۶ نکته از زندگی سعید راد
سعید راد را با فیلم‌های سیاه و سفید دهه ۱۳۵۰ به‌خاطر می‌آوریم، یکی از شمایل‌های سینمای متفاوت قبل از انقلاب و ستاره «نهضت سینمای ارزان خیابانی» دهه ۱۳۵۰ که از زیرشاخه‌های موج نو بود.
پس از همه آن مرگ‌های تراژیک فیلم‌های سیاه و سفید، این بار مرگ در عالم واقعیت سراغ سعید راد آمد و پس از آن همه مرگ‌های سینمایی‌این بار داستان روی تخت بیمارستان تمام شد. مصدومیت، پروتزی که در کمر خوش ننشست و یک سکته، کاری کرد که قصه بازیگر سرحال سینمای ایران پس از نزدیک به یک سال ماندن در بستر بیماری، به فرجامی تلخ برسد.
به گزارش همشهری آنلاین، سعید راد از شمایل‌های سینمای متفاوت قبل از انقلاب بود. ستاره «نهضت سینمای ارزان خیابانی» دهه ۵۰ که از زیرشاخه‌های موج نو بود. در تابستان ۱۳۵۰ و در روزهایی که «خداحافظ رفیق» آماده نمایش می‌شد، رفقای مطبوعاتی امیر نادری برایش سنگ تمام گذاشته بودند. روزهایی که سینمای ارزان خیابانی تیتر یک بود و سعید راد عکس یک. در فاصله سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۲، استایل و ایست سعید راد به یاری فیلمسازان جوانی آمد که زیر سقف موج نو جمع شده بودند تا راوی قصه‌های تلخ باشند.
سعید راد را با فیلم‌های سیاه و سفید دهه ۵۰ به‌خاطر می‌آوریم. راد با حضور در فیلم‌های «خداحافظ رفیق» (امیر نادری، ۱۳۵۰)، «صبح روز چهارم» (کامران شیردل، ۱۳۵۱)، «صادق کرده» (ناصر تقوایی، ۱۳۵۲) و «تنگنا» (امیر نادری، ۱۳۵۲) به‌عنوان بازیگر موج نوی سینمای ایران به شهرت رسید ولی در ادامه به چهره پرکار سینمای فارسی بدل شد، راد با حضور در فیلم «سفر سنگ» (مسعود کیمیایی، ۱۳۵۷) و «ساخت ایران» (امیر نادری، ۱۳۵۷)، کمی پیش از فروپاشی سینمای قبل از انقلاب، به خاستگاهش بازگشت.
ارسال نظر
