نیمی از ساکنان آفریقا از آب سالم بی‌بهره‌اند

گروه گوناگون|

یکی از اهداف توسعه هزاره سوم در سازمان ملل متحد، ایجاد دسترسی به آب آشامیدنی پایدار و سالم است. آنطور که در گزارش‌ها آمده به دلیل بالا بودن هزینه سرمایه‌گذاری اولیه، بسیاری از کشورهای کم‌توان، قادر به ساخت و توسعه زیرساخت‌های مناسب برای دسترسی به آب آشامیدنی نیستند. از این رو، مردم ساکن در این مناطق بیشتر درآمد خود را برای تهیه آب مورد نیازشان صرف می‌کنند. طبق آخرین آمار به دست آمده در حدود 1.1 میلیارد نفر در سراسر جهان دسترسی به آب آشامیدنی سالم ندارند که این وضعیت آنها را در شرایط ناامنی قرار داده است.

در صدر این لیست، گینه نو قرار دارد که تنها 40 درصد از جمعیت این کشور به منابع آب بهبود یافته دسترسی دارند. آب آشامیدنی پیشرفته یا بهبودیافته شامل آب لوله‌کشی در ساختمان می‌شود و دیگر موارد منابع آن، نیز شامل حفر چاه‌ها، محافظت از چشمه‌ها و جمع‌آوری آب باران می‌شود. هرچند که بدترین زیرساخت‌های تامین آب آشامیدنی در کشوری واقع در اقیانوس آرام است، اما بیشتر ساکنان کشورهای آفریقایی از نبود دسترسی به منابع آب آشامیدنی رنج می‌برند.

بعد از گینه نو، گینه استوایی بدترین زیرساخت آب آشامیدنی را دارد. در این کشور تنها 48 درصد از ساکنان کشور به منابع آب آشامیدنی دسترسی دارند.

عواقب دسترسی نداشتن به آب سالم و منابع آبی تصفیه شده، تاثیرات بسیاری بر بهداشت و درمان دارد. در این میان کودکان بیشترین آسیب را از نبود منابع سالم آب می‌بینند. نزدیک به 1.6 میلیون نفری که در سال گذشته بر اثر بیماری‌هایی مانند وبا – که ناشی از مصرف آب آلوده است- جان خود را از دست داده‌اند. آنطور که در گزارش‌ها آمده است، در حدود 90 درصد از این تعداد را کودکان زیر 5 سال تشکیل می‌دادند. علاوه بر این تعداد مرگ‌ومیر در میان کودکان، بیشتر از 1.5 میلیون نفر سالانه با هپاتیت A جان خود را از دست می‌دهند که حدود 80 درصد این تلفات مربوط به مصرف آب آلوده و بهداشت ضعیف در کشورها می‌شود.

در ادامه این گزارش باز هم نام کشورهای افریقایی به چشم می‌خورد. آنگولا دیگر کشوری است که بیش از نیمی از جمعیت آن، به منابع آب آشامیدنی سالم دسترسی ندارند. در بیشتر کشورهای افریقایی، کودکان و بزرگسالان بیشترین وقت خود را صرف تامین آب سالم برای خانواده‌های خود می‌کنند. البته این به معنای اشتغال رسمی در این کشور نیست. آنها ناچارند در کنار زندگی روزمره خود، زمان زیادی برای به دست آوردن آب قابل آشامیدن صرف کنند. بر اساس برآوردهای سازمان ملل، کشورهای آفریقایی به تنهایی 40 میلیارد ساعت در سال را برای به دست آوردن آب قابل مصرف از دست می‌دهند.

در چاد و موزامبیک نیز تنها حدود 51 درصد از ساکنان به منابع آب قابل آشامیدنی و تصفیه شده دسترسی دارند. این آمار در کشورهایی مانند ماداگاسکار و کنگو به 52 درصد می‌رسد. در واقع در این کشورهای نام برده شده، نیمی از جمعیت از آب آشامیدنی سالم و بهداشتی محروم هستند.

بعد از این 6 کشور آفریقایی، شهروندان افغانستانی نیز دسترسی نامطلوبی به منابع آب آشامیدنی دارند. در این کشور تنها 55 درصد از ساکنان از آب قابل آشامیدن و بهداشتی استفاده می‌کنند. در تانزانیا و اتیوپی نیز این تعداد به 56 و 57 درصد می‌رسد.

بسیاری از سازمان‌های دولتی و خصوصی به جهت از بین بردن مشکل زیرساخت‌های تامین آب، در حال همکاری با همدیگر هستند. سازمان ملل متحد، بهداشت جهانی و یونیسف نیز طبق اهداف توسعه هزاره سوم در راستای تامین زیرساخت‌های آب آشامیدنی، نظارت دقیقی بر پیشبرد این هدف دارند. در بسیاری از گزارش‌ها اعلام شده که با وجود تمام اعداد و آمار منفی، می‌توان به برنامه بهبود زیرساخت‌های تامین آب سالم امیدوار بود. چرا که اهداف توسعه هزاره سوم در سازمان ملل متحد در جهت ایجاد دسترسی به آب آشامیدنی پایدار و سالم، جلوتر از برنامه‌های پیش‌بینی شده در حرکت است. به نظر می‌رسد دولت‌ها بهبود زیرساخت‌های تامین آب آشامیدنی را ابزاری مهم برای ارتقای کیفیت زندگی برای شهروندان می‌دانند. آمارهای به دست آمده از پیشرفت برنامه‌ها در جهات تامین منابع آب آشامیدنی، نشان می‌دهد این موضوع اهمیت ویژه‌ای برای دولت‌ها دارد.