هیچ‌کس بدون بلیت به ورزشگاه نرفت حتی یک نفر!
دیدار سوپرجام فوتبال اروپا دو تیم لیورپول قهرمان لیگ قهرمانان اروپا و چلسی قهرمان لیگ اروپا در استانبول ترکیه تماشای دیدار سوپرجام اروپا در ورزشگاه بشیکتاش استانبول فرصتی دست داد تا شیوه برگزاری یک مسابقه فوتبال در اروپا نسبت را به برگزاری رقابت‌های داخلی در ایران بررسی کنیم. تماشای یک بازی در سطح اروپا آن هم دیداری به نام «سوپرجام» تجربه‌ای به همراه دارد که قطعا خالی از لطف نیست. آن هم در شهری به نام استانبول، شهری که برای هواداران فوتبال یادآور فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ٢٠٠۵ است. آن دیدار آنقدر برای هواداران لیورپول خاطره‌ساز شد که دوباره به یاد همان بازی خود را به این شهر توریستی برسانند تا دیدار تیم محبوب خود را تماشا کنند. چند روز قبل از سوپرجام اروپا، در تمام نقاط شهر استانبول، تبلیغات این بازی نقش بسته بود به طوری که اگر در نقاط مرکزی شهر قدم می‌زدید، هر از گاهی چشمتان به نام و لوگوی باشگاه لیورپول و چلسی برمی‌خورد. ساعت و تاریخ بازی هم در کنار لوگوی دو تیم حک شده بود. این تبلیغات در حالی انجام می‌شد که هفته‌ها قبل از بازی، تمام بلیت‌ها از طریق سایت یوفا فروش رفته بود. بنابراین مشخص بود که مسوولان شهر استانبول برای تشویق مردم به تماشای بازی در ورزشگاه دست به تبلیغات نزده‌اند بلکه ایجاد فضای فوتبالی در سطح شهر برای توریست‌هایی که برای تماشای بازی به این شهر سفر کرده‌اند، هدف اصلی بود. البته در کنار نام دو باشگاه انگلیسی، تبلیغاتی هم از کمپانی‌های اسپانسر یوفا حک شده بود تا در کنار ایجاد فضای فوتبالی، درآمدزایی هم انجام شود. یک روز قبل از مسابقه، با اینکه هوادارانی در اطراف ورزشگاه بشیکتاش حاضر بودند اما پلیس برای برهم نخوردن نظم خیابان‌ها، اجازه تجمع به آنها نمی‌داد. در مقابل ورودی ورزشگاه‌ها هم نیروهای امنیتی
به صورت مسلح حاضر بودند تا امنیت ورزشگاه و اطراف آن تامین شود. البته در کنار آنها برخی همچنان در حال کار بودند تا بنرهای دو تیم و تابلوهای راهنما را نصب کنند. در نزدیکی ورزشگاه نیز تابلو بزرگی بود که روی آن نقشه کامل ورزشگاه و ورودی‌های نام‌گذاری شده مشخص شده بود تا هر فردی دقیقا بداند بر اساس بلیتی که تهیه کرده، از کدام ورودی باید به داخل ورزشگاه بشیکتاش برود. خبرنگاران نیز با کمک تابلوهای راهنما به خوبی می‌توانستند درب ورودی خود را بیابند. شاید این نکات به نظر خیلی ساده برسد اما تقریبا در کمتر ورزشگاهی در ایران رعایت می‌شود. به گزارش ایسنا، ساعت‌ها قبل از آغاز بازی، در تمام پارکینگ‌های اطراف ورزشگاه بشیکتاش باز شد. گویی از قبل برای تمام بلیت‌های فروخته شده، پارکینگ در نظر گرفته شده تا مانند ایران، کسی مجبور نشود خودروی خود را در خیابان‌های منتهی به ورزشگاه پارک کند. البته برای رفاه حال تماشاگران، حمل‌ونقل عمومی با ظرفیت بیشتری فعالیت می‌کرد و پس از پایان بازی نیز، حدود
4 ساعت بیشتر فعالیت کرد تا تماشاگران را به مقاصد خود برساند. با توجه به اینکه پارکینگ‌ها در فواصل مشخص نسبت به ورزشگاه تعبیه شده بود، پس از بازی نیز ترافیک سنگین ایجاد نشد. دقیقا بر عکس بیشتر ورزشگاه‌های ایران که خودروها از دو یا سه ورودی خارج می‌شوند که حاصل آن ایجاد ترافیک سنگین است. در استانبول هم چند ساعت قبل از بازی، خیابان‌های اطراف ورزشگاه را پلیس مسدود کرده بود. این کار هم در ایران انجام می‌شود با البته دو تفاوت مهم نسبت به استانبول. در آنجا پلیس راه را مسدود می‌کند و با وجود مسدودی خیابان، اجازه می‌دهد که خبرنگاران و مسوولان برگزاری مسابقه که آی‌دی‌کارت به همراه دارند با خودروی خود عبور کنند. این در حالی است که در ایران وقتی خیابان‌ها پر از خودروی پارک شده است (به دلیل بسته بودن پارکینگ‌ها)، پلیس خیابان را مسدود می‌کند و به هیچ‌کس حتی مسوولان برگزاری مسابقه اجازه عبور نمی‌دهد. پس از عبور از ورودی اول، تماشاگران با توجه به ورودی که روی بلیت الکترونیکی‌شان حک شده بود، با توجه به تابلوهای راهنما به سمت محل عبور خود حرکت می‌کردند. نه کسی راه را گم کرده بود و نه کسی عصبانی از وضعیت ورود خود بود. تماشاگران وقتی به گیت نهایی می‌رسیدند، در صف کوتاه منتظر می‌ماندند تا پس از رسیدن نوبتشان، از طریق بلوتوث گوشی، بلیت را در قسمت مخصوص ثبت کنند تا گیت باز شود. این کار تا امروز در ایران انجام نمی‌شود و تماشاگران به جای گیت باید از راه‌های داربستی عبور کنند تا وارد ورزشگاه شوند. به خاطر همین شیوه ورود هم تماشاگران زیادی در ایران بدون بلیت وارد می‌شوند؛ مساله‌ای که در یک دیدار اروپایی به هیچ عنوان شاهد آن نیستیم.
