دستور بی‌فایده انحلال ساواک
شاپور بختیار آخرین نخست‌وزیر حکومت پهلوی دستور انحلال سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک) را صادر کرد. او با اوج گرفتن نهضت انقلاب اسلامی این کار را با هدف فرونشاندن خشم مردم انجام داد.
در همین روز امام‌خمینی (ره) طرح رژیم برای دستگیری و محاکمه نصیری رییس سابق ساواک را عوام‌فریبانه خواندند.
پس از کودتای 28 مرداد 32، محمدرضا شاه درصدد تثبیت پایه‌های حکومت خود برآمد. از طرف دیگر انگلیس و ایالات متحده امریکا که منافع عمده‌یی در ایران و منطقه داشتند، حفظ امنیت و تثبیت حکومت دیکتاتوری و استبدادی محمدرضا شاه را ضروری می‌دانستند. لذا با همکاری رژیم به تشکیل و تقویت نیروهای پلیس و امنیتی آن همت گماشتند، ساواک مهم‌ترین نهاد امنیتی و اطلاعاتی بود که بیست و سوم اسفند 1335 با کمک امریکا تاسیس شد و پس از تصویب قانون آن در مجلس سنا و مجلس شورای ملی، کار خود را رسما از سال 1336 آغاز کرد. از میان ۱۱ اداره ساواک به‌طور مشخص اداره کل سوم ساواک، قدرت و اختیارات بسیاری در توقیف و بازجویی افراد داشت.
این سازمان به ویژه در سال‌های دهه ۱۳۵۰ و قبل از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷، نفرت‌انگیزترین و مخوف‌ترین نهاد حکومتی در بین مردم به‌شمار می‌آمد. زندانیان ساواک و سازمان‌های مدافع حقوق بشر، بارها بازجویان ساواک را به استفاده از فشار و خشونت با استفاده از تکنیک‌های شکنجه کردن متهم می‌کردند. برخی شکنجه‌هایی که ساواک به اعمال آن متهم است، شامل شلاق‌زدن و کتک زدن شدید، آویزان کردن از سقف و در موارد مرتبط با چریک‌های مسلح، وارد آوردن شوک الکتریکی، کشیدن دندان و ناخن برای اعتراف و... بود.
با اوج‌گیری حرکت مردم برای انقلاب، بختیار که تازه نخست‌وزیر شده بوده در یکی از نخستین اقدامات، دستور انحلال ساواک را داد و تیمسار نصیری رییس پیشین ساواک که در آن زمان سفیر ایران در پاکستان بود به ایران فراخوانده شد و به زندان افتاد که این اقدامات نتیجه‌یی در برنداشت. با پیروزی انقلاب نصیری که در زندان بود، دادگاهی شد و در نهایت دادگاه انقلاب رای به اعدام او داد.
