بازگشایی مدارس مردمی بلاتکلیف و دولتی‌ناهماهنگ
تعادل| کرونا با کسی شوخی ندارد، اما انگار ما این بیماری را شوخی گرفته‌ایم. شاید دلیل اصلی آن فداکاری کادر درمان است، آنها ماه‌هاست که تلاش می‌کنند تا بیماری پشت در بیمارستان نماند، آنها ماه‌هاست تلاش می‌کنند تا هر آنچه از دستشان بر می‌آید برای مداوای بیماران انجام دهند، اما مردم در مقابل چه می‌کنند. هیچ کس حتی ذره‌ای به فکر کادر درمان خسته و درمانده نیست. خیلی از آنها دیگر تاب تحمل این شرایط را ندارند، بسیاری از آنها به این بیماری مبتلا شده‌اند و شمار قابل توجهی جان خود را از دست داده‌اند. در کشوری که حوزه بهداشت و درمان آن همیشه با کمبود نیرو مواجه بود، سرانه بهداشت هیچگاه اولویت اول تصویب‌کنندگان بودجه نبوده و نیست، کاری که کادر درمان در این ماه‌ها انجام داده بیشتر به یک ایثار تمام عیار شبیه است. ایثاری که شاید در خیلی از کشورهای دیگر شاهد آن نبوده و نیستیم.
بازگشایی مدارس؛ فاجعه‌ای در کمین
طبق اعلام رسمی 15 شهریور اولین روز حضور دانش‌آموزان در مدارس است. البته که مبنا بر حضور فیزیکی دانش‌آموزان گذاشته شده و در نهایت این اولیا هستند که تصمیم می‌گیرند فرزندانشان را به مدرسه بفرستند یا نه؟چرا باید در شرایطی که پاندمی کرونا همچنان در حال پیشروی است و به گفته وزیر بهداشت هر لحظه ممکن است نظام سلامت زیر سایه این بی‌مبالاتی‌ها و بی‌توجهی‌ها سقوط کند. البته که دلیل بازگشایی مدارس در چنین شرایطی با توجه به امکانات آموزشی در مناطق محروم کشور چندان هم غیرقابل پیش بینی نبود، چرا که به دلیل نبود این امکانات دانش‌آموزان زیادی در ماه‌های گذشته از ادامه تحصیل محروم شدند و البته که آموزش و پرورش هم در این فرصت نتوانست چاره‌ای اساسی برای آنها بیندیشد.
دانش‌آموزان محروم
از فضای آموزشی استاندارد
یادمان نرود که بخش قابل توجهی از دانش‌آموزان مناطق محروم حتی از داشتن کلاس‌های استاندارد، وسایل گرمایش استاندارد و ... بی‌بهره بوده‌اند، هنوز زخم آتش سوزی در کلاس‌های درس بر تن و جان برخی از این دانش‌آموزان قابل رویت است. حال با این تفاسیر چطور توقع داریم که آموزش و پرورش بتواند برای تمام دانش‌آموزان امکانات تحصیل در فضای مجازی را فراهم کند، امکاناتی که شاید برای خیلی از دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان پیش پا افتاده باشد، اما برای تعداد زیادی غیر قابل دسترس است. اکثر دانش‌آموزان سیستان و بلوچستان در کپرها درس می‌خوانند، آنها حتی گوشی موبایل هم ندارند، چه برسد به تبلت و کامپیوتر و اینترنت پر سرعت. خیلی از این بچه‌ها شاید در خانه‌هایشان حتی تلویزیون هم نداشته باشند تا بتوانند از آموزش‌هایی که در صدا و سیما برای آنها در نظر گرفته شده استفاده کنند.
همین مشکلات باعث می‌شود تا وزیر آموزش و پرورش دستور بازگشایی مدارس و حضور دانش‌آموزان در سر کلاس درس را در شرایطی صادر کند که پاندمی کرونا تمام نقاط کشور را در بر گرفته است. شاید همین بی‌مبالاتی‌ها باعث شده که وزیر بهداشت و درمان هم دیگر توصیه‌های دوستانه را چاره کار ندانسته و خطاب به مسوولان در صفحات مجازی خود گفته است: بزرگان اقتصاد یادتان نرود که در این بلوا اگر نظام سلامت فرو ریخت، اگر تاب‌آوری خدمت‌گزاران این عرصه از دست رفت، اگر دارو و تجهیزات نبود، اقتصادی برپا نخواهد ماند. سعید نمکی در بخش دیگری نوشت: یادمان نرود که در همه‌گیری بیماری‌های عفونی چرخ‌های صنعت و تولید در همه عرصه‌ها آن زمان می‌چرخد که کارگر و کشاورز و تاجر و کاسب و فعال اقتصادی اولاً بیمار نباشند و ثانیاً هراس از ابتلا به بیماری و تشویش از فقدان مراقبت‌های مورد نیاز خانه‌نشین‌شان نکند. در و دیوار و ماشین‌آلات بدون نیروی انسانی سالم گچ و سیمان و آهن پاره‌ای بیش نیست. کادر درمان در ایران و در روزهایی که خود سپر و حفاظ مراقب کم داشتند دل به آتش زدند و بیماری را مهار کردند. مبتلا و شهید شدند. به‌طور مثال دولت انگلیس فقط برای بخش سلامت بیش از ۲۲ میلیارد دلار هزینه کرد و ما پس از حدود ۷ ماه از یک میلیارد دلار تخصیصی کمتر از ۳۰ درصد را گرفته‌ایم. یادمان نرود که پرستاران و پزشکان و کادر بهداشتی انگلیس علاوه بر دریافت پاداش قابل توجه، پایان ماه مطالبه‌ای از دولت ندارند و من شرمسار کادر بهداشت و درمانی هستم که ماه‌هاست مطالبات‌شان معوق مانده است و باز هم کریمانه و عاشقانه خدمت می‌کنند. اقتصاد کوچک نشد، ولی ما درآمدهای اقتصادی بیمارستان‌های‌مان، توان جسمی و دریافتی نیروهای صدیق‌مان و آنچه باید می‌گرفتیم آب شد.
