سقوط جشنواره فیلم فجر از دهه 90 آغاز شد
سعید مروتی معتقد است که آغاز سقوط جشنواره فیلم فجر از دهه ۹۰ شروع شد.
به گزارش همشهری ، سعید مروتی نوشت :
جشنواره فیلم فجر را با صف‌های طولانی‌اش به‌خاطر می‌آوریم. یکی از آن نشانه‌های حسرت روزگار خوش سپری‌شده و افسوس «چه جشنواره‌ای داشتیم»، از همین خاطره صف‌ها می‌آید. تا سال‌ها این روایت میان علاقه‌مندان سینما پذیرفته شده بود که برای دیدن نسخه کامل فیلم‌ها، باید آنها را در جشنواره تماشا کرد. ضمن اینکه در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ جشنواره فجر، در کمبود سرگرمی و هیجان و رخداد فرهنگی، یکی از معدود آیین‌های جمعی طبقه متوسط بود؛ سال‌هایی که دیدن فیلم تازه مهرجویی یا کیمیایی در جشنواره یک اتفاق مهم محسوب می‌شد.
در دهه۶۰ و حتی دهه۷۰ فیلم‌های خارجی حاضر در جشنواره هم با استقبال مواجه می‌شدند. سینما و جشنواره به‌عنوان آیینی جمعی در همین دوره تثبیت شد؛ جشنواره‌ای که محل کشف مهم‌ترین فیلمسازان نسل انقلاب بود.مثل کشف ابراهیم حاتمی‌کیا توسط مردم در جشنواره یازدهم با «از کرخه تا راین» یا ظهور پدیده‌وار «کیمیا»ی درویش در جشنواره سیزدهم. جشنواره فجر تا انتهای دهه70 و حتی در سال‌هایی از دهه80، توانست جایگاهش را حفظ کند. آنچه نشانه‌های آشکار سقوط نامیده می‌شود،
از دهه 90 مشهود شد.
در سال‌های اخیر با انتشار فهرست فیلم‌های پذیرفته‌شده در جشنواره، به‌نظر می‌رسید نیازمند گردآوری اطلاعات درباره فیلمسازانی گمنام هستیم که حتی علاقه‌مندان پیگیر سینمای ایران نمی‌دانستند این تازه‌نفس‌ها اساسا چه زمانی بخت ساختن فیلم بلند سینمایی یافته‌اند. در این سال‌ها کوشیده شد با شعار بها‌دادن به جوانان، بدنه سینمای ایران دچار تغییر شود. انبوه فیلمسازان جوان از راه رسیدند و با بودجه‌های کلان، پروژه‌های سفارشی را پیش می‌بردند؛ فیلم‌هایی که کمتر کسی مشتاق تماشایش بود.
هنر مدیریت سینما در سال‌های اخیر از میان‌بردن حس کنجکاوی عمومی نسبت به جشنواره فیلم فجر بود؛ جشنواره‌ای که در مواردی حتی به استفاده از تمام بضاعت سینمای ایران هم تمایلی نشان نمی‌داد و به مرور از آن رخداد جذاب دهه‌های60 و 70، به جشنواره‌ای رسیدیم و رغبتی برای تماشا و دنبال‌کردن برنمی‌انگیخت؛ جشنواره‌ای که صف برایش نوستالژی و فیلم‌ها و فیلمسازان شاخص برایش حکم کیمیا را پیدا کرد؛ جشنواره‌ای که با صندلی‌های خالی به استقبال سانس فوق‌العاده می‌رفت و تنها در گزارش عملکرد مدیران شکوفا و پویا بود.
جشنواره فیلم فجر برای بازگشت به دوران طلایی‌اش در خیلی چیزها باید تجدید‌نظر کند و بیش و پیش از هر چیز در مسیری که سینمای ایران در حال پیمودنش است. فیلم فجر، آغازی بر یک پایان را می‌باید.