تایید استفاده پی‌درپی عراق از سلاح‌های شیمیایی

چهارم شهریور 1367، قطعنامه 620 شورای امنیت سازمان ملل درباره تایید استفاده پی در پی عراق از سلاح‌های شیمیایی علیه افراد غیرنظامی و نظامی در جنگ تحمیلی صادر شد.  حملات شیمیایی مقطع پایانی جنگ از اول فروردین تا سوم شهریورماه سال 1367بی‌تردید حاصل تجربیات 6 ساله‌ ارتش عراق و مستشاران خارجی آن و تولیدکنندگان سلاح‌های شیمیایی بود که دستاوردهای گذشته و جاری خود را برای تسلیم مدافعان جمهوری اسلامی ایران به کار گرفتند. حملات شیمیایی در اوایل جنگ بطور آزمایشی، در ادامه‌ جنگ محدود و درنهایت به طور گسترده و پرحجم انجام شد و از سال چهارم جنگ به بعد، علاوه بر مناطق نظامی‌، مناطق غیرنظامی و شهروندان ایران و «کرد» عراق نیز هدف حملات شیمیایی قرار گرفتند. حکومت عراق ضمن گسترش تدریجی استفاده از سلاح‌های شیمیایی‌، انواع خطرناک‌تر و کشنده‌تر این عوامل را نیز به کار گرفت و از مشتقات بسیار خطرناک «سیانور» و عامل سریع‌الاثر اعصاب «سارین» و VX در خطوط مقدم و علیه نیروها و غیرنظامیان و همچنین از عوامل تأخیری و ماندگارتر تاول‌زاها در خطوط عقبه و پشتیبانی استفاده کرد. علاوه بر این، ارتش عراق با هدف افزایش قربانیان و تشدید وحشت در اواخر جنگ، تاکتیک حملات شیمیایی شبانه با هواپیما، بالگرد و هواپیماهای سبک «PC7» را به کار گرفت. آخرین دوره‌ حملات شیمیایی‌ عراق‌، کم وبیش بی‌وقفه ادامه یافت و در بیشتر موارد توام با بمبباران‌ها و گلوله‌باران‌های انفجاری بود. تا تاثیرات و صدمات سلاح‌های شیمیایی را چند برابر کند. در این دوره، حکومت عراق علاوه بر دستور حملات شیمیایی به شهرها و روستاهای نزدیک مرز، با راه‌اندازی عملیاتی روانی به قصد تشدید فشار بر مسوولان کشور، شهرهای بزرگ و مراکز استان‌های ایران را تهدید به بمبباران و موشک‌باران شیمیایی کرد؛ تهدیدی که اجرای آن دور از انتظار نبود و در پذیرش قطع‌نامه 598 از جانب ایران موثر بود.  «آنسکام» و «آن مویک» کمیته‌های ویژه‌ سازمان ملل بعدها در گزارش‌های خود درباره‌ خلع سلاح‌های کشتار جمعی عراق‌، به تصمیم حکومت عراق مبنی بر حملات شیمیایی به شهرهای بزرگ ایران اشاره کردند. در این دوره‌، عراق با بیش از 150 حمله‌ هوایی و صدها حمله‌ توپخانه‌ای، حدود 2000 فروند بمب و راکت و 20 هزار گلوله توپ و خمپاره‌ شیمیایی روی مواضع نیروهای نظامی و مناطق غیر نظامی ایران و کردستان عراق فرو ریخت و کم‌وبیش همه‌ شهرها و روستاهای مرزی و جنگ‌زده‌ ایران و شهرها و روستاهای کردستان عراق را هدف تهاجمات وحشیانه خود قرار داد. ارتش عراق در این حملات با استفاده از بمب‌های حاوی عوامل سیانور، اعصاب (تابون و سارین)، خفه‌کننده و خردل، حدود 1800 تن را شهید و 18 هزار تن را مصدوم کرد که این افراد در معرض آسیب‌های شدید قرار گرفتند. همچنین چندین هزار نفر دیگر دچار آسیب‌های خفیف‌تر شدند. سرانجام حکومت بعث عراق سلسه جنایات شیمیایی خود را در روز سوم شهریورماه سال 1367، یعنی یک روز قبل از تصویب قطع‌نامه‌ «620» شورای امنیت درباره کاربرد سلاح‌های شیمیایی، پایان داد تا نشان دهد، این زمان به پشتوانه حمایت قدرت‌های بزرگ و اطمینان خاطر به سکوت شورای امنیت سازمان ملل در برابر این جنایت و ایفا نکردن وظایف بین‌المللی‌اش در این خصوص، چنین فجایعی را مرتکب می‌شده است.