سکوت صدایی که «ای ایران» را ماندگار کرد
امروز هشتم اسفندماه، سالگرد درگذشت یکی از بزرگ‌ترین استادان آواز ایران و صدای گرم سرود «ای ایران» است.
برای به‌یاد آوردن او کافی است تا بار دیگر سرود
«ای ایران» شنیده شود. صدایی گرم و آشنا که تقریبا ۷۰سال پیش این سرود تماما فارسی را خواند تا به خاطره جمعی ایرانی‌ها تبدیل شود. امروز سالگرد فوت «غلامحسین بنان» است؛ کسی که در خانواده‌یی پر از موسیقی و صدا به دنیا آمد و از همان کودکی گوشش به ساز و آواز آشنا شد و همین بهانه‌یی شد که پای خودش هم به رادیو و آواز باز شود و بشود خواننده‌یی که آرمان‌ها و ایده‌آل‌هایش همیشه جلوتر از انتظارش از خود بود و برای همین بهترین و خاطره‌انگیزترین آهنگ‌ها و سرودهایش را کارهای متوسط و علاقه مردم به آوازهایش عجیب می‌داند.
بنان در طول فعالیت هنری خود، حدود ۳۵۰ قطعه را اجرا کرد و آنچه امتیاز مسلم صدای او را پدید می‌آورد، زیر و بم‌ها و تحریرات صدای اوست که مخصوص به خودش بود. بنان نه‌تنها در آواز قدیمی و کلاسیک ایران استاد بود، بلکه در نغمات جدید و مدرن ایران نیز تسلط کامل داشت.
طبق آنچه در زندگینامه او گفته شده، در اوج شهرت بود که اتفاقی روزگار بنان را دچار چالش کرد؛ او در ۲۷ دی‌ماه ۱۳۳۶ در تصادف اتومبیل چشم خود را از دست داد. پزشکان برای بهبود چشم دیگرش سفر به اروپا و معالجه را تجویز کردند؛ برای همین دولت و اداره کل انتشارات و رادیو و جمع دوستانش کنسرتی ترتیب دادند و کمک مالی جمع کرده و او را راهی اروپا کردند.
تاثیر صدای بنان در موسیقی ایرانی آن‌قدر است که بعضی آواز ایرانی را به قبل و بعد از بنان تقسیم کرده‌اند و این به خاطر آن بود که خوانندگان پیش از او اغلب بلند‌خوانی می‌کردند و همین باعث می‌شد اشعار جویده‌جویده و نامفهوم به گوش برسند. بنان باتوجه به تربیت خانوادگی و تعالیم خالقی فهمیده بوده که نباید حنجره آزاری کند و واسطه بین شاعر و شنونده باشد؛ برای همین در آوازهای او داد زدن‌های بیجا را مشاهده نمی‌کنیم و اشعار خوب تلفظ می‌شوند و به گوش مخاطب می‌رسند. بنان تا آخر عمرش در خانه‌یی کوچک در نیاوران روزگار گذرانید و در هشتم اسفندماه سال ۱۳۶۴ درگذشت.
