سالروز یک فاجعه انسانی یوم النکبه
در چهاردهم مه ۱۹۴۸ حادثه‌ای در تاریخ فلسطین روی داد که یوم النکبه نام گرفت و چنین روزی یادآور روزهای مهاجرت اجباری مردم فلسطین و ورود یهودیان از سراسر جهان به سرزمین اشغالی و شهادت بیش از ۱۵ هزار فلسطینی است.
کلمه «النکبه» در ساختار زبان عربی به معنای مصیبت بوده و برای توصیف جنایت‌های وحشیانه علیه فلسطینیان توسط رژیم جعلی صهیونیستی استفاده می‌شود. یوم النکبه نامی است که شهروندان فلسطینی برای اشاره به این روز از آن استفاده می‌کنند. در این روز رژیمی غاصب تحت عنوان رژیم صهیونیستی در فلسطین اعلام موجودیت کرده و حدود ۸۰ درصد از خاک این کشور را تحت اشغال خود درآورد.
نکبت، کلیدواژه‌ای است که حتی با گذشت بیش از هفت دهه از وقوع آن، از ذهن مردم ستم دیده فلسطین لحظه‌ای پاک نشده است؛ روزی که فلسطینیان با وجود اینکه خاطره خوشی از آن ندارند، اما برای به فراموشی سپرده نشدن حقی که در این روز از آنها سلب شد، آن را هر سال زنده نگاه می‌دارند. در این روز هزاران نفر از مردم فلسطین با اقدامات وحشیانه و ددمنشانه رژیم متجاوز و اشغالگر صهیونیستی مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شدند.
رامین حسین آبادیان با بیان این مطلب در مهر نوشت: واقعیت آن است که صهیونیست‌ها در جنایت‌هایی که بیش از ۷۰ سال پیش علیه مردم بی‌دفاع فلسطین مرتکب شدند، تنها نبودند که اگر اینچنین بود قادر به ارتکاب چنین جنایتی آن هم در این سطح نبودند. در حالی که انتظار می‌رفت سازمان ملل متحد به مسوولیت خود در قبال جنایت‌های رژیم صهیونیستی عمل کرده و به استیفای حقوق سلب شده فلسطینیان بپردازد، این سازمان برعکس راهی در حمایت از تل آویو را در پیش گرفت و با صدور قطعنامه‌ای رأی به تقسیم فلسطین صادر کرد.
در این میان، از نقش مخرب برخی کشورها همچون انگلیس در قدرت بخشیدن به رژیم اشغالگر صهیونیستی برای کشتار مردم بی‌دفاع فلسطین نمی‌توان به سادگی گذشت. در واقع می‌توان گفت که روند تقسیم فلسطین و آوارگی ساکنان آن از سال ۱۹۱۷ میلادی و از زمان تصویب بیانیه بالفور کلید خورد. بیانیه بالفور نامه‌ای تاریخی بود که در تاریخ ۲ نوامبر سال ۱۹۱۷ میلادی توسط «آرتور جیمز بالفور» وزیر خارجه وقت انگلیس خطاب به «والتر روتشیلد»، سیاستمدار یهودی تبار و عضو مجلس عوام انگلیس نگاشته شد و طی آن دولت انگلیس موضع مثبت خود در خصوص «ایجاد خانه ملی برای یهودیان در فلسطین» را اعلام کرد. این بیانیه سرآغاز تلاش در عرصه بین‌المللی برای تشکیل رژیم جعلی صهیونیستی محسوب می‌شود.
در واقع، از یوم النکبه می‌توان به عنوان سرآغاز جنایت‌های رژیم صهیونیستی علیه یک ملت بی‌دفاع یاد کرد. در طول ده‌ها سال گذشته رژیم صهیونیستی از هیچ تلاشی برای سرکوب گسترده فلسطینیان و ارتکاب جنایت‌های هولناک علیه آنها دریغ نکرده‌اند. بازداشت‌های روزمره فلسطینیان در نقاط مختلف قدس اشغالی و کرانه باختری، شکنجه اسرای فلسطینی و تشدید محاصره علیه اهالی غزه تنها جزئی کوچک از جنایت‌های تل آویو علیه فلسطینیان محسوب می‌شود. اکنون که بیش از ۷۰ سال از رقم خوردن یکی از تلخ‌ترین روزهای تاریخ سپری می‌شود، اما فلسطینیان همچنان روز نکبت را زنده نگاه می‌دارند؛ علت اصلی این مساله هم آن است که نمی‌خواهند حق بزرگی را که از آنها سلب شده، فراموش کنند. مردم فلسطین هرساله با زنده نگاه داشتن یوم النکبه در واقع بر لزوم باز پس‌گیری حقوق حقه و تضییع شده خود از اشغالگران صهیونیست تأکید و پافشاری می‌کنند.
این اتفاق درحالی رخ می‌دهد که صهیونیست‌ها و حامیان منطقه‌ای و بین‌المللی‌شان و در رأس آنها ایالات متحده امریکا درصدد هستند تا پس از یوم النکبه یک روز ننگین دیگر را نیز رقم بزنند. امریکایی‌ها و صهیونیست‌ها از رهگذر رونمایی از طرح موسوم به معامله قرن و اجرایی ساختن آن، برای رقم زدن این روز ننگین تلاش می‌کنند. این درحالی است که قاطبه ملت فلسطین با پیاده‌سازی این طرح شوم مخالف هستند.
این تلاش‌ها درحالی اتفاق می‌افتد که فلسطینیان همچنان از جامعه بین‌المللی و نهادهای جهانی همچون سازمان ملل متحد و شورای امنیت این سازمان انتظار دارند تا به وظایف و مسوولیت‌های ذاتی خود در قبال ملت فلسطین عمل کنند؛ اتفاقی که البته در طول بیش از ۷۰ سال گذشته رخ نداده و جامعه جهانی هیچ اقدامی را در مسیر استیفای حقوق سلب شده فلسطینیان، صورت نداده و تنها در نقش تماشاچی درد و رنج‌های فلسطینیان، حاضر شده است. در هر صورت آنچه واضح به نظر می‌رسد این است که فلسطینیان در طول بیش از ۷۰ سال گذشته هیچ‌گاه نخواسته و نخواهند خواست تا یوم النکبه به فراموشی سپرده شود. آنها می‌دانند که این روز تلخ و دردناک به آوارگی بیش از ۶ میلیون فلسطینی از خانه و کاشانه خود منجر شد. لذا یکی از بزرگ‌ترین اهداف فلسطینیان، فراهم کردن زمینه برای بازگشت آوارگان به سرزمین مادری‌شان است؛ در غیر این صورت، این فاجعه به عنوان لکه ننگی بر دامن جامعه جهانی و نظام بین‌المللی باقی خواهد ماند.
بحث «آوارگان فلسطینی» که در واقع پس از یوم النکبه ظهور و بروز پیدا کرد، امروز به مهم‌ترین بخش از مساله فلسطین تبدیل شده است و حتی این باور وجود دارد که در صورت عدم حل و فصل مساله آوارگان فلسطینی، اساساً مساله فلسطین حل و فصل نخواهد شد. از همین روی زنده نگاه داشتن یوم‌النکبه برای فلسطینیان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و فلسطینیان تلاش می‌کنند از این طریق، حقوق پایمال‌شده آنها به باد فراموشی سپرده نشود.
