند مليتي بزرگ داريم كه ريشه‌اش در ايران است. در واقع مجموعه استارتاپ ورزشي كه گفتيم خيلي معروف است اما در دنيا آن را به عنوان يك استارتاپ ايراني نمي‌شناسند و به عنوان استارتاپ قطري جايزه بهترين استارتاپ آسيا در حوزه ورزش را برد و چند كشور اروپايي روي آن سرمايه‌گذاري كردند و الان يكي از استارتاپ‌هاي موفق در حوزه صنعت ورزش است.
