سهم مسکن از سبد خانوارهای ایرانی به بحران تبدیل شده است. بر اساس آمارهای رسمی در حال حاضر، به‌طور میانگین 38 درصد از هزینه‌های خانوار صرف مسکن می‌شود، این عدد برای خانوارهای تهرانی به بیش از ۵۰ درصد نیز می‌رسد.
به گزارش تجارت نیوز، این در حالی‌ست که مطابق با استانداردهای جهانی، سهم هزینه مسکن از سبد خانوار نباید از ۳۰ درصد تجاوز کند؛ در غیر این صورت سطح رفاه خانوارها به‌طور مستقیم هدف قرار می‌گیرد.
گزارش‌های مرکز آمار ایران نشان می‌دهد متوسط مبلغ اجاره ماهانه به اضافه سه درصد ودیعه طی سال 1390 بالغ بر متری ۱۳ هزار و ۸۸۸ تومان بوده است. این شاخص در سال 1391 به متری ۲۲ هزار و ۱۱۲ تومان رسیده است.
رشد قیمت اجاره‌بها در سال 1399 سرعت گرفته و فشار زیادی به مستاجران وارد کرده است؛ در این راستا مبلغ اجاره‌بها نیز به متری ۶۳ هزار تومان رسیده است.
اجاره‌بها در سال 1400 وارد مرحله بحرانی جدیدی شده است؛ در آن مقطع، مستاجران برای هر متر مربع واحد مسکونی در شهر تهران، باید ۸۹ هزار تومان پرداخت می‌کردند. اما این سهم در کشورهای همسایه ایران چه وضعیتی دارد؟
هزینه مسکن در کشورهای همسایه
ایران بیشترین هزینه مسکن را در سبد خرید خانوارها در بین کشورهای همسایه دارد. داده‌ها نشان می‌دهد در سال 1401 عربستان پس از ایران بیشترین هزینه‌های مسکن را دارا بوده؛ سهم هزینه‌های مسکن از درآمد خانوارها در این کشور 26 درصد برآورد شده است.
پس از عربستان کشورهای امارات، کویت، عراق، قطر و عمان نسبت برابری در این باره دارند و سهم هزینه‌های مسکن در این کشورها از سبد خانوار 23 درصد اعلام شده است.
ارمنستان با سهمی 20 درصدی رتبه بعدی را در بین کشورهای همسایه داراست و در این بین ترکیه تنها سهمی 12 درصد دارد.
سهم 24 درصدی هزینه مسکن در سبد خانوارهای اروپایی
بر اساس این داده‌ها کشورهای اروپایی 24 درصد از درآمد خود را صرف هزینه‌های مسکن می‌کنند، اما در این بین ایالات متحده وضعیت بهتری دارد و 18 درصد از درآمد خانوارها در آن به مسکن اختصاص یافته است.
همان‌طور که بررسی شد در حالی که هزینه‌های مسکن در ایران به سمتی پیش می‌رود که سهمی 40 درصدی از درآمد خانوارها را به خود اختصاص خواهد داد، کشورهای همسایه در سال 1401 حتی مرز 30 درصد را نیز لمس نکرده‌اند.
البته این در حالی‌ست که در کلانشهرهایی مانند تهران برخی از خانوارها مجبورند تمام درآمد خود را به هزینه‌های مسکن اختصاص دهند و در نهایت برای امرار معاش به‌دنبال منبع درآمد دیگری باشند.
