درس‌هایی از یک هفته بدون رییس بودن
اتاق بازرگانی ایران برای نخستین بار در طول تاریخ خود با شرایطی روبه‌رو شد که در آن رییسی بر کرسی ریاست تکیه نزده است. شاید عجیب به نظر بیاید ولی این موضوع در 37 سال اخیر بی‌سابقه بود و در عین حال بسیاری از ضعف‌های اتاق بازرگانی در همین یک هفته به دلیل نبودن رییس خود را نشان داد.
مساله اول بحث رییس محور بودن اتاق بازرگانی است. شاید بسیاری شعار رییس محور بودن اتاق را به ویژه در ایام انتخابات داده باشند اما تنها در زمان نبودن رییس و دوره فطرت اتاق بازرگانی مشخص شد که چقدر رییس در اتاق نقش دارد. در اتاق‌های بازرگانی سایر کشورها رییس نقشی نمادین دارد و عدم حضور وی باعث اخلال در کارها نمی‌شود اما در اتاق ایران تمام ارکان بر محور رییس سوار است و عدم حضور رییس باعث مشکلات فراوانی شده است. برای مثال در قانون تنها اداره جلسه به نواب ارجاع داده شده و قرار است دبیرکل برخی کارهای اجرایی را زیرنظر رییس انجام دهد. در چنین شرایطی اگر رییس حضور نداشته باشد، تصمیم نهایی را چه کسی خواهد گرفت؟
همچنین بسیاری از بخش‌ها توسط قانون اتاق بازرگانی و همچنین آیین‌نامه اجرایی ساکت مانده است. برای مثال هیچ بحثی از نحوه برگزاری جلسه رای‌گیری در صورت کاندیدا بودن نواب رییس نیست. آیا باید برای رییس موقت رای گرفت یا از رییس سنی استفاده کرد؟
به نظر می‌رسد، قوانین اتاق بازرگانی بسیاری از موضوعات را در اختیار رییس قرار داده است و برای این منظور اقدام به سکوت در برابر سوال‌های به پاسخ کرده است. مشخص نیست که وضعیت غایبان در دوره نبودن رییس چگونه است. بر اساس قانون 3 جلسه غیبت باعث عزل افراد از هیات نمایندگان می‌شود اما تصمیم در این باره با رییس است.
گذشته از مشکلاتی که نبودن جلال‌پور در این یک هفته برای اتاق بازرگانی ایجاد کرد اما بسیاری از مشکلات قابل حل بود، اگر قانون اتاق بازرگانی به شکل جامع‌تری نوشته می‌شد. امروز حتی موافقان ریاست جلال‌پور و روسای قبلی قبول کرده‌اند که اتاق قانونی بیش از حد رییس محور دارد پس لازم است پس از تکمیل هیات رییسه تکلیف این قوانین روشن شود. انتقادی که تهرانی‌ها مبنی بر عدم تقسیم وظایف می‌کنند کاملا بجاست اما باید این وظایف به صورت قانونی و آیین‌نامه‌یی روشن شود تا بر اساس یک برنامه مشخص شاهد انجام وظایف باشیم و سلیقه در آن دخالتی نداشته باشد.
