۲۵ هزار بیمار در لیست انتظار پیوند عضو

طرح جدید «ایران، دیار نفس» جدیدترین طرح انجمن اهدای عضو در راستای نهادینه سازی هرچه بیشتر فرهنگ اهدای عضو در جامعه است که با اهداف یادبود فرشتگان ماندگار اهداکننده عضو و تقدیر از خانواده‌های نوعدوست آنها، ارتقای آگاهی جامعه و تقدیر و تشکر از تیم‌های تخصصی اهدا و پیوند اعضای کشور با مشارکت نهادهایی از جمله انجمن اهدای عضو ایرانیان، مرکز مدیریت پیوند وزارت بهداشت، صدا و سیما، معاونت مطبوعات وزارت ارشاد و سازمان‌های مرتبط شهرداری‌های تهران و کلان شهرهای ایران برگزار می‌شود.  در پزشکی دو نوع مرگ وجود دارد. مرگ قلبی (مرگ رایج) که ۹۹ درصد مرگ‌ها را در جهان شامل می‌شود و مرگ مغزی که یک درصد مرگ‌ها را شامل می‌شود و فرصت استثنایی است برای خانواده که با تصمیمی صحیح، بتواند از مرگ عزیز برای او جاودانگی، ثواب و صدقه جاریه و نامی نیک‌تر بیافریند.مرگ مغزی نیز مانند مرگ معمولی، نوعی مرگ و غیر قابل برگشت است؛ با این تفاوت که به دلیل اکسیژن‌رسانی مصنوعی توسط دستگاه، حرکات قفسه سینه شبیه به تنفس و ضربان قلب وجود دارد که حداکثر تا ۱۴ روز به این دستگاه جواب می‌دهد و فرصتی است برای تصمیم سرنوشت‌ساز خانواده برای اهدای عضو، مرگ مغزی از نظر ظاهری حالتی مشابه دارد به نام کما؛ با این تفاوت که در کما سلول‌های مغزی سالم هستند و مشکل در اختلال عملکرد آنهاست ولی در مرگ مغزی سلول‌ها به‌طور کامل از بین رفته‌اند. در ایران سالانه حدود ۵ تا ۸ هزار نفر جان خود را با مرگ مغزی از دست می‌دهند که نیمی از آنان (حدود ۳هزار نفر)، اعضای قابل پیوند دارند؛ ولی متاسفانه نهایتا ۱۰۰۰ خانواده (یک سوم) راضی به اهدای عضو می‌شوند و دو سوم خانواده‌ها با عدم رضایت خود، موجب خاکسپاری بیش از ۷۰۰۰ عضو قابل پیوند در سال می‌شوند. همچنین در ایران، بالغ بر ۲۵۰۰۰ بیمار نیازمند پیوند در لیست‌های انتظار اعضای مختلف وجود دارند که متاسفانه روزانه ۷ تا ۱۰ نفر از آنان (هر دو تا سه ساعت یک نفر)، به دلیل نرسیدن عضو پیوندی فوت می‌کنند (بالغ بر سالی ۳ هزار نفر) سالانه به دلیل عدم رضایت خانواده‌ها، ۷۰۰۰ عضو پیوندی خاکسپاری می‌شود و از طرف دیگر ۳۰۰۰ بیمار نیازمند، فوت می‌کنند؛ این یعنی آنکه اگر فقط نیمی از اعضای خاکسپاری شده به این بیماران می‌رسید، هیچ بیمار نیازمندی در لیست انتظار فوت نمی‌کرد.مهم‌ترین دلیل عدم رضایت خانواده به اهدای عضو، عدم باور برگشت ناپذیری مرگ مغزی و عدم شناخت آن به عنوان مرگ قطعی و نهادینه نبودن فرهنگ اهدای عضو در جامعه است.