معروف‌هایی که گفته نمی‌شوند، منکرهایی که دیده نمی‌شوند

علی ربیعی

 وزیر تعاون, کار و رفاه اجتماعی

تاسوعای امسال به مرکز خانه پناهگاهی کودکان ذهنی نرگس رفتم تا با جمعی از ناشنوایان و نابینایان و کم توانان به روضه امام حسین(ع) بنشینیم.

وقتی سخنران با زبان اشاره از کربلا گفت و نوحه‌خوان نیز با زبان اشاره برای آنها نوحه‌سرایی می‌کرد، از کوچک و بزرگ با همه وجود بر سینه می‌زدند و اشک می‌ریختند و من به معروف‌های بسیاری می‌اندیشیدم که سخنی از آنان گفته نمی‌شود.

برخی‌ها در جامعه حتی به زبان اشاره هم رسالت حسین(ع)- امر به معروف و نهی از منکر- را نمی‌فهمند. به یاد آوردم آنهایی که صدای بلند دارند و با فریاد تهمت می‌زنند و جامعه را ناامید می‌کنند‌. با داشتن قدرت، تریبون و صدای بلند چیزی از مرام حسین در آنها دیده نمی‌شود.

در گوشه مجلس چند خانم نابینا که تنها و بی‌کس در این جامعه زندگی می‌کنند، اشک‌های گوشه چشمی که دنیا را نمی‌بیند در غم حسین(ع) پاک می‌کردند و من با دیدن این نابینایان عزادار حسین(ع) به آنهایی فکر می‌کردم که می‌بینند ولی بی‌توجه از کنار منکرها رد می‌شوند.

در میان نوحه‌خوانی و سینه‌زنی این کم‌توانان همچنین معلولین ذهنی، ذهنم برای چگونگی بهبود وضع اینان مشغول شد. فکر کردم چقدر به خیر جمعی برای بهبود زندگی این افراد نیازمندیم. بی‌اختیار این نکته به ذهنم خطور کرد که نهضت عاشورا خود نیز نوعی خیر جمعی است. انگار ندای خیر جمعی نه از رسانه‌های بزرگ و کوچک، نه از تریبون‌های پر سر و صدا و نه از منبرها که از عاشورا و درون گودالی که زیر سم اسبان قرار داشت همراه با آه و ناله و حزن به گوش می‌رسید. من امروز فکر می‌کنم که لبیک به خیر جمعی، ندای لبیک به آدم‌هایی است که باید دست آنها را بگیریم.

بزرگ‌ترین منکر امروز که باید نهی شود، منکر ظلم به انسان‌های دیگر و ندیدن و پایمال کردن حقوق افراد است. «لا تظلمون و لا تُظلمون»: نه ستم بکنید و نه زیر ستم بروید. بزرگ‌ترین معروف امروز، مبارزه با فقر است، کمک به انسان‌های دیگر و گرفتن دست افراد ناتوان است.

عاشورا یادآور فریاد برای فراموش نشدن خیر جمعی برای انسان‌ها در برابر ظلم و جور است. تن دادن به ظلم درست در نقطه مقابل خیر جمعی است و خیر جمعی احیای انسانیت انسان‌ها و به یاد آوردن فراموش‌شدگان است.