کابوس اوپک در تگزاس رقم می‌خورد
تسنیم|
افزایش قیمت نفت، تولید نفت شیل امریکا که هزینه‌ای بیش از 30 دلار در هر بشکه برای تولید آن نیاز است را توجیه‌پذیر کرده است و از این رو از اوایل اکتبر سال 2018 که قیمت نفت به 86 دلار در هر بشکه رسید، چرخ تولید صنعت شیل امریکا با سرعت بیشتری شروع به چرخیدن کرد. چنین رخدادی برای رسانه‌های امریکایی که آن را در راستای منافع امریکاییان خبری خوش قلمداد می‌کنند، جذابیت دارد و می‌توان حدس زد که تحلیل‌های نفتی آنان، خوشبینانه و در راستای ترسیم آینده‌ای درخشان برای جایگاه نفت شیل در بازار جهانی نفت باشد. با توجه به این اقتضاعات، خبرگزاری بلومبرگ از اصطلاح سونامی نفتی برای توصیف رونق نفت شیل امریکا استفاده کرده است و ادعا کرده است طی سال‌های آینده رشد بخش انرژی امریکا که از آن به سونامی نفتی یاد می‌شود اوپک را با یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های ۶ سال اخیر مواجه خواهد کرد.
به گزارش بلومبرگ، در کمتر از یک دهه شرکت‌های امریکایی 114 هزار چاه نفت حفر کرده‌اند که بسیاری از آنها حتی با قیمت 30 دلار در هر بشکه هم باعث سوددهی می‌شوند. وقتی تولیدکنندگان پرنین موانع توزیع را بردارند و سه خط لوله دیگر با ظرفیت 2 میلیون بشکه در روز اضافه کنند، خواب‌های بد اوپک بدتر هم می‌شوند.مایکل لویا، یک مقام اجرایی ارشد گروه ویتول گفت: پرنین به رشد خود ادامه می‌دهد و اوپک باید یاد بگیرد با این مساله کنار بیاید.
رشد بخش انرژی امریکا اوپک را با یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های شش سال اخیر مواجه می‌کند. اگر عربستان و متحدانش برای بالا بردن قیمت تولید را کاهش دهند، شیل جای آنها را می‌گیرد و سهم آنها از بازار را کم می‌کند ولی چون عربستان نسبت به تولیدکنندگان امریکا نیاز بیشتری به قیمت بالای نفت دارد، نمی‌تواند اجازه دهد قیمت افت کند.
بنابراین اوپک خود را بین تولید بسیار بالای امریکا و رشد کمتر تقاضا می‌بیند. 15 عضو اوپک و متحدانش که شامل روسیه، مکزیک و قزاقستان می‌شوند در گردهمایی ششم دسامبر در وین در مورد احتمال دومین عقب‌نشینی در مقابل تولید بالای امریکا طی سه سال بحث خواهند کرد. اوپک خودش به خلق این هیولایی که هر شب به خوابش می‌آید کمک کرده است. وقتی در سال 2014 بازار را پر کرد، قیمت نفت شکفته شد. تولیدکنندگان شیل امریکا کمتر شدند و توانستند حتی با قیمت پایین هم پیشرفت کنند. با بهبود قیمت حفاری هم رشد یافت.حالا این رشد سرعت گرفته است. در‌هاستون، پایتخت نفت امریکا مقامات اجرایی شیل در حال توصیف آنچه اتفاق می‌افتد هستند و نام آن را «سونامی» می‌گذارند. «سیلی از سهم‌های نجومی» و «یورش سخت عرضه نفت» عباراتی هستند که به ذهن می‌رسد. ولی مطمئنا صنعت نفت امریکا مخصوصاً پرمین، آنقدر سر و صدا کرده که اوپک را بیدار کند.
پاتریسیا یارینگتون، افسر مالی ارشد شرکت چورون گفت: تولید بسیار بالایی داریم. اگر به 4 یا 5 سال گذشته فکر کنید دقیقا نمی‌دانستیم شیل چه کاری می‌تواند انجام دهد. قیمت این بشکه‌های کم سود بسیار بیشتر از آن چیزی بود که فکر می‌کردیم امروز باشد.
این تغییر، شیل را نسبت به کاهش قیمت مقاوم کرد. پس از شکستن رکورد 64 ساله در ماه اکتبر، نفت وست تگزاس اینترمدیت، شاخص امریکا، بیش از 2 درصد کاهش یافته است.تنها چند ماه پیش اتفاق نظر وجود داشت که پرمین و و تولید نفت امریکا در تابستان متوقف می‌شود و تصور می‌شد در ادامه سال جاری و 2019 به خاطر محدودیت‌های خط لوله، ثابت شود و در اوایل 2020 احتمالا رشد کند.
اگر این اتفاق می‌افتاد کار عربستان راحت‌تر بود و نیازی به کاهش تولید در سال آینده نداشت، چون نبود نفت ونزوئلا و تحریم‌های ایران این کار را انجام می‌دادند.
با در نظر گرفتن اینکه در سال آینده حمل و نقل بهتری وجود خواهد داشت، شرکت‌های پرنین در حال حفاری هستند. ولی بخشی از این چاه‌ها ذخیره‌هایی هستند آماده برای تولید پس از عملیاتی شدن خط لوله‌های‌گری اوک، کاکتوس 2 و اپیک.
تنها مانع افزایش دوباره تولید، ظرفیت صادرات است. پایانه‌ها پر هستند. بنابراین بشکه‌های پرمین باید در بنادر کورپوس کریستی و‌هاستون جمع شوند.
مقامات عربستان قبول کرده‌اند که سونامی در راه است. اوپک تخمین می‌زند که باید برای تعادل بازار و دوری از افزایش تولید نفت، حدود 31.5 بشکه در روز یا حدود 1.4 میلیون بشکه در روز کمتر از ماه اکتبر در سال آینده تولید کند.
تقاضای جهانی نفت تا حالا بشکه‌های اضافی امریکا را جذب کرده و تاثیرش بر قیمت را محدود کرده‌اند از بین رفتن تولید ونزوئلا و ایران، حتی به عربستان، روسیه و چند تولید کننده دیگر اجازه افزایش تولید را داده است. ولی شیل امریکا برای اوپک طبق معمول مهار نشدنی است.در اوایل سال 2017 خالد الفالح وزیر نفت عربستان گفت که ریاض یادگرفته کاهش تولید در پاسخ به تغییر ساختاری تاثیری ندارد.
پس از دوسال، فالح خواب خوش ندارد و به فکر کاهش تولید است. او در حال جنگ با یک مشکل ساختاری است: «افزایش تولید امریکا».
