با تکیه بر یک ملت، یک ضربان در شهر اسطوره‌ها، اسطوره شوید

مرجان محمدی|

 آرژانتین، آلمان، ‌برزیل 3 تیم قدرتمند با ستاره‌هایی میلیاردی که هر باشگاهی آرزوی داشتن این ستاره‌ها را دارد. بازیکنانی تکنیکی و تاکتیکی که گویی فوتبال در خون آنهاست. بسیاری از فوتبال دوستان و طرفداران از این سه تیم به عنوان قهرمان جام جهانی یاد می‌کنند و معتقدند یکی از این 3 تیم قهرمان جام جهانی می‌شود ‌اما با شروع بازی‌ها و نمایش ضعیف این 3 تیم مشخص می‌شود که دیگر بازیکنان هر چند کهکشانی و تکنیکی نمی‌تواند عامل موفقیت یک تیم شود بلکه تیم احتیاج به رهبر دارد. رهبری که بازیکنانش را با انسجام و برنامه مشخص هدایت کند. آلمان از مکزیک می‌بازد، برزیل در نمایشی ضعیف مساوی می‌کند و اوج حقارت تیم‌های بزرگ باخت آرژانتین در برابر کرواسی است. آرژانتین تیمی با ستاره‌های میلیاردی است، ‌تیمی که حذف آن از دور اول رقابت‌های جام جهانی شاید باعث ناراحتی خیلی از فوتبال دوست‌ها شود ‌اما به نظر می‌رسد باید با این تیم خداحافظی کرد، تیمی که با عملکرد ضعیف و بی‌برنامه که فقط و فقط دارای نام‌های بزرگ است، نام‌هایی چون نیکولاس اوتامندی، مرکادو، تالیافیگو، خاویر ماسکرانو، انزو پرس، مزا، لیونل مسی و... اما این نام‌ها نیستند که بازی می‌کنند بلکه اتحاد و انسجام است، درست است که برخی نام‌ها می‌توانند به تیم وزن دهند اما امروزه ثابت شده است که به تنهایی نمی‌توان تیم را قهرمان کرد. لیونل مسی بزرگ‌ترین و استثنایی‌ترین بازیکن دنیاست اما به تنهایی نمی‌تواند آرژانتین را از شکست یا حذف از دور اول جام جهانی نجات دهد. در فوتبال هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست اما بدبینانه‌ترین افراد هم نمی‌توانستند باخت آلمان، آرژانتین را در برابر حریفان نه چندان قدرتمند خود در دور اول جام جهانی پیش‌بینی کنند.

در آن سو تیم‌های دیگری هستند که نه نام بزرگی دارند ونه ستاره‌های کهکشانی اما به معنای واقعی کلمه تیم هستند، با اتحاد و انسجام و یک رهبر که تیم را به رسیدن به یک هدف هدایت می‌کند، نمونه این تیم‌ها در جام جهانی 2018 کم نیست تیم‌هایی چون روسیه، ‌ایسلند، ‌ژاپن، کرواسی و ایران، تیم‌هایی که در عین ناباوری و بهت فوتبال دوستان توانسته‌اند عملکردی بالاتر از انتظار به نمایش بگذارند و نشان دهند که در صحنه بازی و رقابت این شانس نیست که حرف اول را می‌زند و نام‌های بزرگ در تیم‌های بزرگ نمی‌تواند به تنهایی عامل برد باشد. تیم‌هایی چون ایران و ژاپن، روسیه و ایسلند و کرواسی با متوقف کردن حریف‌هایی بزرگ تاکنون توانسته‌اند بر روی این باور غلط خط بطلان بکشند. بازی ایران در برابر اسپانیا را 80 میلیون ایرانی دیدند و تحسین کردند و با وجود باخت از قهرمان جهان این ایرانی‌ها بودند که از نتیجه ناراضی بودند چراکه اعتقاد داشتند عادلانه‌ترین نتیجه می‌تواند مساوی باشد ‌هر چند اینگونه نشد ولی تیم ایران ثابت کرد که تیم کهکشانی اسپانیا با تمام ستاره‌هایش در برابر تیم گمنام ایران تیمی دست بسته و مستاصل بود و برحسب یک اتفاق توانست گل بزند و در دقایق آخر بازی وقت‌کشی کند تا نتیجه را حفظ کند. اینجا مشخص می‌شود، ستاره‌ها و شهرت نتیجه بازی را مشخص نمی‌کند بلکه برنامه و استراتژی است که می‌توان یک تیم را به موفقیت برساند. حال ایران به مصاف پرتغالی می‌رود که کم ستاره ندارد و نام رونالدو با شهرت جهانی و قیمت میلیاردی‌اش به تنهایی وزنه را به سمت این تیم سنگین نگه می‌دارد، اما شاید شگفتی در سارانسک رقم بخورد و در شهر اسطوره‌ها بازیکنان ایرانی نیز اسطوره شوند و بتوانند با تکیه بر یک ملت، یک ضربان به دور بعد جام جهانی 2018 صعود کنند. پس با امید به پیشواز بازی ایران و پرتغال می‌رویم و با هر نتیجه‌یی کلاه از سر بر می‌داریم و برای بازیکنان تیم ملی کشورمان دست می‌زنیم و هورا می‌کشیم چراکه توانسته‌اند مایه غرور و افتخار کشور ایران در جام جهانی 2018 شوند.