اختلالات اضطرابي در كودكان در حال افزايش است. در ضمن آنها علاوه بر اختلال اضطراب فراگير، از شرايط ديگري مانند اختلالات هراس و اضطراب جدايي نيز رنج مي‌برند. هر چند عوامل بيولوژيكي براي توضيح ظاهر اين اختلالات وجود دارد، اما بارزترين علل بروز آن رواني-اجتماعي است. اختلال اضطراب فراگير يكي از رايج‌ترين اختلالات باليني دوران كودكي است. در واقع، بروز ترس و نگراني در كوچولوها بسيار رايج است. با اين حال، برخي از اين اختلالات در برخي از كودكان به نحوي است كه زندگي را به كام شان تلخ مي‌كند؛ يعني مدام در حالت ترس به سر مي‌برند؛ طبيعتاً اين موضوع بر كيفيت زندگي آنها تاثير مي‌گذارد. در واقع، درصد زيادي از كودكان چهار تا پنج ساله اين اختلال را تجربه مي‌كنند. والدين معمولاً در ابتدا توجه زيادي به آن نمي‌كنند. آنها تمايل دارند تصور كنند كه اينها همه مربوط به سن و سال شان است و به زودي از بين مي‌روند. اما والدين بايد آگاه باشند چنانچه اين اضطراب‌ها تا نوجواني ادامه پيدا كنند، دير يا زود، تبديل به افسردگي مي‌شوند. در واقع اين اختلال زندگي اجتماعي، عملكرد تحصيلي و شكل‌گيري شخصيت آنها را تحت تاثير قرار خواهد داد. اختلال اضطراب فراگير معمولا در اوايل دوران كودكي شروع مي‌شود. تشخيص زودهنگام مي‌تواند به كودكان كمك كند تا با خيال آسوده از كودكي شان لذت ببرند و در نوجواني و بزرگسالي هم از شر آن در امان باشند. مي دانيم كه بين 15 تا 20 درصد از جمعيت كودكان و نوجوانان (3 تا 18 سال) گرفتار مشكل اضطرابند. اين رقم در سنين نوجواني به بالاترين ميزان خود مي‌رسد. شيوع اختلال اضطراب فراگير، در اطفال 3 درصد است. دانشگاه تولين در نيواورلئان تحقيقاتي را انجام داد كه نشان داد كودكان بسيار خردسال از اين اختلال رنج مي‌برند. در واقع، تا سن پنج سالگي، اغلب رفتارهاي اضطرابي خاصي از خود نشان مي‌دهند. اينكه والدين به نشانه‌هاي اين اختلال آگاه باشند براي تشخيص به موقع ضروري است. چنانچه خردسالان 3 يا 4 ساله‌اي كه دچار اضطراب فراگير هستند، به موقع درمان شوند، در مرحله رفتن به كودكستان يا پيش دبستاني ترس از جدا شدن را تجربه نمي‌كنند. اختلال اضطراب فراگير در كودكان علائم متفاوتي نسبت به بزرگسالان دارد. به همين دليل، بايد از علائمي كه ممكن است با هر اختلال ديگري اشتباه گرفته شود، آگاه باشيم. اولين جنبه‌اي كه بايد در نظر بگيريم اين است كه كودكان تمايل دارند علائم خود را جسماني كنند. اين بدان معني است كه آنها مسائل رواني خود را به علائم ارگانيك تبديل مي‌كنند. وجود اختلال اضطراب فراگير در كودكان ممكن است مطابق با راهنماي تشخيصي و آماري اختلالات رواني تشخيص داده شود. با اين وجود، متخصص بهداشت بايد تعدادي از جنبه‌هاي مربوط به زندگي كودك را نيز ارزيابي كند.
در حال حاضر، حرفه پزشكي به‌طور قطعي نمي‌داند كه چه چيزي باعث اختلال اضطراب فراگير در كودكان مي‌شود. با اين حال، پزشكان فكر مي‌كنند كه ممكن است دلايل متعددي وجود داشته باشد كه هم عوامل ژنتيكي و هم عوامل محيطي را شامل مي‌شود. فراموش نكنيم كودكاني كه از اختلال اضطراب فراگير رنج مي‌برند اغلب مي‌توانند بسيار ساكت و خجالتي باشند. آنها همچنين ممكن است اغلب دچار كج خلقي شوند. والدين بايد نسبت به اين اتفاقات حساس باشند. به اين ترتيب، آنها قادر به درك هر موضوع اساسي هستند.
