پژوهشي جامع درباره يك بيماري پوستي ناشناخته در ايران
پيتريازيس ليكنوئيد، يك بيماري پوستي نادر اما آزاردهنده است كه مي‌تواند در هر سني بروز كند و به صورت لكه‌ها و دانه‌هاي قرمز تا قهوه‌اي روي پوست ظاهر شود. اين بيماري اگرچه خطرناك نيست؛ اما در برخي موارد با زخم و تب همراه است و روند درماني مشخص و قطعي براي آن وجود ندارد.
پيتريازيس ليكنوئيد، يك بيماري پوستي نادر اما آزاردهنده است كه مي‌تواند در هر سني بروز كند و به صورت لكه‌ها و دانه‌هاي قرمز تا قهوه‌اي روي پوست ظاهر شود. اين بيماري اگرچه خطرناك نيست؛ اما در برخي موارد با زخم و تب همراه است و روند درماني مشخص و قطعي براي آن وجود ندارد. با وجود مطالعاتي كه تاكنون در سطح جهاني انجام شده است، هنوز اطلاعات دقيقي درباره علت اين بيماري و روش‌هاي درمان موثر آن در دست نيست. پيتريازيس ليكنوئيد به دو شكل حاد و مزمن ديده مي‌شود. نوع حاد آن كه با نام PLEVA شناخته مي‌شود، معمولاً شديدتر است و ممكن است همراه با تب و زخم‌هاي پوستي باشد، در حالي كه نوع مزمن آن، PLC، سير آرام‌تري دارد؛ اما مي‌تواند مدت‌ها ادامه پيدا كند. بيماري اغلب در نواحي شكم، قسمت‌هاي داخلي بازو و پاها ديده مي‌شود، اما معمولاً كف دست و پا را درگير نمي‌كند. علت بروز اين بيماري هنوز مشخص نيست، اما برخي تحقيقات عوامل عفوني، مشكلات ايمني و حتي واكنش‌هاي بدن به برخي واكسن‌ها را در ايجاد آن موثر مي‌دانند. نبود يك روش درماني مشخص و قطعي، ضرورت انجام پژوهش‌هاي بيشتر در اين زمينه را نشان مي‌دهد، به‌ويژه كه تعداد زيادي از مبتلايان با عود مجدد بيماري مواجه مي‌شوند. براي بررسي دقيق‌تر اين بيماري، اميرحسين رحيم‌نيا، پژوهشگر مركز تحقيقات بيماري‌هاي اتوايميون تاولي در بيمارستان رازي، دانشگاه علوم پزشكي تهران، همراه با گروهي از همكاران خود از دانشگاه‌هاي علوم پزشكي تهران، شهيد بهشتي و ايران، مطالعه‌اي را روي اين بيماري انجام داده‌اند. اين پژوهش با هدف شناخت ويژگي‌هاي باليني بيماري و بررسي روش‌هاي درماني آن انجام شده است. در اين تحقيق، پژوهشگران اطلاعات ۱۴۷ بيمار مبتلا به پيتريازيس ليكنوئيد را كه در بازه زماني سال ۱۳۹۸ تا ۱۴۰۲ به بيمارستان رازي مراجعه كرده بودند، بررسي كردند. تشخيص بيماري در اين بيماران با انجام بيوپسي يا نمونه‌برداري پوست تأييد شده بود. داده‌هاي مورد نياز از پرونده‌هاي پزشكي و همچنين پيگيري تلفني بيماران جمع‌آوري شد. سپس اين اطلاعات با استفاده از نرم‌افزارهاي آماري تحليل شد تا مشخص شود كه چه عواملي در بروز بيماري نقش دارند و چه روش‌هاي درماني موثرتر بوده‌اند. نتايج اين مطالعه نشان داد كه ۹۲ درصد بيماران به نوع مزمن بيماري (PLC) مبتلا بودند و ميانگين سن شروع بيماري در اين افراد ۳۰ سال بوده است. تفاوت معناداري بين ميزان ابتلا در زنان و مردان مشاهده نشد. از نظر علائم پوستي، شايع‌ترين تظاهر بيماري، ضايعات پاپولي قرمز تا قهوه‌اي بود كه در بخش‌هاي مختلف بدن، به‌ويژه در قسمت‌هاي فلكسور (مانند داخل آرنج و زانو) مشاهده شد.