مشکل اصلی مسکن چیست؟
درحال حاضر مساله اصلی و حایز اهمیت بخش مسکن این است که طبق آمار وزارت راه و شهرسازی ساخت 95درصد واحدهای مسکونی نه توسط انبوه‌سازان و در مجموعه‌های مسکونی بزرگ بلکه توسط افراد صورت می‌گیرد و زمانی که ساخت مسکن به صورت انبوه و در ابعاد متوسط و مطلوب جامعه صورت نگیرد، طبیعی است که صنعتی شدن ساختمان و بالطبع ارزان‌سازی امکان‌پذیر نخواهد بود.
بنابراین می‌توان پی برد در 30سال اخیر در سیاستی که در بخش مسکن به عنوان پیش گرفته شده، اشتباهات سنگینی صورت گرفته است که امروز در این بازار نمایان شده و شاهد آن هستیم که البته این اشتباهات در آینده بسیار بیشتر خود را نشان
خواهد داد.
از سوی دیگر در 30سال اخیر هیچگاه شاهد ساخته شدن مجموعه مسکونی به بزرگی مجتمع مسکونی اکباتان در تهران نبودیم حتی مجتمع‌های مسکونی که در ابعاد کوچک‌تر به صورت صنعتی و ارزان برای طبقه متوسط جامعه ساخته شده باشد نیز در پایتخت به چشم نمی‌خورد. به همین ترتیب شاهد آن هستیم که ساخت مسکن در تمام این سال‌ها به مردم واگذار شده است. دولت هم به جای در اختیار نهادن زمین‌های بزرگ به شرکت‌های بزرگ ساختمانی، راه آسان‌تر یعنی همان واگذاری و فروش زمین به مردم را انتخاب کرده است. این نکته را نیز باید در نظر گرفت که چون مردم فاقد دانش لازم و کافی و از همه مهم‌تر فاقد تجربه اساسی در این زمینه هستند بنابراین به طور قطع قادر به ساخت ساختمان‌هایی متناسب با استانداردهای روز دنیا نخواهند بود. این نوع سیاست عوارض سنگین و جبران‌ناپذیری برای کشور و بازار مسکن به دنبال داشته که یکی از آن موارد ساخت واحدهای صنعتی کوچک بوده که نمی‌توانند هیچ نقشی در اقتصاد کشور بازی کنند.
با در نظر گرفتن موارد ذکر شده در بالا می‌توان اینگونه برداشت کرد که خانه‌سازی در ایران به شکلی که درحال حاضر انجام میشود، فرجام مطلوبی به دنبال نخواهد داشت. در واقع مشکل مسکن در کشور از عدم صنعتی‌سازی، انبوه‌سازی و ارزان‌سازی آن نشات می‌گیرد.
با نیم نگاهی به حاشیه شهرهای بزرگ به ویژه تهران، می‌توان دید که مردم ساکن این مناطق در شرایطی نامطلوب وغیرقابل وصف به سر می‌برند به طوری که به شبکه فاضلاب دسترسی ندارند. کوچه‌های تنگ، فقدان امکانات ضروری و موارد غیراستانداردی که حاشیه‌نشین‌ها با آنها دست و پنجه نرم می‌کنند، ممکن است برای کشورهایی مانند پاکستان، بنگلادش و کشورهای فقیر آفریقایی قابل قبول باشد اما زندگی در این واحدهای مسکونی در شان مردم کشوری مانند ایران که روی دریایی از ثروت زندگی می‌کنند، نیست و نوعی توهین به مردم ایران تلقی میشود.
درحال حاضر با توجه به آمارهای فعلی درخصوص واحدهای مسکونی خالی از سکنه اینگونه استنباط میشود که اوضاع بازار مسکن نه تنها در سال 96 رو به بهبود نرفته و رشد نخواهد داشت بلکه این امر با توجه به مسائل ذکر شده در سال‌های آینده نیز به همین شکل ادامه خواهد یافت.
