بنا بر آمارهای منتشر شده در ایران بیش از 3 میلیون زوج نابارور وجود دارد، ناباروری شاید در نگاه اول یک مشکل یا بیماری جسمی به شمار آید اما ابعاد روانی، اجتماعی و فرهنگی آن را نباید نادیده بگیریم. بدیهی است که مشکل ناباروری مانند هر بیماری دیگر استرس‌های روانی برای زوج‌های نابارور به دنبال دارد.
فرزندآوری و تولیدمثل همواره یک امر بدیهی به شمار می‌آید و هر زن و مردی که ازدواج می‌کنند گمان می‌کنند که به‌طور طبیعی صاحب فرزند می‌شوند. وقتی این امر محقق نمی‌شود، استرس زیادی به زوج وارد می‌شود و روند پذیرش ناباروری و تشخیص و درمان آن روندی پر استرس برای ایشان است.
حال اگر زوج نابارور در جامعه‌ای زندگی کنند که در آن ناباروری تابو و استگیما باشد و در فرهنگ آن جامعه، نازایی نقصان و ناتوانی قلمداد شود، این استرس‌ها دوچندان می‌شوند و زوج نابارور علاوه بر فشارها و اضطراب ناشی از مواجهه با ناباروری و درمان آن، باید نگران رفتارها و واکنش‌های اطرافیان نیز باشند. بنابراین بسیار مهم است که در این خصوص فرهنگ‌سازی و اطلاع‌رسانی کافی صورت گیرد و ما بیاموزیم که در برخورد با زوج‌های نابارور چه رفتارهایی نادرست و استرس‌آور است.
معمولاً وقتی چند سال از زندگی مشترک زوج می‌گذرد، اطرافیان از آنها می‌پرسند «چرا بچه‌دار نمی‌شوید؟»، «کی قرار است بچه‌دار شوید؟»، «سن‌تان دارد بالا می‌رود، دیر نشده؟». جالب است که در فرهنگ ما این قبیل پرسش‌ها طبیعی و عادی قلمداد می‌شود. در واقع انگار نمی‌دانیم که این موضوعات جزو حریم شخصی افراد است و ورود به آنها به‌لحاظ اخلاقی نادرست است. این نوع مواجهه و کنکاش و پرسوجو فقط محدود به موضوع ناباروری نیست. پرسوجو درباره موضوعات شخصی دیگر نیز امری عادی در مراودات اغلب ماست.
علاوه بر کنجکاوی و پرس‌وجوهای مداوم، اظهار دلسوزی و تأسف و رفتارهای ترحم‌آمیز هم از جمله رفتارهای آسیب‌رسان به زوج‌های نابارور است. از سوی دیگر برخی افراد خانواده یا نزدیکان وقتی متوجه مشکل ناباروری زوجی می‌شوند، به شکل‌های مختلف آنها را بابت بروز این مشکل سرزنش می‌کنند. یادآوری این نکته ضروری است که مواجهه اعضای خانواده، مانند پدر و مادر و خواهر و برادر با زوج نابارور پیچیدگی‌های بیشتری دارد. اعضای خانواده از سر نگرانی و محبت اغلب مدام از زوج نابارور درباره روند تشخیص و درمان سوال می‌کنند، پزشکان و روش‌های درمانی مختلف را به آنها پیشنهاد می‌کنند، یا در جمع‌ها و دورهمی‌های خود درباره این موضوع صحبت می‌کنند. پدران و مادران مدام درباره آرزوی داشتن نوه حرف می‌زنند یا به این نکته اشاره می‌کنند که فلان فامیل چندین نوه دارد. این برخوردها و حرف‌ها زوج نابارور را در موقعیت بسیار دشواری قرار می‌دهد.
اینکه همیشه باید پاسخگوی سوالات جزئی، اظهارنظرها، توصیه‌ها و مطالبات خانواده باشند، فشار روانی بسیار زیادی به آنها وارد می‌کند. ما همواره به زوج‌های نابارور توصیه می‌کنیم درباره جزییات روند درمان خود با خانواده صحبت نکنند اما باید به خانواده‌ها هم توصیه کنیم کمتر پیگیری و سوال کنند و به‌خصوص در جمع درباره موضوع ناباروری فرزند یا خواهر و برادر خود حرف نزنند. چنین رفتارهایی باعث می‌شود که زوج نابارور ترجیح دهند کمتر در جمع ظاهر شوند تا کمتر در معرض اینگونه رفتارها قرار گیرند و به‌تدریج منزوی شوند. این انزوا خود باعث افسردگی، اضطراب و افزایش فشار روانی می‌شود. در واقع مبنای اصلی همدردی این است که بتوانیم خود را جای دیگری بگذاریم و به شکلی رفتار کنیم که دوست داریم در موقعیت مشابه با ما رفتار شود.
بنابراین، باید مواظب باشیم تا با سوالات مکرر، دلسوزی‌های نابه‌جا و سرزنش و زخم زبان عرصه را به زوج نابارور تنگ نکنیم و آنها را به سمت انزوا و افسردگی سوق ندهیم. در واقع چنین رفتارهایی علاوه بر اینکه باعث می‌شود تا افراد دچار مشکلات روحی و روانی شوند، آنها را نسبت به پیگیری و رفع مشکل دلسرد می‌کند. به همین خاطر است که در مشاوره‌های قبل از اقدام برای درمان ناباروری بارها و بارها تاکید می‌شود که خانواده و نزدیکان مدام پیگیر نشوند، از گفتن حرف‌های دلسرد‌کننده پرهیز کنند و البته زوجین هم خود را در معرض افرادی که نمی‌توانند به حریم خصوصی آنها احترام بگذارند قرار ندهند.
