«هوش مصنوعي براي مقاصد عمومي» هدف جديد قانونگذاران اروپايي

۱۴۰۳/۰۸/۲۸ - ۰۱:۲۲:۴۳
|
کد خبر: ۳۲۵۹۸۵

اتحاديه اروپا پيش‌نويس آيين‌نامه «مدل‌هاي هوش مصنوعي براي مقاصد عمومي» (GPAI) را منتشر كرده است. به گزارش مهر به نقل از انگجت، اين سند كه تا ماه مي‌سال ۲۰۲۵ ميلادي نهايي نمي‌شود، دستورالعملي براي مديريت ريسك‌ها بوده و چارچوبي براي شركت‌ها فراهم مي‌كند كه براي اجتناب از جريمه بايد از آن پيروي كنند.

اتحاديه اروپا پيش‌نويس آيين‌نامه «مدل‌هاي هوش مصنوعي براي مقاصد عمومي» (GPAI) را منتشر كرده است. به گزارش مهر به نقل از انگجت، اين سند كه تا ماه مي‌سال ۲۰۲۵ ميلادي نهايي نمي‌شود، دستورالعملي براي مديريت ريسك‌ها بوده و چارچوبي براي شركت‌ها فراهم مي‌كند كه براي اجتناب از جريمه بايد از آن پيروي كنند. البته قانون هوش مصنوعي اتحاديه اروپا در يكم آگوست ۲۰۲۵ ميلادي اجرايي مي‌شود. اما در اين قانون جزييات مشخص شده در دستورالعمل «مدل‌هاي هوش مصنوعي براي مقاصد عمومي» مشخص نيست. پيش نويس قانون مذكور در حقيقت انتظارات از مدل‌هاي هوش مصنوعي پيشرفته را شفاف‌سازي مي‌كند و به سهامداران فرصت مي‌دهد بازخوردشان را ارايه كنند تا مقررات مذكور قبل از اجرا بهبود يابند. GPAI‌ها نوعي از مدل‌هاي هوش مصنوعي هستند كه با قدرت رايانش بيش از ۱۰²⁵ FLOP آموزش ديده‌اند. اوپن‌اي‌اي، گوگل، متا، آنتروپيك و ميسترال از جمله شركت‌هاي واجد شرايط پيروي از اين آيين نامه هستند. البته اين فهرست در حال گسترش است. پيش نويس آيين نامه چند حوزه اصلي را براي سازندگان GPAI پوشش مي‌دهد كه شامل شفافيت، پيروي از قانون كپي رايت، مديريت ريسك و كاهش ريسك فني و نظارتي است. اين آيين نامه ۳۶ صفحه‌اي حوزه‌هاي مختلفي را دربر مي‌گيرد، اما چند نكته در آن برجسته است. مقررات مذكور روي شفافيت در توسعه هوش مصنوعي تاكيد دارد و شركت‌هاي اين حوزه را ملزم به فراهم كردن اطلاعات درباره «خزنده‌هاي وب» (web crawler) مي‌كند كه براي آموزش مدل‌هاي هوش مصنوعي به كار مي‌گيرند. خزنده وب يك برنامه رايانه‌اي است كه توانايي مرور و ثبت اطلاعات را از وب‌سايت‌ها به صورت خودكار دارد. اين امر يكي از نگراني‌هاي اصلي خالقان محتوا و صاحبان حقوق كپي رايت است. هدف بخش مديريت ريسك نيز جلوگيري از جرايم سايبري، تبعيض گسترده و از بين رفتن كنترل بر هوش مصنوعي است. انتظار مي‌رود سازندگان هوش مصنوعي «چارچوب ايمني و امنيت» (SSF) را به كار گيرند تا سياست‌هاي مديريت ريسك خود را تجزيه كنند و آنها را متناسب با ريسك‌هاي سيستمي شان كاهش دهند.