بی‌تفاوتی خانواده‌ها و معضلی به نام اعتیاد

حسین  بهلولی

این روزها متاسفانه با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنیم و دسترسی به مواد مخدر، استفاده از آن و البته پایین آمدن سن مصرف‌کنندگان مساله است که نباید از کنار آن به سادگی گذشت. در حال حاضر تکنولوژی بستر دسترسی به فیلم‌ها و تبلیغات استفاده از مواد مخدر و گروه‌های موسیقی که مواد اعتیادآور را تبلیغ می‌کنند، گرایش افراد به مصرف مواد را افزایش داده اما افرادی که در این محتوای تبلیغاتی مشغول ترویج مصرف مواد هستند، بعضا خود ورزشکارانی هستند که هیچگاه مواد مصرف نمی‌کنند. باید در نظر داشته باشیم که خانواده نقش اصلی فرآیند درمان اعتیاد را دارد. خانواده می‌تواند در درمان یا گرایش فرد به سمت اعتیاد نقش داشته باشد. عدم حمایت خانواده و بی‌تفاوتی خانواده نسبت به فرزندان اوج آسیب‌پذیری فرزندان محسوب می‌شود. حتی پس از درگیری فرد با مصرف مواد، بی‌تفاوتی خانواده شروع استیصال برای فرد معتاد است. اصلی‌ترین دغدغه جوان، نوجوان و به‌طور کلی فردی که درگیر اعتیاد شده، مصرف مواد و رسیدن به حس آرامش و حال خوش پس از مصرف مواد است. 

 با گذر زمان، پس از اینکه فرد متوجه می‌شود تمام زندگی خود را صرف مصرف مواد و اعتیاد کرده است، از وضعیت خود خسته شده و این خستگی از مواد منجر به کنار گذاشتن آن می‌شود. مصرف‌کنندگان مواد اعتیادآور به مرور زمان فراموشکار شده و افت حافظه پیدا می‌کنند. از سوی دیگر عزت نفس و اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند و توجه به همین شرایط می‌تواند در نهایت انگیزه‌ای برای ترک مواد باشد. زمانی افراد درگیر مصرف مواد اعتیادآور تصمیم به کنار گذاشتن مواد می‌گیرند که جایگاه اجتماعی و... خود را با جایگاه پیشین مقایسه کرده و متوجه می‌شوند تا چه میزان افت کرده‌اند. شکست‌های پیاپی و ناکامی‌ها منجر به کنار گذاشتن مواد اعتیاد آور می‌شود. در عین حال افرادی که ترک می‌کنند همیشه در معرض لغزش و بازگشت هستند، از این رو باید با دوستان مصرفی خود مراوده نداشته باشند، در محیطی که مصرف داشتند حاضر نشوند، ابزار مصرفی خود را دور بریزند و حتی شماره فردی که از او مواد تهیه می‌کردند را از ذهن و گوشی خود پاک کنند چراکه ممکن است فرد بلغزد و به مصرف مواد بازگردد. خیلی‌ها فکر می‌کنند که افراد معتاد دیگر نمی‌توانند اعتیاد خود را ترک کنند، بسیاری ازخانواده‌ها به همین دلیل خیلی زود از ادامه روند درمان خسته می‌شوند و فرد معتاد را به حال خود رها می‌کنند. البته ترک کامل مواد به منزله عدم بازگشت دوباره نیست، اما چون فرد درگیر اعتیاد اعم از جوان و نوجوان کار اشتباهی انجام داده‌، طبیعتا خانواده نمی‌تواند به او اعتماد کند و لازم است اعتماد خانواده مجددا جلب شود، به شرطی که افراد قدم‌های نخستین ترک اعتیاد را بردارند، انگیزه این ترک در آنها ایجاد می‌شود. لازم است خانواده‌ها از فررندان خود حمایت کنند. مصرف‌کنندگان مواد پس از ترک نوسانات خلق دارند پس خانواده به بازگشت روحیه آنها باید کمک کند. خانواده و فردی که تصمیم به ترک اعتیاد گرفته باید با یکدیگر هماهنگ باشند به‌طوری که خانواده یک قدم در راستای ترک اعتیاد فرزند بردارد و خود فرد نیز قدم دیگر را بردارد. لازم است آموزش‌هایی به خانواده‌ها داده شود، مخدرهای جدید و آسیب‌هایشان به خانواده‌ها معرفی شوند. خانواده‌ها باید مراقب فرزندان و دوست آنها باشند، با فرزندان صحبت و در مسائل خانه و خانواده از آنها مشورت بگیرند تا نوجوان و جوان تصور نکند از خانواده دور شده است. رها کردن و تنها گذاشتن جوانان آن هم ساعات‌های متمادی می‌تواند دلیل خوبی باشد برای بی‌خبری از آنچه فرزند شما در حال تجربه کردن است. اینکه سعی کنید با فرزند خود وقت بگذرانید و با رفتاری کاملا معقول از کارهای روزانه او با خبر باشید می‌تواند عامل مهمی در عدم رفتن جوانان به سوی مواد مخدر باشد.